فیلم کوتاه و اندیشه‌های بلند

معمولا‌ً در فیلم‌های بلند و کوتاه کمترین و بیشترین توقعی که از فیلمساز وجود دارد این است که با توجه به شرایط و امکاناتی که برای کار فراهم ساخته است بتواند خوب حرف بزند و در ضمن حرف خوبی هم برای گفتن داشته باشد.
بالطبع <حرف خوب> از تفکر و اندیشه فیلمساز سرچشمه می‌گیرد که نشانگر قدرت اندیشیدن و تعطیل کردن وی از پیرامون جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند است. نکته مهم و قابل تامل در این راستا چگونگی اشتغال مفاهیم به مخاطب از طریق فیلم و زبان سینماست که به توانایی‌های ذهنی فیلمساز و بهره‌گیری درست و مطلوب او از ابزار سینمایی برای رسیدن به هدف مورد نظرش در ارائه اندیشهِ نو بر میگردد.
فیلم کوتاه با عنایت به شاخصه‌های تعریف شده‌ای که دارد، بهترین عرصهِ برای بروز فکر و خلا‌قیت است. در فیلم کوتاه همراه با تیتراژ پایانی چرخ تفکر تماشاچی به حرکت در می‌آید و اندیشیدن به آنچه که تصویر شده آغاز میشود. ‌
شاید ارزشمندترین هدیه‌ای که فیلمساز از مخاطب خودش دریافت این است که او به فیلمی که تماشا کرده و مفهومی که فیلمساز آن را تصویر نموده فکر کند. در غیر این صورت نباید به آنچه که بعنوان یک فیلم کوتاه ارائه شده امیدوار بود و آن را یک اثر دانست.برخی‌ها بر این عقیده‌اند در فیلم کوتاه کارگردان باید به طراحی و ارائه ماهیمی بپردازد که از دامنه و گسترهِ محدودتری برخوردار باشد. ‌
این عده حتی فیلم کوتاه را بیشتر یک اثر تجربی برای آموختن زبان سینما می‌دانند و فیلم کوتاه را همان فیلم تجربی تلقی می‌کنند. در برخی موارد هم مشاهده شده که تا حرفی از فیلم کوتاه به میان می‌آید ذهنیت برخی‌ها به این سمت و سو می‌رود که سازندهِ فیلم فردی جوان و یا حداکثر میانسال است. ‌ اما حقیقت آن است که دنیای فیلم کوتاه مرز سنی ندارد و هر کسی در هر شرایط سنی می‌تواند در این عرصه به ارائه اثر بپردازد. همچنانکه نویسندهِ یک رمان چند صد صفحه‌ای در سن کهولت، داستان کوتاه یک صفحه‌ای هم می‌نویسد، یک کارگردان صاحب تجربهِ پا به سن گذاشته هم می‌تواند. ‌
فیلم کوتاه استعداد و ظرفیت و توان این را دارد که عالی‌ترنی مفاهیم ذهنی و فکری را به تصویر بکشد و در این راه حتی همدوش و همپای سینمای بلند گام بردارد. هر چند که هنوز فرهنگ تماشای فیلم کوتاه و چگونه فیلم دیدن در نزد مردم ما آنچنان که خواستهِ دل و ایده‌آل ذهن است فراگیر نشده و بعنوان یکی از نیازهای فرهنگی روز جامعه محسوب نگردیده است.
اما فیلمساز فیلمش را می‌سازد و می‌خواهد با انتقال مفهوم به مخاطب، بصورت مستقیم و یا غیر مسقیم علا‌وه بر ایجاد زمینهِ تفکر ایجاد حساسیت نموده و شرایط تقویت، ترمیم و یا تغییر رفتار در او پدید آورد که این مهم با چگونه اندیشیدن فیلمساز ارتباط لا‌ینفکی داد. زیرا بحث اندیشه صواب و ناصواب هم خود حکایتی دیگر است که پرداختن به آن مقال وفرصتی دیگر را می‌طلبد.

سعید کیاسری ‌

منبع : روزنامه سیاست روز