تو، من و دوپری - YOU, ME AND DUPREE

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : مارک پرنت
کارگردان : آنتونی روسو و جو روسو
فیلمنامه‌نویس : مایک لسیور
فیلمبردار : چارلز مینسکی
آهنگساز(موسیقی متن) : تیودور شاپیرو
هنرپیشگان : مت دیلن، کیت هادسن، اوئن ویلسن، مایکل داگلاس، ست راجن، رالف تینگ، کیو نایت، تاد استاشویک و لنس آرمسترانگ
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۸ دقیقه


̎کارل̎ و ̎مالی̎ (دیلن و هادسن) زوج سی و خرده‌ای ساله که تازه ازدواج کرده‌اند، به خانه‌ای جمع‌وجور و خوشگل در محله‌ای آرام اسباب کشیده‌اند. در حالی‌که ̎کارل̎ و ̎مالی̎ از اوضاع و شرایط جدید زندگی‌شان راضی و خشنودند، ̎رندی دوپری̎ (ویلسن) دوست صمیمی ̎کارل̎، از وضعیت زندگی‌اش راضی نیست. ̎دوپری̎ همیشه از زیر کار، مسئولیت و تعهد، شانه خالی کرده و وقتی کار، آپارتمان و اتوموبیلش را از دست داده، جذابیتش از غرق شدن کامل نجاتش داده است. ̎کارل̎ نمی‌تواند رفیق شفیقش را در چنین وضعیت ناجوری ببیند و به او پیشنهاد می‌کند که تا وقتی به اوضاع زندگی‌اش سروسامانی نداده، می‌تواند در خانهٔ آنان، روی کاناپه بخوابد. اما در حالی‌که ̎کارل̎ انتظار دارد ̎دوپری̎ فقط چند روزی در خانه‌شان بماند، خیلی زود بر او و ̎مالی̎ آشکار می‌شود که مهمانشان به زودی‌ها قصد خروج از خانه‌شان را ندارد و در حالی‌که جذابیتش کار خود را کرده و در دل ̎مالی̎، همسایه‌ها و دوستانشان جائی باز کرده، ̎کارل̎ بالاخره کفرش بالا می‌آید و به‌دست و پا می‌افتد تا فکری دربارهٔ دوست دوران کودکی‌اش بکند.
● تو، من و دوپری، کمدی متوسطی است که به خاطر جذابیت بازیگران اصلی‌اش، اندکی بهتر از کمدی‌های رایج ،جلوه می‌کند. فیلم با استفاده از سوژه‌ای بالقوه کمیک ـ تازه‌عروس و دامادی که مجبور می‌شوند با مهمان سمج و پُررویشان بسازند ـ زیرکانه از یک‌نواختی اعمال ناشیانه و خرابکاری‌های قابل پیش‌بینیِ قهرمان اصلی‌اش جاخالی داده و داستان را در مسیری ناغافل و از لحاظ دراماتیک، مؤثر انداخته است. آنتونی و جو روسو که پس از به کالین‌وود خوش آمدید (۲۰۰۲)، در این‌جا دومین کمدی خود را ساخته‌اند، در استفاهد از شوخی‌های بصری زیاده‌روی نکرده‌اند و ضرباهنگِ قطعاتِ کمیک فیلم را حدوداً سریع نگه داشته‌اند. ویلسن هم خوب می‌دانسته چه‌طور بی‌آن‌که تماشاگر را آزار دهد، نقش یک آدم ̎حال‌گیر̎ و غیرقابل تحمل را بازی کند. بخش اعظم طنز و شوخی فیلم از سر و شکل ویلسن ریشه می‌گیرد: کمتر بازیگری را می‌شناسیم که بتواند یک پیراهن هاوائی گل‌منگلی را با اطمینان خاطر تن کند و راست راست راه برود و عینِ خیالش نباشد.