مهران رجبی: موضوع ۳ در ۴ معضل اکثر مردم است

«مهران رجبی» یکی از بازیگرانی است که دیر به جامعه سینمایی و هنری کشور معرفی شد. اما خیلی زود بخاطر تسلطش بر نقش ها و طنز نهفته در کلامش، جایگاه بسیار مناسبی برای خود در سینما و تلویزیون دست و پا کرد. «ایراسان» به بهانه حضور او در مجموعه «سه در چهار» گفتگویی با او انجام داده، که در پی می آید:
▪ در حال حاضر مشغول چه کاری هستید؟
ـ فعلا در حال بازی در پروژه ای نیستم. البته یکی دو پیشنهادی شده که در حال خواندن فیلمنامه آنها هستم. این را نیز بگویم که در سال گذشته بسیار پرکار بوده ام و به جرات می توانم بگویم سال گذشته پرکارترین سال کاری من بود.
▪ چه شد که بازی در نقش سیروس در مجموعه «سه در چهار» را پذیرفتید؟
ـ وقتی فیلمنامه را برای مطالعه به من دادند، قرار بود نقش دیگری را بازی کنم اما من پس از مطالعه از نقش سیروس خوشم آمد و طی گفتگویی که با «مجید صالحی» داشتم او هم موافقت کرد که بنده نقش سیروس را بازی کنم. در واقع سیروس برای من جای کار بسیاری داشت و به همین علت بازی در این سریال را پذیرفتم.
▪ مخاطب بیشتر از شما بازی در ژانرها و نقش های طنز را دیده است. آیا قصد ندارید بازی در گونه های دیگر داستانی را هم تجربه کنید؟
ـ بله، مطمئنا دوست دارم که این اتفاق بیفتد، اما متاسفانه اکثر فیلمنامه هایی که پیشنهاد می شود یک شکل است. یک عادت بدی که در سینما و تلویزیون وجود دارد اینست که اگر یک بازیگر در یک نقش بدرخشد و خوب بازی کند در کارهای بعدی فقط نقش هایی همانند همان نقش قبلی را به شما پیشنهاد می دهند، زیرا شما بعنوان بازیگر یک بار امتحان خود را در آن نقش پس داده اید. بنابراین تهیه کنندگان ترجیح می دهند که ریسک نکنند.
▪ لحظاتی در بازی شما در «سه در چهار» دیده می شود که گویا شما علاوه بر دیالوگ های متن بصورت بداهه دیالوگ می گویید. چقدر در این کار از بداهه استفاده کردید و آیا کارگردان چنین آزادی عملی به شما می داد؟
ـ به نکته جالبی اشاره کردید. ما قبل از اینکه هر صحنه را کار کنیم چندبار آن را تمرین می کردیم و سپس اجرای نهایی را جلوی دوربین می رفت.
اما همیشه این آزادی و اعتماد از جانب کارگردان به ما داده می شد که اگر در چهارچوب داستان و متناسب با صحنه حرکت و یا دیالوگی به ذهن مان می رسید، اجرا می کردیم.
به نظر من بداهه یکی از شرط های لازم یک کار خلاقه طنز است و اگر نباشد آن ارتباط صمیمی که باید میان شخصیت ها بوجود بیاید، از بین می رود و تماشاگر با کار ارتباط برقرار نمی کند.
▪ چقدر به ساخت چنین مجموعه هایی با رویکرد اجتماعی که برخی از معضلات جامعه را به بوته نقد می کشند، موافق هستید؟
ـ خیلی، ببینید به نظر من در چند ساله گذشته یک سیاست جدیدی در راستای پرداختن به این مقوله در تلویزیون بوجود آمده است. اما هنوز موضوعات و مسائل زیادی هستند که فرصت پرداخت به آنها پیدا نشده است و یا اینکه تولیدکنندگان به سراغ چنین سوژه هایی نرفته اند.
معضلی که این دو خانواده در این مجموعه با آن دست به گریبانند معضل اکثریت مردم ماست. وقتی چنین موضوعاتی دستمایه ساخت مجموعه ای قرار گیرد آنگاه با استقبال کم نظیر تماشاگران مواجه می شویم.
▪ با توجه به اینکه بیشترین فعالیت شما در زمینه طنز است، اگر بازی در یک کار روتین و نود شبی به شما پیشنهاد شود آن را قبول می کنید؟
ـ بستگی دارد. اگر مجموعه از فیلمنامه قوی و محکمی برخوردار باشد و کارگردان توانمندی بخواهد آن را کارگردانی کند. بله، می پذیرم.
▪ به نظر شما چرا وقتی قشری از جامعه از دریچه طنز به نقد کشیده می شود، آن طیف مورد نظر ظرفیت پذیرش نقد را ندارند؟
ـ به یک دلیل خیلی ساده، آن هم اینست که ما در این سال ها کمتر در این زمنیه فرهنگ سازی کرده ایم. اگر ما در قالب یک مجموعه یا فیلم طنز از یک شغل، صنف و... نقد می کنیم. منظورمان کلیه افراد شاغل در آن حرفه نیست. متاسفانه آستانه صبر افراد در جامعه ما بسیار پایین آمده و همه سریع از کوره درمی روند.

منبع : روزنامه ابتکار