غمگین‌ترین موسیقی دنیا

● کارگردان: گای مدین. فیلم‌نامه: جورج تولز، گای مدین؛ براساس فیلم‌نامه‌ای از کازئو ایشی گورو. بازیگران: ایزابلا روسلینی، مارک مک کینی، راس مک‌میلان، ماریا مدیرو، دیوید فاکس. مدت: ۹۹ دقیقه.
معجون این کارگردان که عبارت است از بازگشت به تصاویر و سینمای صامت، همیشه دوست‌داشتنی و جذاب بوده. این فیلم او نیز کماکان هذیانی و به طرزی مسحور کننده، غیرمتعارف است.
اما برای تداعی حال و هوای ملودرام‌های موزیکال دههٔ سی ـ زمانی‌که هالیوود تازه با تکنیک جدید و پدیدهٔ نوظهور صدا روبه‌رو شده بود ـ می‌توانست مسیر مناسب‌تری انتخاب کند. با این‌همه، این فیلم، با داستانی جذاب، فضائی کمیک و سرشار از لودگی و بازی‌های پرشور بازیگران اصلی‌اش ـ که خوب انتخاب شده‌اند ـ حس دورهٔ گذار از صامت به ناطق را با مهارت انتقال داده است. در واقع شاهکار کارگردان، همراه کردن تماشاگر و بردن‌اش به آن دوران است.
دوران ممنوعیت الکلی در آمریکا به پایان می‌رسد و لیدی پورت هانتلی (روسلینی)، با رولن کانادائی صاحب کارخانه‌جات نوشابه‌سازی ـ که معلول نیز هست ـ با هدف جبران ضرر و زیان و تشویق مردم به نوشیدن، مسابقه‌ای برگزار می‌کند برای انتخاب غمگین‌ترین موسیقی دنیا.
از بومی‌های آفریقائی با دامن‌های علفی‌شان، تا پیانیست‌های لهستانی و اسکاتلندی‌های دامن‌پوش، همه در وینگی پگ ـ که به قولی پایتخت غم و اندوه جهان است ـ گرد می‌آیند. چستر کنت (مک کینی) مدیر تئاتر برادوی، نامزدش نارسیسا (دما دیروس) را به‌عنوان نمایندهٔ آمریکا به مسابقه می‌فرستد. برادرش (مک میلان) هم که به خاطر از دست دادن خانواده‌اش، اندوهگین است از طرف صربستان وارد مسابقه می‌شود. از دیگر اعضاء این خانوادهٔ نگران و غم‌زده، پدرش (فاکس) است که به نمایندگی از طرف کانادا در مسابقه شرکت خواهد کرد. او دچار عذاب وجدان شدیدی است، زیرا در حادثه‌ای رانندگی که به‌دلیل لایعقلی او رخ داده، پای محبوبه‌اش قطع شده است.
این معجون با بتهوون و راجرز و جلوه‌های باشکوه بصری، دیوانه‌وارتر می‌شود. از جمله روسلینی با کلاه‌گیس بلند و پای مصنوعی شیشه‌ای، بر غیرعادی و مضحک بودن فضا می‌افزاید. استفادۀ ماهرانه و دیوانه‌وار مدین از زبان اولیهٔ سینما ـ که حتی یک لحظه هم مسخره و بی‌مایه به‌نظر نمی‌رسد ـ شاهدی است بر خلاقیت و نبوغ خاص او.

منبع : مجله دنیای تصویر