رویکرد مجدد به فیلمسازان مولف

شصت‌ویکمین جشنواره فیلم کن یکشنبه‌شب پیش با اعطای جایزه نخل طلا به فیلم فرانسوی «کلاس» ساخته لورن کانته به پایان رسید.
امسال برگزارکنندگان جشنواره کن ۲۲ فیلم بخش مسابقه را از میان ۱۷۹۲ فیلم متقاضی انتخاب کردند و آثار برگزیده تلفیقی هوشمندانه از ستاره‌ها و قدیمی‌ها، فیلم‌های هنری و استعدادهای جدید بین‌المللی بودند، ضمن اینکه چند فیلم مطرح نیز در دیگر بخش‌ها به نمایش درآمد. در این بین منتقدان نشریه تایمز ۱۰ فیلم منتخب جشنواره کن ۲۰۰۸ از نگاه خود را انتخاب کرده‌اند.
● الدورادو
این کمدی تراژیک و غیرمعمول جاده‌ای بلژیکی، یکی از شگفتی‌های جشنواره امسال بود. «الدورادو» که در بخش جنبی «دو هفته کارگردانان» به نمایش درآمد، بسیار متفاوت با تصویر تیره و غمگینی است که افرادی چون برادران داردن از سینمای بلژیک ساخته‌اند. بولی لانرز، کارگردان، فیلمنامه‌نویس و ستاره فیلم، اثر خود را مملو از تصاویر خوش‌آب و رنگ و طنز تلخ کرده است. لانرز در این فیلم نقش یک فروشنده ماشین‌های دست دوم را بازی می‌کند که پس از ورود یک دزد ناشی به خانه‌اش او را کاملا غافلگیر می‌کند. او به‌جای زنگ‌زدن به پلیس با دزد دوست می‌شود و هر دو راهی سفری دور و دراز در میان مناطق روستایی بلژیک می‌شوند. چشم‌اندازها و موسیقی‌های انتخاب شده برای فیلم یادآور فیلم‌های جاده‌ای قدیمی آمریکایی هستند اما حس و حال آن کاملا اروپایی است. «الدورادو» امسال جایزه فدراسیون بین‌المللی منتقدان فیلم فیپرشی را برد و در بخش دوهفته کارگردانان جوایز Regards Jeunes دولت فرانسه و جایزه سینماهای اروپا را از آن خود کرد.
● گومورا
درام مافیایی ایتالیایی به کارگردانی ماتیو گارونه در جشنواره امسال با استقبال زیاد مواجه شد و جایزه بزرگ هیات داوران را نیز دریافت کرد. بسیاری فیلم «گومورا» را با «پدرخوانده» مقایسه می‌کنند. این فیلم که بر مبنای کتابی از روبرتو ساویانو ساخته شده، به احتمال زیاد علاوه بر منتقدان، مورد توجه تماشاگران نیز قرار خواهد گرفت. تونی سرویلو، که در «ستاره» ساخته پائولو سورنتینو نیز نقش اصلی را بر عهده داشت، نقش اصلی فیلم «گومورا» را به زیبایی بازی می‌‌کند. فیلم «ستاره» جایزه هیات داوران جشنواره امسال را برد.
● گرسنگی
یکی از معدود فیلم‌های بریتانیایی حاضر در جشنواره امسال. استیو مک کوئین، کارگردان فیلم در نخستین تجربه فیلمسازی‌اش اثری درخشان خلق کرده است. در این فیلم فوق‌العاده درباره مبارز ارتش جمهوریخواه ایرلند، کمتر کلمه‌ای شنیده می‌شود و موسیقی نیز اصلا وجود ندارد. ستاره فیلم بابی ساندز با بازی مایکل فاسبندر است. ساندز در سلول کثیف خود مارگارت تاچر نخست‌وزیر وقت انگلستان را در مقابل یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها قرار می‌دهد. او تصمیم به اعتصاب غذا به قصد مرگ می‌گیرد. درباره بازی فوق‌العاده بازیگر بیش از این نمی‌گویم، فقط به این نکته اشاره می‌کنم که سکانس ۲۴ دقیقه‌ای حضور او مقابل کشیش محلی به تنهایی ارزش یک جایزه اسکار را دارد. این فیلم در حقیقت یک شعر است. «گرسنگی» جایزه دوربین طلایی بهترین فیلم اول جشنواره امسال و جایزه فیپرشی را از آن خود کرد.
● لئونرا (کنام شیر)
فیلم تکان‌دهنده پابلو تراپرو درباره زندان‌های آرژانتین که شبیه به مقاله‌ای تکان‌دهنده درباره جوان بودن، حامله بودن و نیاز به کمک داشتن پس از فرو کردن کارد آشپزخانه در گلوی همسر است. بی‌شک چنین گناهی می‌تواند قابل گذشت باشد اما در آرژانتین کسی به این حرف‌ها توجه نمی‌کند. تنها امید مارتینا گاسمن برای رهایی به مادرش است که برای آزادی دخترش حاضراست تن به هر حقارتی دهد.
● زمان‌ها و شهرها
همه افراد حاضر در بلوار کروازت هنگام صحبت از این فیلم متاثر می‌شدند. منظومه‌ای سینمایی، کم‌هزینه و بااحساس درباره زندگی ترنس دیویس و زادگاهش لیورپول که گرچه ابتدا باعث خنده می‌شود اما کمی بعد همه را به گریه می‌اندازد. این فیلم که توسط خود دیویس روایت می‌شود، ترکیبی از خیالات و خیابان‌های سرپوشیده است.
● سه میمون
شاید یکی از دلایل ناکامی‌های نوری بیلگه جیلان، کارگردان فیلم، این باشد که کمتر منتقدی می‌تواند نام او را درست تلفظ کند. فیلم داستانی آشفته‌ دارد اما به صورتی هوشمندانه و از لحاظ بصری و صوتی زیبا تصویر شده است. فیلم روایتگر برخورد یک سیاستمدار و مردی معمولی که به تدریج منجر به ایجاد یک تنش می‌شود. «ایندیانا جونز» را فراموش کنید، چون این فیلم کشف اصلی کن امسال است. جیلان امسال جایزه بهترین کارگردان جشنواره کن را دریافت کرد.
● تونی مانرو
فیلمی تکان‌دهنده درباره مردی روانی که علاقه‌اش به رقص، به ویژه رقص جان تراولتا در «تب شنبه شب»، منجر به انجام قتل‌های وحشیانه می‌شود. تمام این اتفاقات در پس‌زمینه حکومت پینوشه در شیلی روی می‌دهد. فیلم به رغم بودجه اندکش بسیار خوش‌ساخت است. گرچه فیلم را نمی‌توان یک افشاسازی سیاسی تمام‌عیار دانست اما حقایق زیادی درباره شیلی آن دوران بازگو می‌کند.
● تایسن
روایت جیمز توباک از زندگی پرفراز و نشیب مایک تایسن، بوکسوری که تعداد رقبای ناک‌اوت شده‌اش، از شماره خارج است، هم در مقام قهرمان و هم ضدقهرمان. توباک از این زندگی جنجالی یک اثر هنری جذاب ساخته است. یکی از شگفتی‌های بزرگ جشنواره امسال. فیلم توباک جایزه «کی. او.» بخش نوعی نگاه را برد.
● ویکی کریستینا بارسلونا
فیلم به موضوعی می‌پردازد که وودی آلن تا به حال به سراغ آن نرفته بود. به‌هرحال اینجا کن است و این جشنواره وودی را دوست دارد. کمدی‌ (بدون حضور آلن) درباره دو دختر آمریکایی که به بارسلونا می‌آیند و دلباخته نقاشی با بازی خاویر باردم می‌شوند. البته فیلم از ویژگی‌های خاص کارهای آلن نیز بی‌بهره نیست.
● والس با بشیر
یک انیمیشن بلند مستند و اثری کاملا شخصی از کارگردان اسرائیلی آری فولمن. یکی از دوستان فولمن مدام کابوس‌هایی از دوران حضورش در لبنان طی سال‌های ۱۹۸۰ می‌بیند. هر دو آنان در جوانی به عنوان سرباز در لبنان حضور داشتند. فولمن متوجه می‌شود بخش عمده‌ای از خاطراتش درباره آن دوران از بین رفته است. او به سراغ دوستان و همرزمان سابقش می‌رود، به این امید که بتواند به حقیقت قتل عامی که شاهدش بوده است پی ببرد ولی چیزی از آن به خاطر نمی‌آورد.

منبع: تایمز، ۲۲ مه

منبع : روزنامه تهران امروز