ژنرال بی ستاره

هنگامی كه عمیر پرتس به عنوان رئیس حزب صهیونیستی كار انتخاب شد، بسیاری از ناظران سیاسی معتقد بودند كه دیدگاه هایش در مورد مناقشه اعراب و اسرائیل از اعتدال بیشتری برخوردار است و در توجیه این دیدگاه خود می گفتند: «او كارنامه نظامی و یا امنیتی ندارد، در مغرب به دنیا آمده و از یهودیان عرب است یا به عبارت بهتر یهودیانی كه صدها سال در دامان عرب می زیستند، سال ها ریاست اتحادیه كارگران "اسرائیل" (هستدروت) را به عهده داشته و چپگرا است و از جریان های نژادپرست و تندرو و خونخوار صهیونیست دور بوده است، هوادار صلح و توافق نامه های صلح میان دو طرف بوده و در شماری از تظاهرات هایی كه در اعتراض به تجاوزات نظامیان صهیونیست علیه ملت فلسطین برگزار شده، شركت كرده است، به صراحت موافقت خود را با اجرای طرح صلح ژنو اعلام كرده است. به علاوه باید به گرایش های اجتماعی وی كه مبتنی بر دفاع از فقرا بود، نیز توجه كرد.»
پرتس بارها اعلام كرده بود كه می خواهد حزب كار را از قبضه حاكمیت یهودیان اروپایی (اشكنازی) در آورد و به نفع طبقات پایین جامعه صهیونیستی كه یهودیان شرقی (سفرادیم) نیز جزء آنان بودند، فعالیت كند. او اولین بار حزب (آم آحاد) كه گرایشی چپی داشت، را تشكیل داد و این حزب بعدها با وعده های كه شیمون پرز به پرتس داد، به حزب كار پیوست. چندی از پیوستن پرتس به این حزب نگذشته بود كه او به عنوان رقیب در مقابل پرز ایستاد و خود را كاندیدای ریاست حزب كار كرد و توانست در برابر دیدگان بهت زده اعضا، در انتخابات پیروز شود. بی گمان پیروزی پرتس در انتخابات ریاست حزب كار برای "اسرائیلی ها" نیز بسیار عجیب بود چرا كه این اولین بار بود كه یك یهودی شرقی و چپگرا عهده دار این منصب می شد، به ویژه آنكه این حزب از همان بدو تاسیس در قبضه اختیار یهودیان اشكنازی بود.
در نگاهی به گذشته می بینیم كه رهبران تاریخی حزب كار مانند بن گوریون، لیوی اشكول، گولدا مائیر، اسحاق رابین و شیمون پرز از نقشی ویژه در شكل گیری "اسرائیل" بهره مند بودند و سال ها نیز رهبری جامعه صهیونیست را به عهده داشتند تا اینكه نوبت به عمیر پرتس رسید كه خارج از طبقه آریستوكرات های "اسرائیلی" و یقه سفیدهای عضو این حزب بود.
به خاطر تمامی توصیفات و دلایلی كه ذكر كردیم، بسیاری از تحلیلگران و روزنامه نگاران "اسرائیلی" و عرب معتقد بودند كه اگر عمیر پرتس بتواند باعث پیروزی حزب كار در انتخابات شود و بستر را برای حضور این حزب در دولت فراهم سازد، دولت عبری را مجبور به اعتدال و میانه روی در آراء خواهد كرد و از تجاوزات صهیونیستی به عرب ها و فلسطینی ها خواهد كاست و با بازگرداندن جزئی از حقوق از دست رفته فلسطینی ها موافقت خواهد كرد ؛ ولی حاصل امر بر خلاف پیش بینی ها بود. شارون از حاكمیت كنار رفت و حزب كار به رهبری پرتس نتوانست آن چنان موفقیتی را در انتخابات كسب كند. در نهایت اولمرت جانشین شارون شد و با حزب كار ائتلاف كرد. اولمرت ریاست دولت و پرتس نیز عهده دار وزارت جنگ شد. این اولین بار بود كه در تاریخ "اسرائیل" این دو منصب را افرادی پر می كردند كه هیچ سابقه نظامی و یا امنیتی نداشتند، به عنوان نمونه اولمرت تنها مناصبی مدنی همچون ریاست شورای شهر قدس و وزارت در دولت شارون را بر عهده داشت. به هر رو، "اسرائیلی ها" هراس زیادی از دولت جدید داشتند، دولتی كه سكانداران آن چهره های غیر نظامی بودند و بسیاری نیز گمان می كردند كه این مسئله باعث موفقیت در برقراری صلح میان دو طرف شود.
به هر حال آن چیزی كه بیشتر ناظران سیاسی انتظارش را داشتند، رخ نداد. اولمرت و شارون در تندروی و افراطی گری، گوی سبقت را از شارون ربودند. شارون اگر اقداماتی افراطی گرایانه انجام می داد، در چارچوب شخصیت، سیاست و باورهایش بود، ولی افراطی گری های این دو مقام صهیونیست ساختگی بود و تنها كاركردی كه این اقدامات برای شان داشت، تاكید بر این نكته بود كه عزم را برای ریختن خون ملت فلسطین و زیرپا گذاشتن حقوقش جزم كرده اند و از همین رو، این دو مسئول صهیونیست هنگام انجام اقدامات افراطی گرایانه ، حكم انسان ترسویی را دارند كه ضرباتش به سوی طرف مقابل از هیچ توازنی برخوردار نیست و علاوه بر آنكه هیچ همخوانی با جریان حوادث ندارد، از كاركرد اصلی خود نیز به دور است.
آری! این دو صاحب منصب صهیونیست به دنبال آن هستند كه خود را قوی نشان دهند و این گونه بود كه عمیر پرتس تمامی آن چیزهایی كه در مورد صلح طلبی، اندیشه های اجتماعی و رستنگاه مغربی اش می گفتند، از یاد برد و دست به اقدامات وحشیانه ای زد كه پیش از او هیچ كدام از ژنرال های صهیونیست از راستگرای افراطی گرفته تا چپ گرا انجام نداده اند. همان طور كه در این دو هفته اخیر شاهد بودیم، او دستور كشتار كودكان فلسطینی در سواحل غزه و تخریب خانه های مسكونی را صادر كرد و طرح هایی را نیز برای حملات وحشیانه و ددمنشانه به غزه ارائه داد تا اینكه ثابت كند تمامی آن چیزهایی كه در مورد او می گفتند، مبنی بر اینكه او یك غیر نظامی است و نتیجه كارخانه نظامی دولت اشغالگر قدس نیست، باطل است و در خونریزی و ددمنشی دست كمی از دیگران ندارد.
در یك نگرش دقیق می بینیم كه تاریخ شكل گیری حزب كار اختلافی با تاریخ حزب لیكود و موضعش در مقابل حقوق فلسطینیان و عرب ها ندارد. حزب كار كه نتیجه ائتلاف چندین حزب و جنبش كارگری صهیونیست بود، همچون گذشته كنترل و هدایت اتحادیه كارگران "اسرائیل" (هستدورت) را بر عهده دارد، اتحادیه ای كه "هاگانا" یا همان هسته اصلی ارتش رژیم اشغالگر قدس را شكل داد و در نبرد ۱۹۴۸ دست به اقدامات تروریستی هولناكی زد ؛ اتحادیه ای كه مبدع اصلی طرح ایجاد كیبوتس های زراعی و شهرك های صهیونیست نشین بود ؛ اتحادیه ای كه سازمان جهانی صهیونیسم و آژانس بین المللی یهود را اداره می كرد و در حدود چهل سال نیز حكومت را در اسرائیل عهده دار بود و توانست پیوندی عمیق میان "اسرائیل" و سیاست های امپریالیستی ایجاد كند ؛ اتحادیه ای كه در سال ۱۹۵۶ سكاندار جنگ علیه مصر و در سال ۱۹۶۷ علیه كشورهای عربی بود ؛ اتحادیه ای كه جنگ آمریكا علیه ویتنام و فعالیت های جنبش نژادپرست "آپارتاید" در جنوب آفریقا را تایید كرد ؛ اتحادیه ای كه تنظیم طرح آلون را برای كنترل نهر اردن بر عهده داشت ؛ اتحادیه ای كه صاحب اصلی طرح های شهرك نشینی كنونی و بنیانگذار سیاست شهرك سازی بود، به این معنا كه سیاست مذكور از نتایج كار این اتحادیه به شمار می رود و شارون تنها كار جدیدی كه در این زمینه كرد، تكمیل طرح ها بود.
در نهایت باید گفت كه ضربه ای كه حزب كار به كشورهای عربی و حقوق شان وارد آورد، بیش از آن لیكود است، ولی تفاوت این دو در مهارت شان در حیله گری و فریبكاری است. به عنوان نمونه، حزب كار بر خلاف عملكردش، چنین وانمود می كند كه یك حزب چپگرا بوده و خواستار صلح و همكاری میان كشورهای منطقه است. از این رو، واقعا احمقانه است كه كسی فكر كند: "عمیر پرتس، با دیگر صهیونیست ها فرق دارد و اربابان سیاسی حزب كار به او اجازه می دهند كه روند متفاوتی را طی كند."
در كنار تمامی مسائل فوق الذكر، به این نكته نیز توجه داشته باشید كه اولمرت متمایل و نیازمند آن است كه یك فرد تندرو و یك ژنرال بی ستاره شناخته شود و این همان چیزی است كه عملكرد این چهره صهیونیست به عنوان وزیر دفاع رژیم اشغالگر قدس نشان می دهد ؛ ضمنا سبیل های پهنش به هیچ وجه نمی تواند باعث تفاوتی میان او و رهبران پیشین حزب كار شود.
به نظر می رسد كه تمامی مسئولان اشغالگر قدس در پی آن هستند كه كاخ مجد و خلود خود را بر حقوق و جان عرب ها بنا سازند.

نویسنده: حسین العودات
منبع:مركز اطلاع رسانی فلسطین

منبع : خبرگزاری فارس