انتظارات پزشکان از نظام پزشکی

▪ افسانه حسن زاده
با وجودی که از پزشکان خواستیم تا انتظاراتشان را از دولت، وزارت بهداشت و نظام پزشکی عنوان کنند اما تمامی آنها نظام پزشکی را ارگان صنفی پزشکان و البته جزیی از دولت می‌دانستند و خواسته‌های خود را از این سازمان تقاضا داشتند.
▪ دکتر محسن آخوندی، پزشک عمومی، تبریز
یکی از مسایل مهم و مورد انتظار از یک سازمان صنفی، به‌روز کردن علم پزشکان و اعضای سازمان است. نمی‌دانم آیا به جز بازآموزی به شکل سخنرانی، علم روز پزشکی در قرن بیست و یکم برای یکی از گروه‌های باهوش و فرهیخته جامعه، یعنی پزشکان، به شکل دیگری قابل ارایه نیست؟
حالا در بازآموزی یاد گرفتیم که چه داروی جدیدی آمده و می‌خواهیم تجویز کنیم، اما محدودیت در تجویز دارو داریم. وقتی بیمار نسخه را به داروخانه می‌برد، اقلامی از آن را به دلیل اینکه پزشک متخصص باید تجویز کند، از مشمول بیمه خارج می‌کنند و بیمار مراجعه می‌کند که چرا داروها این‌قدر گران شده است؟ اعتماد او به ما به عنوان پزشک عمومی بیش از قبل خدشه‌دار می‌شود.
اگر ما بسیاری از داروهای جدید را برای بیماران مراجعه کننده به طورمثال برای چربی‌خون، فشارخون یا دیابت بنویسیم، بیمه قبول نمی‌کند.
انصافا هدف از بازآموزی چیست؟ به عنوان پزشک عمومی چگونه در حفظ و ارتقای سلامت بیماران در این اوضاع نقش خود را ایفا کنیم؟ این سوالی است که من از نظام پزشکی دارم.
▪ دکتر طاهره دلپذیر، پزشک عمومی، شیراز
با توجه به امکانات قانونی و مالی در اختیار سازمان نظام پزشکی، کاری از این سازمان ندیده‌ایم. مهم‌ترین کاری که می‌تواند انجام دهد، اطلاع‌رسانی سریع، دقیق و جدید به مطب‌های بخش خصوصی است که این کار را هم نمی‌کند.
بازآموزی‌هایی که می‌گذارد، قابل استفاده نیست و اغلب نفرات شرکت کننده نمی‌توانند از مطالب ارایه شده بهره ببرند. مطالب از کتاب و برخی مواقع کتاب‌های قدیمی می‌آید. استادان از روی اسلایدها می‌خوانند، کاری که خودمان هم خوب بلدیم. من ۲۰ سال است که فارغ‌التحصیل شده‌ام و مثل من زیاد هستند؛ ما نیاز به کلاس عملی داریم.
باید مطالب تئوری را به شیوه‌های نوین‌تر مانند اینترنت و CD برایمان ارسال کنند و همت خود را برای برگزاری دوره‌های عملی به کار ببندند. برای آموزش یک CPR ساده و به‌روز شده که نباید این‌قدر پیگیری کنیم. مهم‌ترین مساله و انتظار من در حال حاضر این است.
▪ دکتر اسماعیل خرم، پزشک عمومی، فارس، داراب
توجه نکردن به جایگاه اجتماعی پزشک عمومی بسیار آزاردهنده است. در حال حاضر پزشک عمومی در مقابل دندانپزشک، دامپزشک و حتی وکیل (رشته حقوق) که با سه - چهار سال تحصیل از جایگاه اجتماعی و درآمد بالایی برخوردارند و عملا در عرض چند سال بار خود را می‌بندند، وضع خوبی ندارد.
طرح پزشک خانواده شاید می‌توانست جایگاه اجتماعی پزشکان عمومی را نیز برگرداند که چنین نشد. یعنی عملا با اختصاص ویزیت ۱۵۰ تا ۱۷۰ تومان، بیمار به‌دلیل مبلغ پایین ویزیت بین پزشکان عمومی شهر که به طور معمول سه- چهار نفر بیشتر نیستند، دوره می‌افتد و آخر سر هم به متخصص در شهر بزرگ‌تر مراجعه می‌کند، بدون فرصت دادن برای اثربخشی داروهایی که پزشکان عمومی تجویز کرده‌اند؛ چون ۷۵۰۰ تومان برای ویزیت متخصص پرداخته، معتقد است که او بهتر است. کاش این مبلغ اندک را هم برمی‌داشتند تا ارتباط مالی را قطع کنند، شاید وجهه تخریب‌شده پزشک عمومی بازگردد.
به‌ دلیل شرایط اقتصادی حاکم بر پزشکان عمومی مجبوریم در چند جا کار کنیم. برای مثال، من دبیر آموزش و پرورش هم هستم و حقوق اصلی‌ام حقوق معلمی است.
چون در استخدام آموزش و پرورش هستم، نمی‌توانم به عنوان پزشک خانواده با بیمه روستایی طرف قرارداد باشم و بدون بیمه در شهرستان، مطب عمومی نمی‌چرخد. حال یک پزشک عمومی چه‌کار می‌تواند بکند؟ چطور باید زندگی را بچرخاند؟
▪ دکتر اسماعیل خرم، پزشک عمومی، فارس، داراب
توجه نکردن به جایگاه اجتماعی پزشک عمومی بسیار آزاردهنده است. در حال حاضر پزشک عمومی در مقابل دندانپزشک، دامپزشک و حتی وکیل (رشته حقوق) که با سه - چهار سال تحصیل از جایگاه اجتماعی و درآمد بالایی برخوردارند و عملا در عرض چند سال بار خود را می‌بندند، وضع خوبی ندارد.
طرح پزشک خانواده شاید می‌توانست جایگاه اجتماعی پزشکان عمومی را نیز برگرداند که چنین نشد. یعنی عملا با اختصاص ویزیت ۱۵۰ تا ۱۷۰ تومان، بیمار به‌دلیل مبلغ پایین ویزیت بین پزشکان عمومی شهر که به طور معمول سه- چهار نفر بیشتر نیستند، دوره می‌افتد و آخر سر هم به متخصص در شهر بزرگ‌تر مراجعه می‌کند، بدون فرصت دادن برای اثربخشی داروهایی که پزشکان عمومی تجویز کرده‌اند؛ چون ۷۵۰۰ تومان برای ویزیت متخصص پرداخته، معتقد است که او بهتر است. کاش این مبلغ اندک را هم برمی‌داشتند تا ارتباط مالی را قطع کنند، شاید وجهه تخریب‌شده پزشک عمومی بازگردد.
به‌ دلیل شرایط اقتصادی حاکم بر پزشکان عمومی مجبوریم در چند جا کار کنیم. برای مثال، من دبیر آموزش و پرورش هم هستم و حقوق اصلی‌ام حقوق معلمی است.
چون در استخدام آموزش و پرورش هستم، نمی‌توانم به عنوان پزشک خانواده با بیمه روستایی طرف قرارداد باشم و بدون بیمه در شهرستان، مطب عمومی نمی‌چرخد. حال یک پزشک عمومی چه‌کار می‌تواند بکند؟ چطور باید زندگی را بچرخاند؟
▪ دکتر محمد اعتصام‌نیا، پزشک عمومی،‌ تبریز
سازمان صنفی باید از پزشکان در مقابل سازمان‌های بیمه‌گر حمایت کند. بیمه‌ها اجحاف می‌کنند و با بازرسی‌های بی‌مورد و دور از شان و ادب، پزشکان را آزار می‌دهند. بیماری با دفترچه خودش مراجعه کرد، علایم سینوزیت را ذکر می‌کرد. او را معاینه کردم و درخواست عکس را در دفترچه او نوشتم. ولی در حقیقت بیمار با دختر خودش مراجعه و علایم بیماری فرد دیگری از خانواده را به من دیکته کرده بود و بعد فرد دوم با دفترچه وی به رادیولوژی مراجعه می‌کند. مامور بیمه این تخلف را برای من گزارش کرده و بعد از شش ماه رفت و آمد، تهدید به قطع همکاری می‌کنند. در شهرستان‌ها عملا مطب‌های عمومی را باید بیمه‌ها بگردانند. من با ۳۰۰ هزار تومان حقوق بازنشستگی، اگر مطب را اداره نکنم، چطور می‌توانم زندگی کنم.
مساله دیگر اینکه بیمه‌ها برای تعداد ویزیت بیماران،‌ سقف گذاشته‌اند و این سقف بسیار کم است؛ برای مثال ماهی ۵۰۰ بیمار. حال شما وضع ما را تصور کنید. من بیمارانی دارم که از بدو تولد پیش من می‌آمده‌اند. حالا ازدواج کرده و با خانواده خود می‌آیند و من باید به اینها بگویم: «شرمنده‌ام من باید روزی ۱۷ مریض ببینم و سقف بیمار دیدن من امروز تمام شده است.» این نشدنی است. مجبورم برگه دفترچه را بردارم، ولی بعدا باید دور بریزم چون از سقف گذشته است.
▪ دکتر مسعود محرمی، داروساز ، زنجان، خدابنده
حداقل انتظاری که از یک سازمان صنفی دارم، اطلاع‌رسانی به‌موقع است. انتظار رفاهی از سازمان داشتن، بیشتر شبیه رویاست. این سازمان با این عرض و طول هیچ‌گونه امکان رفاهی در هیچ نقطه کشور مانند شمال، مشهد و یا هر کجای دیگر ندارد. همه سازمان‌ها امکاناتی برای استفاده اعضا دارند.
اطلاع‌رسانی که حداقل انتظار است هم برآورده نمی‌شود. مجله به شهرهای کوچک نمی‌رسد. با نامه، پیگیری و اعتراض هم هنوز خبری نشده و اطلاعی از اتفاقات نظام پزشکی نداریم. امکانات سازمان به تهران و تهرانی‌ها می‌رسد و تا خبر به ما برسد سه یا چهار ماه گذشته است.
اطلاع‌رسانی حتی درباره داروهای مورد تعهد بیمه نیز صورت نمی‌گیرد. برای مثال دارویی از لیست تعهدات بیمه حذف می‌شود، ما سه - چهار ماه قیمت می‌زنیم و بعد می‌بینیم کسورات داریم و بیمه نمی‌پردازد. تازه می‌فهمیم که برای مثال پنتوپرازول از پوشش بیمه خارج شده. حالا این دارو قیمت آن با امپرازول یکی است و بیمار هم نیاز دارد. چه کسی باید با بیمه درباره پوشش آن صحبت کند، معلوم نیست.
▪ دکتر لیلا اشرفی، پزشک عمومی، شهرکرد
تعرفه‌ها مشکل اصلی ماست و کم است. بیشتر هم نمی‌توانیم بگیریم، چون بیمه‌ها مشکل‌ساز می‌شوند. سازمان نظام پزشکی باید از پزشکان حمایت کند. سازمان‌های دیگر برای اعضا و زیر مجموعه‌ها فعالیت می‌کنند، ولی از پزشکان حمایت نمی‌شود و بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرند.شما به عنوان یک نشریه صنفی فقط مشکلات را مطرح می‌کنید، ولی راه حل و پیگیری آن را ارایه نمی‌دهید. راه‌حلی ارایه نشده است. مسوولان و دولتی‌ها هم که پاسخی نمی‌دهند. حتی در حد یک جواب خشک و خالی و این مساله ما را دلسرد می‌کند.
▪ دکتر حسین عبدالهی، پزشک عمومی، شهرستان دشتستان
تعرفه‌های اعلام شده سال ۱۳۸۶، مبلغ چهارهزار تومان بود و بنا بود ۷۰ درصد تعرفه را بیمه بدهد و ۳۰ درصد مابقی را بیمار بپردازد. امسال هم که با این همه گرانی و تورم، وضعیت بهتر نشد که بدتر شد، تعرفه‌ها به ۶۵۰۰ تومان رسید، ولی اجاره مطب دو برابر شد. مشکل آنجاست که بیمه‌ها تعرفه بخش دولتی را به پزشکانی که در بخش خصوصی هستند، می‌پردازند. در ضمن خاطرم هست سال گذشته بیمه‌ها مبلغ هزار و صد و نود تومان می‌دادند و می‌گفتند مابقی تعرفه را از بیمار بگیرید که در این صورت در واقع بیمار ۷۰ درصد می‌پردازد و بیمه‌ها ۳۰ درصد و بیماران هم این تفاوت را نمی‌پردازند و عملا یارانه سلامت از جیب پزشکان عمومی پرداخت می‌شود. در شهر زیر ۲۰ هزار نفر جمعیت از طرح عشایر روستایی استفاده می‌کنند و طرف قرارداد، پزشکان دولتی هستند و عمده بیماران کمیته‌ای به بخش دولتی با ویزیت ۱۷۰ تومان مراجعه می‌کنند و این مغایر سیاست خصوصی‌سازی است.
هیچ‌گونه خدماتی برای پزشکان عمومی اختصاصی نشده است. برای یک وام باید دنبال کاسب و بازاری باشیم. اعتبار به پزشکان نمی‌دهند. وام نظام پزشکی هم که وام خوبی نیست. مسکن، زمین یا هر چیزی هم که اعلام می‌شود، برای تهران است، نه شهرستانی‌‌ها.

منبع : هفته نامه سپید