خانه‌ای از شن و مه

کارگردان: وادیم پرلمن. فیلم‌نامه: وایدم پرلمن، شان اُتو: براساس رمان آندره دوبو. بازیگران: بن کینگزلی، جنیفر کانلی، ران الدارد، شهره آغداشلو. مدت ۱۲۴ دقیقه.
نخستین فیلم بلند وادیم پرلمن، تریلر مدرن را با ملودرام‌های دورهٔ ویکتوریا و تراژدی‌های دورهٔ رنسانس در هم آمیخته و از آن طریق داستان ظاهراً سادهٔ دو تا آدم را تعریف کرده که سر تصاحب یک خانه با هم کلنجار می‌روند. ولی نتیجه ملغمه‌ای از ایده‌هائی شده که تراژدی هملت در مقایسه، پیک‌نیکی در ییلاق جلوه می‌کند.
کتی (کانلی) که تازه از اعتیاد به الکل‌اش دست کشیده، از وقتی همسرش از ماده پیش ترک‌اش کرده، هیچ نامه‌ای از او به‌دست‌اش نرسیده است. در پی اشتباهی اداری، خانهٔ کتی را از دست‌اش می‌گیرند و به مناقصه می‌گذارند و می‌فروشند. خریدار خوشبخت، مسعود بهرانی، یک سرهنگ سابق نیروی هوائی ایران است که همراه با زن و بچه‌اش به آنجا اسباب می‌کشد تا آن‌را بازسازی کرده و به مبلغی بالاتر بفروشد. در همین حال کتی، آواره و بی‌خانمان به لستر (الدارد)، پلیس مهربان پناه می‌برد و لستر نیز چنان پایش در ماجرای بازپس‌گیری خانهٔ کتی به وسط کشیده می‌شود که در نهایت، تعصب‌های نژادی‌اش کار را خراب‌تر می‌کند.
نیمهٔ این فیلم تا حدودی کش‌دار، کشش‌های لازم را دارد و به‌رغم اپیزودیک بودن، با دنیای کتی و مسعود و مشکلات‌شان آشنای‌مان می‌کند. ولی پس از آن، فیلم وارد ورطهٔ ملودرام‌های تلویزیونی می‌شود و با گروگان‌گیری و خودکشی و قتل و اشک و بدبختی کامل می‌شود. اما قبل از آن‌که فیلم در کشتاری قابل حدس غرق شود، پرسش‌های جالبی دربارهٔ کتی و مسعود مطرح می‌کند. چرا مسعود مدام به ثروتمند شدن خویش تظاهر می‌کند؟ کتی با خانواده‌اش واقعاً جور رابطه‌ای دارد؟ مشکل اینجاست که فیلم پاسخی درست به این پرسش‌ها نمی‌دهد. وقتی لستر، پلیس دیوانه، عنان این مشکلات را در درست می‌گیرد تا حل‌شان کند، پاسخ به این پرسش‌ها نیز فراموش می‌شود. با وجود همهٔ این حرف‌ها، آنچه فیلم را نجات داده، بازی‌های قدرتمند کانلی و کینگزلی است که هر چه در توان داشته‌اند، رو کرده‌اند.

منبع : مجله دنیای تصویر