تنها در خانه

در گذشته مكان های مسكونی اكثر مردم، دارای حیاط های تقریبا بزرگ، با وجود باغچه، حوض و یا استخر بوده است و هر خانواده با توجه به ذوق و سلیقه خود فضای سبز خانه خود را آن طور كه مایل بوده، با گل و گیاه آرایش داده و تمام اعضای خانواده بدون هیچ دغدغه ای، با پوششی راحت از این محوطه استفاده می كرده اند و همین امر می توانست در روحیه افراد تاثیر بسزایی داشته باشد.
اما متاسفانه با گذشت زمان، اكثر خانه های ویلایی تبدیل به آپارتمان هایی شد، كه در آن به جای یك خانواده، چندین خانواده زندگی می كنند. جالب است كه گاهی، حتی یك فضای سبز كوچك در این مكان های مسكونی نمی توان یافت و اگر هم باشد، افراد نمی توانند به راحتی آن طور كه مایلند از آن محوطه استفاده كنند. به طور مثال یك زن مسلمان ایرانی نمی تواند با جامه ای راحت در فضای سبز خانه خود با توجه به این كه افرادی در آن زندگی می كنند كه نسبت نزدیكی با آنان ندارد قدم بزند و یا استراحت كند و از تابش نور خورشید استفاده كند.
همان طور كه تمام موجودات زنده به تابش مستقیم و غیرمستقیم نور خورشید نیازمندند، بدن انسان نیز به این موهبت الهی احتیاج دارد. در غیر این صورت می توان گفت به مرور زمان بدن از خود اثر سوء نشان خواهد داد.
با توجه به وجود چنین مشكلاتی، در اواخر دوره دولت آقای رفسنجانی، سازمان پارك ها و فضای سبز طرحی را پیشنهاد كرد. آن طرح از این قرار بود كه فضای سبزی را با امكانات تفریحی، ورزشی، فرهنگی و... پدید آورند. فضایی كه تنها مختص بانوان باشد. تا از این طریق زنان ما بتوانند با پوشش راحت و مناسب در این گونه محوطه ها، اوقات فراغت خود را بدون دغدغه بگذرانند و از امكانات تفریحی، ورزشی، فرهنگی و... آن سود جویند. فضایی كه زن ایرانی تا حدودی احساس كند در فضای سبز خانه خود قدم می زند. در بیستم مرداد سال ۱۳۸۲ طرح یك فوریت احداث و ایجاد چنین پارك هایی توسط اعضای محترم شورای شهر به تصویب رسید و بالاخره این پروژه با پیشنهاد دفتر امور بانوان شهرداری، به منظور ارج نهادن به مقام مادر و پشتوانه معنوی زنان شهیده معاصر، مورد موافقت شهردار محترم دكتر قالیباف قرار گرفت. البته ناگفته نماند قبل از اینكه این طرح در شهر تهران اجرا شود در شهرهای اصفهان و قم اجرا شد و در حال حاضر این پروژه در بیرجند، اردبیل، اراك، بوشهر، خوزستان، اصفهان و مشهد در مرحله بهره برداری قرار دارد. بوستانی كه در مشهد قرار است به بانوان اختصاص داده شود، یكی از بزرگترین پارك های بانوان به حساب می آید كه به مساحت ۱۱۰ هكتار است. همچنین قرار بر این است كه پنج بوستان در اصفهان و هفت پارك در شیراز برای بانوان ساخته شود. پس از موافقت دكتر قالیباف با این طرح در تهران، سازمان پارك ها و فضای سبز شهر تهران به عنوان مجری طرح، تصمیم گرفت در مدت زمان كمتر از سی روز این پروژه را به مرحله بهره برداری برساند و در هفته بزرگداشت زن و گرامیداشت مقام مادر آن را به بانوان ایرانی اهدا كند.
به گفته خانم مشیر، مدیركل بانوان شهرداری تهران، هدفی كه در انجام این نیت وجود داشته است:
۱ ارتقای سطح سلامت و بهداشت روحی و روانی در بانوان و نیز امكان استفاده از فضاهای باز و تابش مستقیم آفتاب ۲ ایجاد فرصت های مناسب جهت بهره برداری از امكانات و تسهیلات موجود در پارك ها اعم از فضای سبز، امكانات ورزشی، امكانات تفریحی و... ۳ ایجاد فضاهای طبیعی و امن از لحاظ فیزیكی و روانی به منظور ایجاد فرصت های تفریحی، فراغتی، آموزشی، فرهنگی، اجتماعی و سلامت روانی و جسمانی، جهت انجام فعالیت بدون دغدغه برای استفاده كلیه بانوان ۴ ارتقای سطح فرهنگی كاربران و بهینه سازی كیفیت زندگی فردی و خانوادگی بانوان بوده است. وی انگیزه خود از تاسیس این بوستان را چنین اعلام كرده است: پارك های بانوان در فضایی طبیعی، امن و ویژه بانوان به منظور ایجاد فرصت های تفریحی، فراغتی، ورزشی، آموزشی، فرهنگی، اجتماعی و سلامت روح و روان است، كه به طور خاص برای انجام فعالیت های بدون دغدغه بانوان اعم از مادران و مادربزرگ ها بالقوه و بالفعل دختران و عموم كودكان ایجاد شده است.
با توجه به اینكه مهندسین ماشین آلات زن در كشور جایگاهی ندارند و نیز مهندسین كشاورزی بیكار هستند، این طرح می تواند عده ای از زنان بیكار ما را مشغول به كار كند.
اگر چنین فضایی وجود داشته باشد، مطمئنا باید كاركنان آن را زنان تشكیل دهند. زنان پلیس، زنان باغبان، زنان فروشنده و... بنابراین همین امر می تواند تا حدودی از مشكل اشتغال زایی زنان ما بكاهد.
بالاخره مسئولان فضای سبز تصمیم گرفتند این پروژه را در پارك جنگلی ای كه بالاتر از سطح زمین قرار دارد و نیز در بزرگراه حقانی است، به مرحله اجرا برسانند. سعی بسیار شد تا این بوستان در هفته بزرگداشت مادر، آماده و به بانوان اهدا شود. به طور خلاصه این طرح كمتر از ۳۰ روز با تلاش شبانه روزی مهندسین و كارگران تبدیل به پارك شد و در نهایت، روز ۲۷ تیرماه، افتتاح شد و آن را بوستان بهشت مادران نام نهادند و در هفته گرامیداشت مادر این فضا را به تمام بانوان اهدا كردند. برنامه های تفریحی و ورزشی این فضا از این قرار است باشگاه دو طبقه ای كه طبقه اول آن، برای بدن سازی و والیبال بانوان و طبقه دوم مختص به ورزش های رزمی زنان است. همچنین باشگاه دیگری وجود دارد كه مربوط به تیراندازی زنان است. پیست دوچرخه سواری و پیاده روی آن نیز از یكدیگر مجزاست. در مراحل بعدی قرار بر این است مهدكودك، رستوران، بوفه و چندین آلاچیق دیگر در آن ساخته شود. در حال حاضر به حول و قوه الهی، فرهنگسرای حورا همزمان با افتتاح بوستان كار خود را آغاز كرد و به گفته خانم مشیر قرار است با استقرار مدیریت فرهنگی در بوستان، فعالیت هایی چون كلاس های آموزشی، مراكز مشاوره، نمایشگاه های فرهنگی و هنری، اردوهای تفریحی و... آغاز شود و نیز برای كودكان بانوان استفاده كننده از پارك، خانه كودك و زمین های ویژه كودكان در پارك وجود دارد.
لازم به ذكر است با توجه به آماری كه از مردم در اقصی نقاط شهر برای پوشش بانوان در این فضا گرفته شده است ۹۰ درصد از زنان ما با نداشتن پوشش در این فضا موافق بوده و عده ای نیز بر این عقیده بوده اند كه اگر خانم ها با بلوز و شلوار از این محیط استفاده كنند، بسیار خوب است و ۱۰ درصد دیگر گفته اند بهتر است خانم ها با همان پوشش و لباس باشند كه در محیط بیرون از خانه هستند. با توجه به این گفته اگر قرار باشد زن در مقابل زن پوشش خود را حفظ كند بنابراین تنها باید در محیط خانه خود آزاد بود.
در واقع مخالفت این ۱۰درصد می تواند بدین خاطر باشد كه خانم ها از این موضوع سوءاستفاده خواهند كرد و شٲن خود را حفظ نمی كنند. با توجه به شناخت زن مسلمان ایرانی، هرگز نمی توان گفت با وجود آزادی بیشتر، آن هم در فضایی كه هرگز مقام و مرتبه اش زیر سئوال نمی رود، شٲن خود را حفظ نكرده و رفتار و كرداری زننده داشته باشد. البته همان طور كه در تمام دنیا انسان هایی وجود دارند كه به اعتقادات خود ارج می نهند و تا حدودی روی خود شناخت دارند، انسان هایی نیز هستند كه هیچ چیز برای آنان دارای اهمیت و ارزش نیست و اعتقادات خود را در مورد همه چیز از دست داده اند.
بنابراین این نوع طرز فكر در مورد این طرح نمی تواند منطقی و عادلانه باشد. زیرا غرور و شٲن و مقام زن مسلمان ایرانی در میان این سخنان نمی گنجد. در واقع خانم مشیر نیز در مورد یكی از مشكلات و موانع ساخت این بوستان چنین اظهار داشت: عدم شناخت پروژه و قضاوت های نابجا، طبیعتا مانعی بر سر راه ایجاد این طرح بود كه بحمدالله با اطلاع رسانی صحیح و سرعت عمل بالا، این مشكل رفع شد. در نهایت می توان گفت اگر چنین مشكلی هم وجود داشته باشد، می توان با وجود پلیس های زن با لباس های یونیفورم و لباس های شخصی، جلوی افرادی كه به طور نادرست از این فضاها استفاده می كنند، را گرفت. گذشته از این مسائل این بوستان در ابتدا جنگل بوده و اهالی منطقه ۳ پیر و جوان برای تفریح و پیاده روی از آن استفاده می كرده اند، در زمان انجام این پروژه، مسئولان تصمیم گرفتند كه تنها ۵ روز از هفته، آن هم صبح تا پنج بعدازظهر را به خانم ها اختصاص دهند و روزهای دیگر از پنج بعدازظهر به جز پنجشنبه ها و جمعه ها، تمام وقت مورد استفاده خانواده ها قرار گیرد. اما متاسفانه با توجه به این كه چند هفته از زمان افتتاح این بوستان می گذرد، خانواده ها تمام وقت از این فضا استفاده می كنند و تمام این تصمیم گیری ها به مرحله اجرا نرسید و مشخص نیست كه این طرح تازه و نو در مورد این فضا صورت گیرد یا نه. حال كه تمام این برنامه ریزی ها به مرحله عمل رسیده و لازم است اجرا شود تا این طرح جدید در تهران جواب خود را پس دهد، متاسفانه مورد بی توجهی قرار گرفته است. با توجه به این مسئله چه مشكلی سر راه این طرح وجود داشته كه با تمام تحقیقات و آمارهای انجام شده، در نیمه راه رها شده و مورد توجه قرار نگرفته است. با وجود اینكه هر طرحی عده ای مخالف و موافق دارد، هدف باید خدمت هرچه بیشتر به مردم عزیز علی الخصوص بانوان باشد. به امید روزی كه چنین فضاهایی در منطقه های مختلف شهر تهران ساخته شود. البته نه در جاهایی كه مانند بوستان بهشت مادران، زنان ما برای رفت و آمد دچار مشكل شوند و برای تردد نتوانند از وسایل نقلیه عمومی استفاده كنند.

الهام مختاری

منبع : روزنامه شرق