مرگ تدریجی یک نسل

«اگر باران نیستی، عزیز دلم!. درخت باش. سرشار از باروری... درخت باش!. و اگر درخت نیستی، عزیز دلم!. سنگ باش. سرشار از رطوبت... سنگ باش!. و اگر سنگ نیستی، عزیز دلم!. ماه باش. و رویای عروسک... ماه باش!. چنین می گفت زنی. در تشییع جنازه فرزندش...»
چه فرقی می کند که محمود درویش، شاعر مبارز فلسطینی این سوگنامه را برای کدامیک از مادران سرزمینش سروده است و امروز کدامیک از مادران غزه در سوگ دردانه خود چنین مرثیه ای را بی تاب و با چشمانی که دیگر اشکی برای باریدن ندارد، می خواند. دیروز سمیه می خواند، امروز ا م سمیر و فردا حتما حبیبه...
اینجا غزه است فرقی نمی کند چه کاره ای و چند سال داری. اینجا؛ همه مثل ۵۱.میلیون نفر دیگر زندانی اند! در خانه و سرزمینشان زندانی یک اشغالگر! اما با یک فرق بزرگ. در همه زندانهای دنیا آب و غذا و دارو برای زندانی فراهم است. او هم به جرمی که مرتکب شده، سختی زندان را تحمل می کند. اما اینجا آب و غذا و دارو کم است، گیرت نمی آید و تو به جرم اینکه حق خود را برای زندگی در سرزمین مادری ات خواسته ای و به جرم نابودی فلسطین و شهید شدن برادران و خواهرانت در زندانی به وسعت غزه زندانی شده ای!
من خواب دیدم خانه ما مثل سنگر شد
در عکس هایت هرچه تو، یک جور دیگر شد
دستی تکان دادی و دور و دورتر رفتی
تصویرت انگاری به خون غلتید و پرپر شد
تو مثل یک نور سپید از پیش من رفتی
مثل کسی که ناگهان شکل کبوتر شد...
غزه را که می توان نماد پایداری و سرزمین مقاومت مردم مسلمانی دانست و برای حفظ آرمانهای ۵۱.میلیارد مسلمان جهان، در برابر تمام سختی ها و تحریم ها ایستادگی می کند، هفته هاست در برابر یک نسل کشی آشکار نفس هایش به شماره افتاده و یک فاجعه بزرگ را از سر می گذراند. نظامیان رژیم صهیونیستی که از ژوئن ۷۲۰۰ (خرداد ۶۸) تاکنون مردم غزه را تحت محاصره دارند، با بستن گذرگاهها و جلوگیری از ورود سوخت، مواد غذایی و دارو، مرگ تدریجی یک نسل را در مقابل چشم نهادهای بین المللی، سازمانهای عریض و طویل حقوق بشری و دولتهای بی غیرت منطقه، رقم زده اند.
سکوت مرگبار کشورها و مجامع جهانی، در عمل دست صهیونیست های جنایتکار را برای جنایات بیشتر باز گذاشته است. وقتی شبکه تلویزیونی مصر از شیخ الازهر درباره محاصره اهالی نوار غزه سؤال می کند و وی خطاب به مجری تلویزیون می گوید؛ «چه محاصره ای؟ چه جنایتی؟ به ما چه؟ من اطلاعی از محاصره غزه ندارم»!! چگونه می توان انتظار داشت که جهان عرب خواستار شکستن این محاصره و پایان نسل کشی عده ای بی گناه شود؟ همان رژیم هایی که جنایت و اشغالگری رژیم صهیونیسم را نادیده گرفته و در اندیشه گفت وگو با اسرائیل به اجلاس ادیان در نیویورک رفتند.
جنایات ضد بشری رژیم غاصب فلسطین، واکنش برخی از کشورها و مجامع بین المللی را برانگیخته است. اما آیا صدور بیانیه ها، سردادن شعارها و محکومیت های لفظی، تسکین بخش آلام ۵۱.میلیون غیرنظامی و مرد و زن و کودک بی گناه ساکن این منطقه خواهد بود؟ همانهایی که در آستانه یک فاجعه بزرگ انسانی قرار گرفته اند. مردم مظلوم غزه به دلیل تحریم اسرائیلی- عربی با خطر مرگ ناشی از گرسنگی روبه رو هستند و هیچ کس برای نجات آنها اقدام نکرده و یا خواهان اقدامی در این باره نیست! عبدالله دوم، شاه اردن به ارسال نامه به یکی از مسئولان حقوق بشر در سازمان ملل اکتفا می کند. بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل فقط به گفت وگوی تلفنی با نخست وزیر مستعفی رژیم صهیونیستی و ابراز نگرانی از تداوم محاصره غزه بسنده می کند و جان هولمز، معاون دبیرکل سازمان ملل در امور انسانی از اینکه کرامت انسانی و اوضاع ساکنان غزه برای مسئولان اشغالگر اسرائیلی مساله اصلی به شمار نمی رود(!) ابراز نگرانی می کند. آیا این همه تلاش!! برای نجات جان انسانهای غزه کافی نیست؟!
آیا پارلمان آسیایی که در نشست اخیر خود طی بیانیه ای بر ضرورت لغو محاصره تحمیلی نوار غزه تاکید کرد، نمی توانست در جایی که جمعی از نمایندگان ملت ها در آن حاضر بودند به جای سردادن شعار محکومیت، تصمیمی قاطع برای ارسال کمک های فوری و همه جانبه به این منطقه بگیرد؟ تا شاید رژیم صهیونیستی از وحدت کشورهای آسیایی- به ویژه کشورهای عربی- در قبال مساله فلسطین اندکی نگران شود! شاید هم به قول «جان کینگ» مدیر آژانس بین المللی کمک به آوارگان فلسطینی (آنروا)؛ «به رغم بحران و جنایت در غزه، سران عرب صورتشان را به سوی دیگری برمی گردانند چرا که نمی خواهند این حرفها را بشنوند و یا برای نجات فلسطینی ها اقدامی کنند مبادا که دولت اسرائیل و هم پیمان جدیدشان از آنها آزرده خاطر شود»!
سکوت کشورهای غربی به دلیل وابستگی و ائتلافی که با رژیم صهیونیستی برای رسیدن به منافعشان در خاورمیانه دارند و بی تفاوتی مجامع جهانی به واسطه عدم استقلال و وابستگی شان به قدرت های بزرگ چندان جای تعجب ندارد اما آیا ۷۵کشور اسلامی با ۵۱. میلیارد جمعیت، قابلیت شکستن محاصره غزه و به حرکت واداشتن سازمانهای بین المللی و حتی قدرت های بزرگ برای پایان دادن به بحران غزه را ندارند؟ غزه آزمونی بزرگ برای جهان اسلام است و اگر برای نجات آن کاری فوری صورت نگیرد، بطور حتم پیامدهایی منفی برای آینده جهان اسلام و کشورهای منطقه به دنبال خواهد داشت.
همین سکوت مشوقی شده تا اسرائیل غاصب علاوه بر محاصره کامل نوار غزه و به شهادت رساندن زنان و کودکان بی گناه، گستاخانه اعلام کند درصدد حمله گسترده به غزه است. روزنامه صهیونیستی هاآرتص به نقل از «تزیپی لیونی» وزیر امور خارجه رژیم اسرائیل که در کنفرانسی در دانشگاه تل آویو سخن گفته خواستار موشک باران نوار غزه شده و می نویسد «ما نباید اجازه شکل گیری این تصویر را بدهیم که قدرت بازدارندگی ما در حال کاهش است. اسرائیل باید پاسخ تمام موشک های شلیک شده را بدهد.» حملات موشکی از سوی غزه طی ۵ ماه آتش بس متوقف شده بود اما این آتش بس زمانی که اسرائیل برای تخریب یک تونل در غزه به این منطقه حمله کرد، نقض شد.
هاآرتص در ادامه با اشاره به حملات موشکی انجام شده به شهرک های صهیونیست نشین در پاسخ به وحشی گری صهیونیستها در غزه، به ترس یهودیان و سران غاصب فلسطین از انتفاضه و حملات حماس اشاره می کند و می نویسد «اعدادی که در ذهن سیاست گذاران اسرائیلی درباره نوار غزه مطرح می باشد سه عدد ۰۲، ۰۴ و ۰۷ است. ۰۲ به معنای برد بیست کیلومتری موشکهای حماس بوده که با استفاده از آنها هم اکنون شهرک های یهودی نشین در تیررس را مورد هدف قرار می دهد. ۰۴، برد موشکهای ماههای آینده آنان خواهد بود و ۰۷به معنای مسافت۰۷کیلومتری است که فلسطینی ها قصد دارند برد موشکهای خود را به این میزان رسانده و تل آویو را نشانه روند.»
اسرائیل درصدد است با محاصره و حمله به غزه، حماس را به زانو درآورد و با تحت فشار گذاردن مردم آنها را علیه حماس بشوراند غافل از آن که مردم امروز غزه وارث رنجها و مصایب ملت فلسطین از ۰۶ سال پیش به این طرف اند؛ جنایت ها و کشتاری که از سال ۸۱۹۴ تاکنون متوقف نشده است. با این وجود، محاصره ای این چنینی در تاریخ فلسطین سابقه نداشته که ملتی اینگونه تحت تحریم و حصر قرار گیرند و در مقابل، همه جهان نظاره گر باشد. اگر امروز کاری نشود، ماجرای غزه لکه ننگی بر پیشانی بشریت باقی خواهد ماند.
بدون شک آن کودکی که از فرط گرسنگی سر بر دیوار نیمه خراب خانه شان اشک می ریزد بیشتر از رئیس آن کشور عربی می فهمد. بیشتر از آن کسی که اگر مقاومت دیروز و امروز فلسطینی های دربند نبود و اگر از جان گذشتگی این مردم مظلوم نبود و اگر رژیم غاصب سرزمینشان، پشت سد مقاومت و خونهای بر زمین ریخته شده آنان متوقف نمی شد، سرزمین او و همه هم پیاله های خوشگذرانش، اکنون جزیی از نیل تا فرات شده بود. ای کاش آنان فقط سکوت می کردند نه آنکه به سوی قاتل کودکان غزه دست دوستی دراز کنند تا این سد را بشکنند.
این مقاومت به بار خواهد نشست و خونهای کودکان و زنان و مردان غزه و الخلیل و بیت لحم روزی بر شاخه های زیتون جوانه خواهند داد.
رهبر فرزانه انقلاب می فرمایند: «مساله فلسطین که یک مساله غم انگیز برای دنیای اسلام بود، امروز با اینکه وحشی گری صهیونیستها نسبت به فلسطینیان چند برابر شده است، در عین حال امید را شما در ناصیه ملت فلسطین مشاهده می کنید. امروز خود اشغالگران فلسطین از ادامه راه خودشان احساس و اظهار یاس کرده و اعتراف می کنند که به بن بست رسیده اند.»

حمید امیدی

منبع : روزنامه کیهان