رستاخیز وسترن

«قتل جسی جیمز به دست رابرت فورد بزدل» فیلمی است که برخلاف مشابهانش در سالیان اخیر، از بازآفرینی مولفه های ژانر وسترن خودداری کرده و بر اکتفا به خصلت های استوار و بدون تاریخ مصرف این ژانر تاکید داشته است. فیلم متاثر از چنین رویکردی با به کارگیری و بازآفرینی مولفه های وسترن های محبوبی همچون «جویندگان» و «این گروه خشن» قصد داشته موفقیت آنها را تکرار کند که تا حد بسیاری هم به هدف خود دست یافته است. به همین خاطر فیلم حاضر با دوری از الزامات هیپ-هاپی این روزها، فیلمی است که به مانند نمونه های درخشان مذکور، علاوه بر محبوبیت کنونی در سالیان آینده نه تنها از یادها نمی رود بلکه بر شهرت و اعتبارش نیز افزوده می شود.
یکی از خصلت های مثبت فیلم استفاده از بازیگران قدرتمندی است همچون براد پیت و کیسی افلک. براد پیت که حضورش در فیلم سایر موارد را تحت الشعاع خود قرار داده است در این فیلم به دوران اوج کاری خود بازگشته و حتی می توان حضورش در نقش جسی جیمز را بهترین بازی اش بعد از «دوازده میمون» دانست. البته کیسی افلک نیز در نقش رابرت فورد و شخصیت مقابل پیت حضوری درخشان دارد. بازی کیسی افلک در فیلم های قبلی اش نشان از استعداد خارق العاده وی داشت و اکنون نیز با استمرار همان روند و تکیه بر همان استعداد در این فیلم خوش درخشیده است تا جایی که بازی اش در این فیلم در عین منحصر به فرد بودن ظرافت چشمگیری دارد و کاملاً از بازی برادرش بن افلک متمایز است. پیش از این حضور وی در هالیوود در سایه برادرش معنا می یافت و همه او را با عنوان توهین آمیز «برادر بن» می شناختند که با اکران این فیلم دیگر می تواند در کنار برادرش هویت مستقلی بیابد. بازیگران دیگری در فیلم نیز وجود دارند که آنها هم حضور بی نظیری دارند. سام راکول، سام شپرد، پل اشنایدر و البته مری لوئیس پارکر در نقش همسر جسی جیمز و تنها زن موجود در فیلم.
فیلم در کنار گروه بازیگرانی چنان موفق از حضور فیلمبرداری همچون راجر دیکینز نیز سود برده است. اغراق نکرده ام اگر بگویم دیکینز بی شک یکی از بهترین فیلمبرداران بیست سال اخیر هالیوود بوده که استادی خود را در فیلم های بسیاری ثابت کرده است. این روزها استفاده فزاینده از تکنولوژی دیجیتال در فرآیند فیلمسازی شرایط را به سمتی برده است که دیگر به راحتی نمی توان تشخیص داد مناظر چشم نواز و غروب های دل انگیزی که در فیلم ها به تصویر کشیده می شوند محصول همین تکنولوژی دیجیتال هستند یا حاصل دسترنج استادی با مهارت. اما زمانی که نام راجر دیکینز به میان می آید شک ندارم که تمامی آن صحنه ها و مناظر زیبای فیلم تنها با حضور چنین فیلمبرداری شکلی ویژه یافته و هیچ یک از آنها اتفاقی یا از سر شانس خلق نشده اند. حضور دیکینز امتیاز بزرگی برای این فیلم است و دومینیک نیز به خوبی از آن سود برده است.
فیلم در کل ویژگی هایی دارد که زمان اکران مخاطبان زیادی را به سینماها می کشاند. ستاره هایی که بازی درخشانی دارند، فیلمبرداری با مهارت و کارگردانی که کارش را بلد است. اما فراتر از همه اینها آنچه مخاطبان را در تماشای فیلم ثابت قدم می کند داستان جذابش است که مهمتر از همه موارد فوق عامل ماندگاری فیلم می شود. فیلم قبل از شروع اکران در جشنواره های مختلفی نمایش داده شده است و منتقدان هم در نمایش های خصوصی به تماشایش نشسته اند و همه اینها می تواند فروش بالای فیلم را تضمین کند. البته اگر فیلم به جای زمان کنونی در زمستان اکران می شد قطعاً فروش بیشتری کسب می کرد.
«قتل جسی جیمز به دست رابرت فورد بزدل» در مقام مقایسه با وسترن های سالیان اخیر، بهترین فیلم پس از دوران باشکوه لئونه و پکین پا است. در نظر من این فیلم حتی بهتر از فیلم هایی است همچون «نابخشوده » کلینت ایستوود، «با گرگ ها می رقصد» کوین کاستنر، «سیلورادو» و «وایات ارپ» لارنس کاسدان. «قتل جسی جیمز به دست رابرت فورد بزدل» بهترین وسترن در سی سال گذشته است که شخصاً برای تماشای مجددش لحظه شماری می کنم. خوشحالم که با وجود چنین فیلمی ژانر وسترن حیاتی دوباره یافته است و امیدوارم هالیوود این بار دیگر قدرشناس این ژانر محبوب باشد،

منبع؛ فیلم جرک
ادوارد هاونر

منبع : روزنامه اعتماد