سرگردانی دیپلماتیک

انتشار خبر اختصاص بودجه چهارصد میلیون دلا‌ری برای انجام تحرکات جدید علیه ایران، هرچند اقدام جدیدی نیست، اما حامل یک پیام خاص است. به صورت سنتی در سال‌های اخیر کنگره آمریکا رقم بیست میلیون دلا‌ر را جهت براندازی حکومت ایران و کمک به نیروهای مخالف و ناراضی اختصاص می‌داده است لذا به نظر می‌رسد راهبرد آمریکا در خصوص جمهوری اسلا‌می ایران تغییر ظریفی یافته است. از یک طرف افزایش بودجه دولتی علیه منافع ایران به آن معنا است که آمریکا در ادامه سیاست‌هایش با توفیق همراه نبوده و نیازمند افزایش فشار بر جمهوری اسلا‌می است.
معنای ظریف دیگر افزایش بودجه علیه ایران کاهش احتمال استفاده از دیگر حربه‌ها بر ضد ایران است. از سوی دیگر آمریکا تعهداتی را که در سال ۱۹۸۱ برای عدم مداخله در امور داخلی ایران سپرده بود، زیر پا می‌گذارد.
آمریکا نتایج لا‌زم از حمله به افغانستان و عراق را به دست نیاورده است. هم در محاسبه زمانی و هم هزینه‌های اختصاصی، واقعیت فراتر از آنی بود و شد که آمریکایی‌ها تنها تصور می‌کردند. ‌ اختصاص میلیاردها دلا‌ر به بحران عراق، افزایش تعداد تلفات و کاهش شدید محبوبیت سران کاخ سفید و انزجار عمومی از سیاست‌های یک‌جانبه آمریکا، آنها را وادار نمود تا به این تلقی پاسخ دهند که چه بسا نیازمند تکمیل پازل‌های بحران در منطقه خاورمیانه هستند. ولی آمریکا نه در بعد نظامی شاهد دورنمای مثبتی بر ضد ایران است و نه اپوزیسیون مورد حمایت آمریکا از توان لا‌زم برای انجام تغییرات برخوردار است. ‌ لذا افزایش بودجه نظامی از سوی مقامات کاخ سفید و انتشار آن توسط مجله نیویورکر و خبرنگار جنجالی آن سیمور هرش بیش از آنکه حاوی اطلا‌عات دقیق و یا رویکرد غیرمترقبانه‌ای باشد، می‌تواند نوعی جنگ روانی در کنار سایر حلقه‌های اعمال فشار بر ایران است.
با این تصمیم‌ها آمریکایی‌ها که بی‌تدبیری خود را در امور مختلف نشان داده‌اند، تنها خوراک و دسترنج مختصری برای معدود فراریان و نمایشگران به‌ظاهر سیاسی فراهم می‌آورند تا از عافیت بی‌بهره نباشند. باید به سران کاخ سفید توصیه و تاکید نمود راه تعامل آمریکا و ایران از طریق اختصاص بودجه‌های براندازی که معادل پول قلک دانش‌آموزان ایرانی هم نیست نمی‌باشد. از سوی دیگر پیام‌های متناقض آمریکایی‌ها در کمیسیون مشترک امنیتی در عراق و اظهار علا‌قه کاندولیزا رایس برای ایجاد دفتر حفاظت منافع در تهران با اقدامات اینچنینی ناسازگاری دارد.نمی‌توان فرض کرد که آنها آن‌قدر باهوش هستند که زنجیره‌ای از رفتارهای درغایت مشترک را به نمایش می‌گذارند.
بیشتر باید بر این فرض پای فشرد که آمریکایی‌ها بیش از گذشته، سرگردان و فاقد راهبرد هستند. خصلتی که به یک عادت در سیاست خارجی آمریکا بدل شده است.

منبع : روزنامه جام‌جم