البرادعی و کروبی!

بسیاری از کسانی که حجت‌الا‌سلا‌م والمسلمین مهـدی کـروبی را از نزدیک می‌شناسند، معتقدند او ویژگی‌های ممتازی دارد که همه آنها به صورت یکجا، در کمتر کسی جمع شده است. روحیه انقلا‌بی و شجاعت کم‌نظیر همراه با مهربانی نسبت به اقشار مختلف مردم، قاطعیت در موضعگیری‌های سیاسی همراه با تأکید بر مدارا و رایزنی نسبت به رقیب و حتی دشمن سیاسی، پرکاری و... خصلت‌هایی است که می‌توان به آنها اشاره کرد. برهمین اساس، بسیاری از افراد حتی مقایسه او با خودی‌ها را، سخت می‌دانند چه رسد آنکه قرار باشد با کسی مانند البرادعی مقایسه شود که از لحاظ ملیت، مذهب و سیاست، تفاوت‌های عمده با او دارد. اما در یکی دو سال اخیر، تعامل برخی از سیاستمداران و رسانه‌های ایرانی با کروبی و البرادعی شباهت بسیار با یکدیگر داشته است، ضمن آن که می‌توان شباهت‌هایی در رفتار آنها نیز یافت.
کروبی در ۲ دهه گذشته، مواضع ثابتی نسبت به جمهوریت نظام داشته و سلب حق رای مردم توسط هیچ فرد یا نهادی را قابل پذیرش ندانسته است و به قول خود، بابت همین مواضع چوب‌های زیادی هم خورده است.
البته او از سال ۸۴ و بعد از انتخابات ریاست جمهوری با واگذاردن همه مسئولیت‌های رسمی و حکومتی، کار را بر خود آسان‌تر کرد و به عنوان یک روحانی سیاستمدار - و نه یک سیاستمدار دارای مسئولیت رسمی - همان حرف‌های قبلی را تکرار و حتی با توجه به خلا‌صی از قیود رسمی، گاه راحت‌تر نیز صحبت می‌کند. اما برخی رسانه‌ها و احزاب که حتی در دوره مسئولیت رسمی کروبی نیز انتقادات شدیداللحن او به برخی روش‌های اجرایی، انتخاباتی و فرهنگی را منعکس نمی‌کردند، امروز هم حاضر نیستند اینگونه سخنان او را بازتاب دهند، در حـالی که هر گاه او سخنی در باب اصلا‌حات و اصلا‌ح‌طلبان می‌گوید بلا‌فاصله عده‌ای <بال بال> می‌زنند تا اظهارات او را - حتی با بزرگ‌نمایی‌های ناموزون- پخش و براساس آن تحلیل کنند.
این نخستین و مهم‌ترین شباهت از وضعیت کروبی با البرادعی در بعضی رسانه‌های ایرانی است. به طوری که هـمــان رسـانـه‌هـا، هـرگـاه قـرار اسـت گـزارش‌هـا و مصاحبه‌های البرادعی در مورد ایران را پخش کنند، تنها بخش هایی را منتشر می‌نمایند که موفقیت سیاست‌های بین‌المللی دولت نهم و به ادعای آنها ضعف عملکرد اصلاح‌طلبان را ثابت کند. اما دهها سخن البرادعی- که اتفاقا موثرترین اظهارات او نیز می باشد- رانادیده می گیرند یا آن را کم رنگ می کنند. در حالی که همان سخنان است که تاکنون پرونده ایران را در شورای حکام با مشکلا‌تی مواجه کرده و یا موجب ارجاع پرونده هسته ای به شورای امنیت شده است.
شباهت دوم در تعامل با کروبی و البرادعی ، آگاهی مدیران رسانه‌های موردنظر و فعالا‌ن سیاسی نسبت به حقایق و در عین حال اصرار آنها بر تداوم روش‌های سابق می باشد.
آنها به خوبی از رابطه کروبی با اصلاح طلبان آگاهند و می‌دانند یکی از جدی‌ترین حامیان اصلاحات و اصلاح طلبان در ۱۸ سال گذشته، کروبی بوده است که هرگاه لا‌زم شده به جنگ قوی ترین رسانه ها و با نفوذترین سیاستمداران رفته است تا مبانی اصلا‌حات خدشه دار نشود.
این رسانه ها و سیاستمداران، همچنین به خوبی می دانند استراتژی کروبی بر یک سابقه ۵۰ ساله مبتنی است. اما در عین حال، گاه مردم شاهد ذوق زدگی یا به تعبیر رئیس مجلس هفتم <بال بال زدن> بعضی از رسانه ها و فعالان سیاسی به خاطر بخشی از اظهارنظرهای کروبی هستند که با تلاش برای هماهنگ جلوه دادن رئیس مجلس ششم با سیاست‌های غیر قابل قبول گروهی از محافظه کاران همراه است. مواجهه این رسانه‌ها و سیاستمداران با کروبی، درست همانند رفتار این گروه با سخنان و اقدامات البرادعی است.
آنها به خوبی از خاستگاه البرادعی و دیدگاه های او مطلع هستند و می دانند اگر گاهی نیشی به آمریکا و اروپا می زند در برابر سایر اقدامات واظهارات او - که عامل اصلی کشیده شدن پرونده ایران به وضعیت اخیر است- ارزشی ندارد. به عبارت دیگر رسانه‌ها و سیاستمداران ایرانی با علم و آگاهی کامل، بخش‌هایی از سخنان کروبی و البرادعی را گزینش و بزرگ نمایی می کنند که اگر به درستی بررسی شود دقیقا در راستای اهداف و استراتژی های اصلی آن دو سیاستمدار ایرانی و مصری است. کروبی می‌داند که بعضی از افراد وابسته به جناح اصلاحات، با سخنان و اقدامات غیرضروری خود، راه را برای برخوردهای خشن علیه اصلا‌ح طلبان باز می کنند و نیز گروهی از مردم را نسبت به اهداف اصلی اصلا‌ح طلبان مردد می سازند، لذا گاه نیش سخن خود را متوجه آنها می‌سازد تا زحمات اصلا‌ح طلبان اصیل را بر باد ندهند، اما در عین حال در همان سخنرانی ها نیز مبانی اصلی خود را با شفافیت بیان می کند.
همین رسانه‌ها و سیاستمداران ایرانی همچنین به خوبی می دانند البرادعی هیچ انگیزه‌ای برای کمک به ایران- و یا حداقل ترجیح ایران بر قدرت‌های سیاسی و اقتصادی جهان- ندارد، بلکه به‌شدت نگران این موضوع است که رفتار و گفتار برخی سیاستمداران تندخو در اروپا و آمریکا - به قول خود او <نو دیوانگان-> زیانی به منافع قدرت های بزرگ وارد کند. زیرا این تندخوئی ها می تواند حقانیت ایران را اثبات و فضای مانور ایران را گـسـتـرده تر سازد. در عین حال، همین رسانه‌های حرفه‌ای!! داخلی، با کنار گذاردن دیدگاه های اصلی الـبـرادعـی، بـه بـزرگ نـمایی بخشی از اظهارات او می‌پردازند که ظاهرا به نفع ایران است؛ درست همانطور که هیچ گاه مواضع اصلی کروبی را منعکس نمی کنند و تنها به بزرگ نمایی سخنانی می‌پردازند که به نظر آنها، علیه اصلاح‌طلبان و به نفع گروه مقابل است.
نحوه تعامل برخی رسانه‌ها، تریبون‌ها و سیاستمداران محافظه‌کار با کروبی و البرادعی از نظر پذیرش در میان افکار عمومی هم شباهت بسیار دارد. به طوری که با اطمینان می توان گفت تنها بخشی از افراد که یگانه منبع خبری آنها، چند رسانه خاص است خبر رسانی‌های بدیع و نه چندان دقیق این رسانه‌ها از این دو چهره ایرانی و جهانی را می‌پذیرند.
البته انصاف ایجاب می‌کند که یک تفاوت عمده در مواجهه گروهی از رسانه‌ها و سیاستمداران محافظه کار با کروبی و البرادعی نیز در همین یادداشت مورد توجه قرار گیرد. در سال های گذشته هر گاه سخنان کروبی، مشکل اساسی برای جناح مقابل ایجاد کرده و به قول یکی از روحانیون سرشناس <باعث تن لرزه> شده است، انتقام‌گیری از او در دستور کار قرار گرفته است که مهمترین نمود آن پس از اقدام تاریخی کروبی در برابر بازداشت لقمانیان و در رفتار نمایشی برخی از رسانه‌ها در پرونده شهرام جزایری متجلی شد. در حالی که ظاهراً خصمانه‌ترین اقدامات و اظهارات البرادعی و یا زمینه چینی‌های به ظاهر ملا‌یم او برای اقدامات خصمانه‌ قدرت‌های بزرگ علیه ایران، هیچ‌گاه کسی را در ایران به انتقام‌گیری از آقای <دوپهلو> تشویق نکرده است!

منبع : روزنامه آفتاب یزد