سیاست در سیمان؛ معضل یا فرصت

این روزها پروژه های مختلف شهرداری تهران آنچنان در کش و قوس بین ارگان های مختلف دولتی و خصوصی درگیر شده که دیگر اختلافات داخلی و برخی ناهماهنگی ها حتی در حرف و سخنرانی هم نمی تواند دلیل موجهی داشته باشد.
معضل سیمان به عنوان عنص اصلی د پوژه های عمرانی موضوعی است که به یک جریان روزانه تبدیل و هم برای مسئولان و هم شهروندان عادت شده است. اما در این میان، شهرداری تهران که با بیشترین پروژه های عمرانی شهری مواجه است بیش از سایر نهادها با کمبود سیمان درگیر و از شرایطی که بر آن می گذرد رنج می برد. به نظر می رسد بر اساس منطق پروژه های مختلف و مهم عمرانی تهران که بعضاً از آنها به عنوان پروژه های ملی یاد می شود،‌ نباید به بهانه کمبود به تعویق بیافتد.اما باید پذیرفت که معضل کمبود سیمان که نه،‌بلکه توزیع نامناسب آن از جمله چالشهای دولت نهم است که باید در مدت زمان کوتاهی مرتفع شود. در عین حال، اختلاف نظر مسئولان شهری در حوزه پروژه های عمرانی و کمبود سیمان هم به هیچ وجه قابل قبول نیست. چرا که وحدت و همدلی از جمله مهمترین مسائلی است که باید به منظور پیشرفت پروژه ها از آن استفاده شود اما متاسفانه بعضی مواقع این وحدت و همدلی به دلیل برخی از مسائلی که بیشتر ناخواسته است در هاله ای از ابهام قرار می گیرد.
معضل کمبود سیمان با قطع سهمیه آن از سوی دولت برای شهرداری تهران، موضوعی است که دیگر برای همه روشن شده است و بزرگنمایی بیش از حد آن بیشتر از آنکه در راستای خدمت بی منت از طرف شهرداری برای شهروندان باشد به یک بحث و جدل سیاسی شبیه شده که منافع شخصی و حزبی را دنبال می کند. کاملاً مشخص است که کمبود سیمان حداقل در تهران به هیچ وجه وجود ندارد و سیمان کافی برای پروژه های عمرانی در استان تهران ارائه می شود اما به گفته مهدی هاشمی مدیرعامل سازمان قطار شهری تهران،‌ توزیع نامناسب این نیاز مهم پروژه های عمرانی سبب شده که هزینه های ساخت تونل و ایستگاه مترو در تهران با ۳۰ درصد افزایش قیمت مواجه شود و ۴۰ درصد از کل پروژه های مترو را متوقف کرده است.
کاملاً روشن است که نیاز ۲۵۰ هزار تنی سیمان متروی تهران،‌آنچنان حاد نیست که از عهده تولید کنندگان سیمان در ایران که محصولاتشان در سال از وزن ۵۰ میلیون تن هم می گذرد بر نیاید بلکه بی شک در این میان بعضی از دست های پنهان و عوامل ساده یا به تعبیر رییس جمهوری‌" مافیا " هستند که اجازه نمی دهند سیمان با قیمت واقعی در دسترس مسئولان قرار گیرد و شرایط خدمت گذاری به شهروندان در زمان کوتاه تری محقق شود. بی شک افزایش ۱۰۰ هزار تومانی قیمت سیمان در هر تن موضوعی است که نباید به همین راحتی از کنار آن عبور کرد چرا که همین افزایش قیمت می تواند افزایش قیمت در تمام حوزه های عمرانی را به دنبال داشته باشد.
حال در این شرایط به نظر می رسد که هشدار قائم مقام معاونت فنی و عمرانی شهرداری تهران بمبی بر اینکه پیمانکاران نباید به بهانه کمبود سیمان دست از کار بکشند نقطه اختلاف بین مسئولان شهری است. روشن است که پروژه های عمرانی تهران به سیمان احتیاج دارد و اگر سیمان وجود نداشته باشد بی شک پروژه های تهران فرجامی غلط را به دنبال خواهند داشت و اگر سیمان وجود دارد که توقف ۴۰ درصدی پروژه ساخت مترو بی دلیل است. به عبارت دیگر اگر سیمان به هر طریقی از بازار آزاد گرفته تا واردات به پروژه های عمرانی شهر تهران که شخص شهردار به انجام و اتمام به روز آن تاکید کرده است تزریق می شود پس بهانه ای برای توقف ۴۰ درصدی پروژه،‌بهانه ای از سر کم کاری است اما اگر واقعاً دریافت سیمان برای مترو آنچنان سخت شده که این میزان از کار را متوقف کرده است پس قائم مقام معاونت فنی و عمرانی شهرداری تهران نباید پیمانکار خود را بازخواست کند.
در هر صورت به نظر می رسد که تاکید شهردار تهران به بهره برداری به موقع و در گاهی از مواقع زودهنگام از پروژه های عمرانی شهر باعث شده که مسئولان مجبور شوند که به هر ترتیب ممکن سیمان را تهیه کنند اما در این بین جای سوال دارد که دولت چرا سهمیه سیمان شهرداری را قطع کرده است؟‌
عرضه سیمان موضوعی است که با بکارگیری یک ناظر می توان از استفاده آن مطلع شد و پیشرفت پروژه های عمرانی تهران نشان می دهد که بر خلاف برخی سخنان دولتمردان مبنی بر ریخت و پاش در شهرداری ،‌ فعالیت ها روی ضابطه و قانونمند اداره می شوند . بنا براین به نظر می رسد که عدم ارائه سهیمه سیمان شهرداری بیشتر از آنکه به جهت در نظر گرفتن منافع مردم باشد به جهت برخی اختلافاتی است که تنها باعث کندی پیشرفت فعالیت ها می شود. از طرف دیگر شهرداری نیز باید این موضوع را باور کند که خرید سیمان آزاد آنهم در تناژ بالا می تواند دست های پنهان افزایش دهنده قیمت سیمان را خوشحال کند و راه را برای ادامه حرکت ناشایست آنها هموار کند و با این تفاسیر خرید سیمان آزاد نمی تواند موضوع قابل قبولی باشد.
به هر تقدیر به نظر می رسد که کماکان در بین رابطه های سیاسی ،‌فعالیت های شهری نادیده گرفته می شود و در این میان تنها شهروندان هستند که تاوان می دهند.

سید محمد حسین هاشمی