یک بررسی اورژانسی!

توصیه می‌کنم قبل از هر کاری، ده افسانه بزرگ بهداشت آمریکا (The Top Ten Myths of American Health Care) اثر سالی سی. پایپس را بخوانید. ممکن است این نوشته با بررسی‌ای که بر روی سیستم‌های خدمات بهداشتی دولتی (که‌معمولا به آن سیستم خدمات بهداشتی فراگیر نیز می‌گویند) انجام داده، حتی باعث نجات جان شما شود!
این یکی از موارد دردناک زمان ماست که میلیون‌ها انسان اینگونه تحت سلطه سخنان عده‌ای دیگر قرار بگیرند و هیچ علاقه‌ای به فهم نکات پیچیده‌تر نداشته باشند. کشورهای دیگری هستند که سیستم خدمات بهداشتی آنها دولتی است ولی باز هم عده کمی از آمریکایی‌ها به اینکه چه بلایی بر سر بهداشت آن کشورها آمده، توجه می‌کنند.
همین چیزها باعث شده‌اند که ما اکنون در آستانه ورود به مسیر یک‌طرفه‌ای باشیم که فریبی بیش نیست. مسیری که باعث خواهد شد آنچه که داریم از دست بدهیم و چیز جدیدی به دست نیاوریم.
خوشبختانه، «سالی سی. پاپیس» یکی از چند تنی است که سیستم مراقبت‌های بهداشتی دولتی را در کشورهایی مثل کانادا بررسی کرده و حقیقت آن را دریافته است. یکی از مواردی که او در طی تحقیقاتش بدان دست یافته این است که داروهای شفابخش و جدیدی که در آمریکا بلافاصله پس از کشف وارد بازار می‌شوند در کشورهایی مثل کانادا زمان خیلی بیشتری طول می‌کشد تا وارد بازار شوند (البته اگرتوسط بوروکرات‌ها تایید شوند!)
با اینکه به نظر می‌رسد قیمت خدمات بهداشتی خصوصی برای افراد بیشتر است ولی در واقع این طور نیست فقط کافی‌است تصور کنید در سیستم دولتی چند نفر جان خود را از دست می‌دهند بدان علت که بوروکرات‌های ما هیچ انگیزه‌ای برای خرید یا تولید داروهای جدید ندارند و تنها سعی می‌کنند با خرید داروهای منسوخ و ارزانتر، قیمت‌ها را کاهش دهند.
نرخ بهبود سرطان در آمریکا بیشتر از کشورهای اروپایی است و در گزارش اخیر موسسه فریزر (FRASER) در ونکور، چنین آمده است که سالانه ده‌ها هزار نفر کانادایی برای دریافت خدمات پزشکی – بهداشتی به خارج از کانادا سفر می‌کنند، در حالی که این خدمات در داخل کانادا رایگان است ولی کسانی که برای دریافت آنها به خارج از این کشور سفر می‌کنند خود باید هزینه آنها را پرداخت کنند.
مطالعات نشان می‌دهد که زمان انتظار برای جراحی در کانادا، بریتانیا و استرالیا (و هر کشوری که سیستم خدمات بهداشتی آن دولتی است) در مقایسه با آمریکا بسیار بیشتر است.
از میان موضوعات بسیاری که به زبانی بسیار ساده در «ده افسانه بزرگ بهداشت آمریکا» بررسی شده‌اند می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: «چرا قیمت فرآورده‌های دارویی بالا است؟»، «چرا بیمه نبودن یک شهروند آمریکایی به این معنی نیست که وی خدمات پزشکی دریافت نمی‌کند؟» و «چگونه سیاستمداران با ایجاد بسته‌های بیمه اجباری باعث گران‌تر شدن قیمت بیمه می‌شوند» (این بسته‌ها شامل یک‌سری خدمات پزشکی هستند که بیمه شونده، باید همه آنها را با هم بخرد، دلیل سیاستمداران برای ایجاد این بسته‌ها، این است که مردم اگر اختیار خرید داشتند هیچ‌گاه مایل به دریافت این خدمات نبودند.م).
در بسیاری از ایالت‌ها این بسته‌ها شامل «اعتیاد به الکل»، «درمان طاسی» و «طب سوزنی» و بیماری‌هایی از این قبیل می‌شوند. شاید کسی خواستار بیمه‌ای باشد که فقط در مواقعی که نیاز به خدمات پزشکی ضروری دارد از آن استفاده کند ولی بسیاری از قوانین ایالتی اجازه فروش چنین بیمه‌ای را به شرکت‌های بیمه نمی‌دهند. نتیجه این اقدامات گران‌تر شدن بیمه است که آن نیز به نوبه خود باعث افزایش بیمه‌نشدگان خواهد شد.
همچنان که در بسیاری از برنامه‌های دولتی می‌بینیم، «افراد فقیر» همواره به عنوان یک توجیه سیاسی برای تحلیل سیستم خدمات بهداشتی دولتی بر همه افراد جامعه بوده‌اند، در حالی که «ده افسانه بزرگ بهداشت آمریکا» نشان می‌دهد که چنین توجیهی برای چنین کاری چقدر اشتباه و فریبکارانه است. زیرا اولا به‌طور متوسط درآمد افراد بیمه نشده در آمریکا بالای متوسط درآمد سرانه است و ثانیا افراد فقیر هم واجد شرایط دریافت کمک‌های بهداشتی مجانی هستند.
البته مسلما اشکالاتی متوجه کمک‌های بهداشتی است که در واقع نشان‌دهنده ناکارآمدی دولت در ارائه این خدمات است و بیانگر خطری است که اگر دولت تمام سیستم خدمات بهداشتی را در دست بگیرد متوجه آن خواهد شد.وعده سیستم خدمات بهداشتی دولتی شاید در وهله اول و در هنگام سلامت افراد، فریبنده و گمراه‌کننده باشد ولی تلخی آن برای افراد هنگامی نمایان خواهد شد که ماه‌ها برای یک جراحی منتظر خواهند ماند. بیمارانی را تصور کنید که پای مرگ و زندگیشان در میان است و بوروکرات‌ها تصمیم خواهند گرفت که آیا این افراد باید بهترین داروها را برای درمان دریافت کنند یا داروهای قدیمی‌تر و ارزان‌تر را همه اینها به ما می‌گویند که سیستم دولتی بهداشت عمومی، فاجعه‌ای بیش نیست.

نویسنده: توماس سوئل
مترجم: حسن افروزی

منبع : روزنامه دنیای اقتصاد