گوی اندیشه در میدان ورزش

جهانی شدن بیشتر ماده‌های ورزشی و برگزاری انواع و اقسام مسابقات ورزشی، از ناحیه‌ای و شهری گرفته تا كشوری و جهانی، ثمرات فراوانی داشته است كه از چشم هیچ بیننده هشیاری پنهان نیست اما یكی از مسائلی كه در پی جهانی شدن ورزش‌ها بیشتر رونق گرفته و نمی‌توان از آن به سادگی گذشت، مساله «ركورد»ها یا مساله «ترین» (بیشترین / كمترین)هاست.
اگر در تاریخ ورزش و به ویژه تاریخ المپیك، هرازگاهی عده‌ای از ورزشكار گرد می‌آمدند و در ماده یا مواد ورزشی خاصی با یكدیگر رقابت می‌كردند و خبری از ثبت ركوردها و تلاشی برای شكستن ركوردهای پیشین نبود، امروزه دیگر ورزش چنان كاركردی ندارد. امروزه ورزش نیز مثل سایر تكنولوژی‌ها و مصنوعات بشری روزبه‌روز باید بهتر شود،‌ كیفیتش بالاتر برود، برتر و چشمگیرتر شود والا اصلاً توجه خاصی به آن صورت نمی‌گیرد. اگر ورزش نتواند مثل سایر خدمات و كالاها و ساخته‌های بشری كه مدام برای جلب‌نظر مشتری بر كیفیت و كمیت و كارایی‌شان افزوده می‌شود، یا دست‌كم این شاخصه‌هایشان هر روز رشد مثبتی دارد،پیش برود در آن صورت به یك كالای تكراری تبدیل می‌شود؛ كالایی كه هزاران نمونه دیگر دارد و نیازی به مشابه دیگری نیست.
حال پرسش اینجاست كه «ركورد»ها یا «ترین‌»ها تا كجا می‌توانند پیش بروند؟ ورزشكاران تا كجا می‌توانند بر رقبای پیش از خود پیشی بگیرند و ركورد بهتری از خود بجا بگذارند؟ آیا این امر نقطه پایانی دارد یا خیر؟ در ورزش‌هایی مثل دوهای سرعت (مثلاً دوی ۱۰۰ متر) یا وزنه‌برداری، یا پرتاب دیسك و امثال اینها حد نهایی ركوردهایی كه بالاخره ابنای بشر می‌توانند به آن دست بیابند چیست؟ آیا می‌توان آن را مشخص كرد؟ آیا می‌توان عدد خاصی را گفت و مدعی بود كه هرگز در هیچ روزگاری كسی نمی‌تواند به ركوردی بهتر از آن دست یابد؟ و بالعكس اگر تصور كنیم كه هر ساله یا حتی در هر سه چهار سال یكبار، هر كدام از این ركوردها تنها حدود یك درصد بهتر شوند، ‌در این صورت در چندصد سال آینده به چه اعداد و ارقامی دست می‌یابیم؟ و در نهایت اینكه: آیا توانایی جسمی آدمی حد و مرزی دارد؟

منبع : روزنامه تهران امروز