بادبادک هایمان را هوا کردیم

فیلمی به تمامی بد با فیلمنامه ای وحشتناک که با مضمونی که می خواسته درباره آن صحبت کند ،همخوانی دارد!
اصلا بحث درنیامدن فیلم یا ضعیف بودن فیلمنامه نیست صحبت از آنجا آغاز می شود که چگونه می توان یک ایده و طرح ناب ، عوامل تولید کاملا حرفه ای ، فیلمبرداری خوب و بازیهای کمابیش قابل قبول را به چنان ورطه ای انداخت که جز به خنده عصبی راه دیگری برای عکس العمل تماشاچیان باقی نماند (که این خود هنریست کمیاب!). این عکس العمل و تبعات بعدی آن به عنوان پدیده ای نادر و غیر قابل توجیه، دیدن این فیلم را کامل می کند و باعث می شود که ما از اصل فیلم و بررسی آن غافل شویم و به این فکر می کنیم که باید فکری به حال خودمان، آستانه تحمل و رفتارمان بکنیم.
این پدیده نادر (منظور خود فیلم است) در کنار پدیده نادر دیگری (منظور رفتار هیجانی و عصبی تماشاچیان)، شاید زنگ خطری باشد که در این فضا، سینمای ایران نیاز به هوای تازه دارد تا بتواند بدون آنکه شعارهای بادبادکی بدهد و انسان را به دایناسورها و شاید برعکس نسبت بدهد و از جنگها و نابرابری هایی که جامع بشری را فرا گرفته به شکل هجمه ای بی ربط از مفاهیم انسانی و فرا انسانی سخن بگوید، پاهایش را روی زمین بگذارد و از خود انسان بگوید و راهی را بسوی فیلم های موج نوی سینمای ایران باز کند که بطور یقین از دل همان موج نوی منتقدان واقعی سینمای ایران متبلور (بخوانید زاییده) خواهد شد. به امید زایشی! دیگر اول بادبادک هایمان را هوا کنیم تا بعد.

منبع: سی نت
سهیل شهبازلو

منبع : سی‌نت