سخنی پیرامون توسل

نویسنده : امین‌زاده، محمدرضا,خرازی، سیدمحسن
رده دیویی : ۲۹۷.۲۱۸
تاریخ نشر : ۸۵۰۶۰۸
تعداد صفحه : ۹۶
نوبت چاپ : ۱

در ترجمه‌ي حاضر، ساختار عرفي و اجتماعي توسل، نيز سيره‌ي قطعي عقلايي در مساله‌ي توسل تيين گرديده است. ضمن آن كه به جواز توسل از بعد عقلي با توجه به قاعده‌ي محال بودن طفره اشاره گرديده است. به تصريح نگارنده: طفره رفتن به معناي جستن در ارتفاع است و به معناي مطلق جستن و در اصطلاح معقول، انتقال جسم است از جزء مسافتي به جزء ديگر بدون گذشتن از مسافت متوسط. در نظام تكوين، اگر موجودي به سمت كمال حركت كند، بايد كمال‌داني و كمالات در مرتبه‌ي نازل را طي كند تا به كمال عالي نايل شود، بدون رسيدن به آن كمال‌ها، وصول به كمال عالي طفره بوده و محال است. محال بودن طفره يك قاعده‌ي عقلي است و قايل تخصيص نيست و شامل نظام تشريع نيز مي‌شود. كسي كه قابليت دريافت قوانين و دستورات الهي را به نحو مستقيم ا زخداي متعال ندارد، بايد متوسل به كسي شود كه اين قابليت را دارد. بدون توسل به رسول و وصي رسول، نمي‌توان از محتواي وحي و خواست خداي متعال آگاه شد. زيرا اعتقاد به رسول جداي از اعتقاد به وحي رسول، طفره بوده و طفره محال است. در پايان نيز به برخي از شبهات در خصوص توسل، پاسخ داده شده است.