رشوه‌خواران سعودی در انگلیس

من حدس می‌زنم دیپلماسی انگلیسی فقط همین است، متقاعد شدن در اینجا، التماس‌كردن در آنجا. «ابوهنری» می‌گوید ما ممكن است مجبور شویم ده‌ها سال در افغانستان باقی بمانیم تا افغانی‌ها را از خطر دوباره به قدرت رسیدن طالبان محافظت كنیم. سفیر ما در كابل سر شرارد كاپر-كولز ظاهرا هیچ تناقضی در این پیش‌بینی عجیب و غریب نمی‌بیند.
بیشتر طالبان افغانی هستند و این ایده كه ارتش انگلیس در افغانستان است تا افغان‌ها را از درگیری با یكدیگر محافظت كند، واقعا یك طرح مستعمراتی است. این چیزی است كه ما در سال ۱۹۶۹ درباره ایرلند شمالی هم انجام دادیم. به هر حال فكر می‌كنم ما طالبان را در سال ۲۰۰۱ سرنگون كردیم. آیا در آن زمان تصور نمی‌كردیم كه طالبان از بین رفته است؟ من به‌دست آوردن داستان زندگی ابوهنری را به یكی از مجلات داخلی عربستان سعودی مدیون هستم. زیرا این مجله به من گفت كه چطور شد «دوستان سعودی ابوهنری او را با مهربانی با این نام صدا می‌زنند»- البته او ریاض را تنها گذاشت و با عجله مجبور شد آنجا را ترك كند؛ همان‌طور كه خودش گفت: «با تعجب» زیرا او گمان می‌كرد یك سال دیگر در آنجا باقی خواهد ماند. اما به هر حال او رفت. ابوهنری در سرویس اطلاعاتی انگلیس بارها مورد ستایش قرار گرفته بود. او خودش یك بار اعلام كرد: «من از روشی كه قدرتمندان عربستان سعودی به كار می‌گیرند، تاثیر زیادی گرفتم و راه‌های زیادی را برای مقابله با تهدیدات تروریسم آموختم. آنها آب استخر حمایت از تروریسم را خالی كردند...»البته ابوهنری حرفی از عادت‌های سعودی‌ها مثلا از خرد كردن سر «جنایتكاران» پس از بازپرسی‌های غیرمنصفانه نزد. شمشیر به دستان ـ این شغل در عربستان از پدر به پسر منتقل می‌شود ـ عربستان در سالی پر از عجایب، ۱۰۰ سر را خرد كردند. اما باردیگر شما باید بدانید كه لازم است از هرگونه ارجاع به چنین حرف و حدیث‌هایی خودداری كنید زیرا سرمایه‌گذاری انگلیس در عربستان حداقل ۶ میلیارد پوند است. بی شك این یكی از دلایلی است كه ابوهنری – به گفته همان مجله دولتی- روابط خود را با دوستان سعودی خود محكم كرد. او تاكید می‌كرد كه ما در ریاض «به سیاست ویزای خود مغرور هستیم. جایی كه ۹۵درصد از سعودی‌ها در ساعت ۹ صبح درخواست ویزا می‌كنند و تا ساعت ۲ بعدازظهر آن را دریافت می‌نمایند. تازه این كه چیزی نیست. شاید به خاطر بیاورید كه سعودی‌ها ۱۴ تن از ۱۹ آدم كش حادثه ۱۱ سپتامبر را تربیت كرده بودند؛ كه برای این كشور واقعا یك ركورد است و ركوردی كه در كشورهای دیگر تامین‌كننده تروریست مثل چاد یا مالی با دادن سیاست تسهیل صدور ویزا پاسخ داده نمی‌شود. به هر حال روابط انگلیس و عربستان بسیار عمیق‌تر از آن چیزی است كه بتوان تمام موارد آن را ذكر كرد. البته هیچ حرفی از سوی ابوهنری درباره رشوه‌خواری منابع رسمی عربستان از سیستم تسلیحاتی انگلیس به میان نیامد. اما در اینجا حرف‌های بیشتر دیگری هم هست كه باید آن را به میان كشید. من می‌خواهم به مقاله‌ای از مایكل پیل اشاره كنم كه ماه گذشته در فایننشال تایمز چاپ شد. در آن روزنامه پیل تشریح كرده بود كه رابرات واردل رئیس دفتر سریوس فرود پس از سه بار ملاقات با كاپر مول چیزهای زیادی داشت كه به آنها «بیندیشد» آقای واردل سفیر انگلیس در عربستان شاید مجبور شده بود به این دیدارها برود تا متوجه شود خراب‌كردن امنیت ملی منجر به از دست رفتن شغلش خواهد شد. واردل به پیل گفته بود كه موضوع دشوار بود و من واقعا احساس می‌كردم كه ‌ای كاش سفیر كنونی هم در آن جلسات بود تا به من كمك می‌كرد. البته آن جلسه‌ها بسیار به درك من از خطرات كمك كرد و باعث شد به این تصمیم‌گیری برسم كه بررسی‌هایم را در مورد رشوه‌خواری منابع رسمی عربستان از سیستم تسلیحاتی انگلیس قطع كنم.
به نظر می‌رسد ابوهنری گفت چطور بررسی سبب خواهد شد ریاض همكاری‌های امنیتی و اطلاعاتی را لغو كند كه به طور بالقوه سبب خواهد شد لندن دیگر به مظنونین تروریستی احاطه نداشته باشد. سفیر حتی پیشنهاد كرده بود هرگونه بررسی این موضوع نیز به تعویق انداخته شود. همین‌طور نیز شد كه پرونده مذكور پس از مدتی كاملا منتفی شد و دیگر خبری از آن نشنیدیم. به این ترتیب بود كه سعودی‌ها ابوهنری را به طور كاملا دوستانه ابوهنری نامیدند. ابوهنری با توجه به برخی از اظهارنظرهایش در دیدار اخیر از آكسفورد، خودش هم باید تعجب كرده باشد كه چطور توانست به آن زودی لرد بلر را راضی كند كه پرونده بازرسی از موضوع رشوه‌خواری را نادیده بگیرد.
من از پذیرش این پیشنهاد خودداری كردم در واقع به تایمز گفتم این بسیار زشت است كه یك دیپلمات تلاش می‌كند حتی كادر نیمه وقت ما را تحت كنترل داشته باشد و سردبیر بخش خارجی تایمز در آن زمان هم با من موافق بود اما من فقط می‌خواهم نشان دهم كه دیپلمات‌های انگلیسی چه حركاتی را انجام می‌دهند. نام آن دیپلمات انگلیسی در قاهره كه به سال‌های ۱۹۷۰ بازمی‌گردد، شرارد كاپر كولز بود.

منبع : روزنامه تهران امروز