دشت باز

● کارگردان: کوین کاستنر. فیلم‌نامه: کرک استورپر؛ برگرفته از داستان پین. بازیگران: رابرت دووال، کوین کاستنر، آنت بنینگ، مایکل گامبون، مایکل جتر، دیه‌گو لونا، آبراهام بن روبی، جیمز روسو. مدت: ۱۴۵ دقیقه.
چگونه می‌توان پذیرفت که وسترن مرده است، در حالی‌که هنوز هم در این ژانر ظاهراً قدیمی و کهنه، آثاری سرگرم‌کننده، مهیج و تفکربرانگیز، مثل این فیلم ساخته می‌شود؟ درست مانند نابخشوده و با گرگ‌ها می‌رقصد، این فیلم کلاسیک نیز تعمقی در ماهیت تجاوزکارانه تمدن است. تنها نکته‌ای که این فیلم خوش‌ساخت را از دریافت پنج ستاره محروم کرده، پایان طولانی آن است وگرنه فیلم، با توجه به شیوه‌های مالیخولیائی تعمدی و شم قوی کاستنر در به‌کارگیری فضاهای مناسب کانادا، فیلمی تقریباً بی‌نقص به شمار می‌آید. برداشت واقع‌گرایانه او از اسطوره‌های محبوب آن دوران، به کمک فیلم‌برداری درخشان و موجز قطعاً توجه تماشاگران را جلب خواهد کرد. به هر حال، کاستنر توانسته کلیشه‌های کهنه را نیز به شکلی تازه و غیرقابل مقاومت عرضه کند.
سال ۱۸۸۲ است و دو یاغی سابق، چارلی (کاستنر) و باس (دووال)، گله را به دشتی گسترده آورده‌اند. دو جوان، موس (بن روبی) و باتن (لونا)، در این کار به آنها کمک می‌کنند. همه چیز خوب پیش می‌رود تا اینکه به شهری می‌رسند که همه کارهٔ آن دنتون باکستر (گامبون) است که به‌دلیل استفاده گلهٔ آنها از چراگاه‌اش، خشمگین شده و قصد کشتن آنها را دارد. وقتی دار و دستهٔ او، موس را می‌کشند و باتن به شدت مجروح می‌شود، برای باس و چارلی چارهٔ دیگری جزء مبارزه با او نمی‌ماند. آنها آینده امیدوارکننده‌ای پیش‌رو ندارند، چون کلانتر شهر (روسو) دست نشاندهٔ باکستر است و مردم هم به خاطر ترس از باکستر به آنها کمک نخواهند کرد. ماجرای عاشقانهٔ چارلی با سو (بنینگ)، خواهر دکتر که از باتن پرستاری می‌کند، به اضافهٔ باقی ماجراها، دست به دست هم می‌دهند تا تماشاگر را با این فیلم به خوبی درگیر کنند.
سکانس اکشن اصلی فیلم، جدالی است مانند ماجرای نیمروز و با نگاهی به هفت سامورائی که با صلابتی تکان‌دهنده و بسیار مهیج تصویر شده. کاستنر بدون استفاده از ترفندهای مدرن تدوین، برای پروراندن شخصیت‌ها و حالات آنها، وقت می‌گذارد و نتایجی جذاب و دیدنی به‌دست می‌آورد. وقتی کارگردانی تصمیم به تجدید نظر می‌گیرد، خودآگاهی همیشه می‌تواند عاملی منفی به حساب می‌آید، اما درک ذاتی کاستنر از وسترن، ابهام اندوه‌زا و قدرت معنی‌دار فیلم، آن‌را به یک تجربهٔ سینمائی عالی تبدیل کرده است.

منبع : مجله دنیای تصویر