گاهی به زیر زمین نگاه کن

زیر زمین برای همه مردم دنیا، جاذبه خاصی دارد. از اسطوره های زیرزمینی شرق و غرب كه بگذریم، مترو، تونل، زیرگذر و پناهگاه بخشی از زندگی ما را تشكیل می دهند. مدتی است در میان فارسی زبانان، صفت «زیرزمینی» بیش از هر چیز به هنر و فرهنگ تعلق می گیرد. هنر زیرزمینی یكی از گونه های پرطرفدار و جدی این روزگار، تاثیری ناپیدا بر فرهنگ و آداب همه گذاشته است. زیرزمینی ها، ادبیات، موسیقی و سینما را تسخیر كرده اند و بی آنكه در قید قواعد «رو زمینی ها» باشند به پیش می روند. فستیوال نقاشی و جشنواره موسیقی به راه می اندازند و بازیگران مشهور سینمای دنیا را در فیلم های خود به بازی می گیرند. اما این تمام داستان نیست. زیرزمینی های دنیا اغلب «خودخواسته» به جنگ هنجارهای اجتماع می روند و حتی روش مخالفت خود را نیز به دلخواه برمی گزینند. اتفاقی كه در جامعه ما، صورت دیگری دارد. موسیقی زیرزمینی جامعه ما تلاش جدیدی است برای عبور از مجوزهای رو زمینی. مخاطبان شاخه ای و تلفن های همراه آنها بهترین راه برگزاری یك كنسرت ساده «متال» یا «رپ» هستند. كافی است جواب مثبتی به دعوت اس ام اسی آنها داده شود. پیك موتوری بلیت را می آورد و مبلغی می گیرد. مهمان ها به همین سادگی مخاطب كنسرت نوجوانان شهر می شوند. «چشمان باز بسته» كوبریك فقید، نمونه خوبی از ساز وكار دعوت، حضور و قوانین حاكم بر زیرزمینی ها است. كنسرت های زیرزمینی، گاهی شاهد حوادث ناخوشایندی هستند و تدبیر همیشه درمان خوبی است. زیرزمینی های امروز جامعه ما، كودكی غریبی داشته اند. شاید زیر زمین برای آنها خاطره پناهگاه باشد یا چهاردیواری ایمنی به دور از دست تنبیه بزرگ ها. هرچه باشد، آنها امروز زیرزمین بزرگی دارند. نقاشی ها، شعرها و آهنگ هایشان را روی آن آپلود می كنند بی آنكه مجوزی بگیرند یا شناخته شوند. مرفه یا حاشیه نشین، مخالف یا متفاوت، منطقی یا احساسی، آنها زیرزمینی هستند. ریشه های درخت فردای فرهنگ ما.

علی حجوانی

منبع : مطالب ارسال شده