طناب

(( طناب )) یكی از قابل تامل ترین آثار تاریخ سینما است. اثری كه ارزش بارها و بارها دیدن را به خصوص برای اهالی سینما دارد. (( طناب )) را می توان فرزند خلف زمان خودش دانست. زمانی كه اوج نظریه های گوناگون زیبایی شناختی فیلم بود همانند نظریه های بازن و مانستربرگ و ... . هیچكاك هم برای اینكه ثابت كند از حال و هوای روشنفكری سینما دور نیست بر طبق نظریه معروف بازن درباره تدوین درون پلان و عمق میدان فیلم معروف (( طناب )) را ساخت.
تنها فیلم تاریخ سینما كه هیچ كاتی در آن نخورده است و بدون كمك از عامل مهمی به نام تدوین شكل گرفته است. تنها فیلم تاریخ سینما كه نیازی به تدوین ندارد. تمامی فیلم در یك زمان و مكان معین می گذرد.
فیلم بر پایه ی دكوپاژ كاملا دقیق هیچكاك صورت گرفته است. تمامی حركات دوربین از قبل حساب شده است و حدود شش ماه تمرین مداوم قبل از ساخت فیلم صورت گرفته است. دكورهای متحرك ساخته شده و همه چیز طبق دستور هیچكاك آماده شده تا وی اولین فیلم رنگی خود را بر طبق نظریه های زیبایی شناسانه بسازد تا شاید در دل منتقدین جایی باز كند. ولی نه تنها در این زمینه موفق نیست، بلكه با سردی منتقدان نسبت به این فیلم بسیار پر زحمت رو به رو می شود.
خیلی از منتقدین (( طناب )) را یك تئاتر تو قوطی می خوانند و معتقدند كه هیچكاك كار خاصی روی نمایشنامه هنگامی كه آن را به فیلمنامه تبدیل می كرده است انجام نداده است، در صورتیكه این طور نیست.
این تفكر از دكوپاژ دقیق و كاملا طرح ریزی شده ی هیچكاك ناشی می شود. هیچكاك به سبكی ناباورانه با دكوپاژ این فیلم، استادی خود را در تاریخ سینما ثابت كرده است. دكوپاژ فیلم آنچنان دقیق و پیچیده است، كه بسیاری از بزرگان ادعا می كنند این فیلم چیزی جز تئاتر توی قوطی نیست.
دوربین در این فیلم شخصیت ویژه ای دارد و برای حفظ یك دستی داستان از نشان دادن نماهای P.O.V خودداری می كند. در این فیلم ما به عنوان تماشاگر در نظر گرفته شده ایم و شخصیت خود را به عنوان دانای كل و ناظر بر جریان تقریبا در همه جای داستان حفظ می كنیم . حركات دوربین در فیلم باعث ایجاد نوعی مكاشفه تصویری می شوند و حالتی یكپارچه و یك دست به فیلم می دهند.

منبع : مطالب ارسال شده