تا حالا کسی این جا غش کرده؟

اگه بگم قبلا یه نسخه از این سخنرانی‌رو یه جایی انجام دادم دروغ گفتم. فکر کنم ۸ سالم بود و از جلوی آینه حموم شروع کردم و (با اشاره به مجسمه) این باید بطری شامپو باشه.
خب، حالا این بطری شامپو نیست.
وقتی ما شروع کردیم ستاره نداشتیم، زور بازو نداشتیم، واقعا به اندازه اون کارهایی که می‌خواستیم بکنیم پول نداشتیم، ولی چیزی که داشتیم یک فیلمنامه بود که هر کسی که اونو را می‌خوند دیوونه‌اش می‌شد... از همه مهم‌تر شور و شوق داشتیم و اعتقاد داشتیم و فیلم‌مون این رو نشون می‌ده که اگه این دو رو داشته باشین، هر چیزی ممکنه.
انتظارش رو نداشتم و می‌خوام صریح بگم که می‌دونم چقدر تلاش کردم تا اینکه مورد تحسین‌تون واقع بشم، اما با این تحسین واقعا تحت تاثیر قرار گرفتم.
۴۵ ثانیه هم طول نمی‌کشه. الان می‌گم. کسی تا حالا این‌جا غش کرده؟ شاید من اولیش باشم.
(بعد از دوسه‌بار پریدن) بچه‌هام خیلی بزرگ شدن که اینو یادشون بیاد، اما وقتی اونا خیلی کوچک‌تر بودن بهشون قول دادم که اگه روزی این معجزه اتفاق افتاد، می‌رم تو جلد ببر کارتون «وینی خرسه».
وقتی ۱۳ سالم بود مادر خوشگلم و پدرم منو از خونه محافظه‌کارم توی سن آنتونیوی تگزاس به کالیفرنیا بردن و اونجا قصه هاروی میلک رو شنیدم.

این جایزه به قلبم چنگ انداخت و تا اعماق روحم رسید، به خاطر کسایی که این جایزه از طرف اوناست و کسایی که بهشون سود می‌رسه. تواضعی که احساس می‌کنم شدیده و بقیه عمرمو با من می‌مونه.
عکس :شان‌پن موقع دریافت جایزه از ریاست جمهوری اوباما ابراز خوشحالی کرد

منبع : روزنامه دنیای اقتصاد