مسکن

مسكن اصلی و سنتی و ساده عشایر، سیاه چادر است كه در اصطلاح محلی به آن «بهون» می‌‌گویند و معمولاً از موی بز بافته می‌شود. این نوع چادر محكم و زبر و در مقابل رطوبت و سرما مقاوم است. طول سیاه چادر بختیاری حدود 9 تا 12 متر و عرض آن 5 تا 6 متر است. اندازه، مساحت، مرغوبیت، زینت‌آلات، چادر، متناسب با وضعیت اقتصادی و موقعیت اجتماعی خانوار ساكن در آن متفاوت است.
چادرهای ایل بختیاری، تا حدودی با سیاه چادرهای عشایر جنوب كشور متفاوت است. سیاه چادرهای بختیاری، معمولاً با 4 تا 5 تیر چوبی شبیه ستون برافراشته و نگهداری می‌شود و در طرفین چادر، شیب تند ایجاد می‌شود كه در زمان ریزش باران، آب آن به داخل چادر نفوذ نكند. اطراف سیاه چادر را معمولاً با لایه‌ای از گل و خاشاك بیابانی و برگ درختان می‌پوشانند. امروزه استفاده از چادرهای برزنتی و انواع دیگر نیز رواج یافته است. وزن سبك،‌ تنوع رنگ و سهولت حمل و افراشتن چادرهای برزنتی، نایلونی و كتانی، موجب استفاده عشایر از آن‌ها شده است.