برای اسطوره ای که حالا به مرز محبوبیت رسیده

او در فوتبال ما بی همتا است. وقتی می گوید:«نمی بازم»، شوخی گرفتن حرف اش انگار خود حماقت است و این تعریف مختصری از مربی همیشه برنده است. دایی حالا با هیچ کس شوخی ندارد.
جمعه شب آزادی دیدنی بود. چه واکنش هواداران استقلال در اعتراض به سبک و سیاق تیم ناصر حجازی آنجایی که از دایره اخلاق خارج شده بود که گویا ۶۰ هزار نفر تمنای درونی شان را در فحاشی نسبت به اسطوره جست وجو می کردند. اتفاقی که هرگز قابل توجیه نیست. چه علی دایی این روزها در رعایت حقوق دیگر تیم ها وسواس خاصی به خرج می دهد.
سرمربی برنده سایپا پس از پایان بازی نیز به سمت بازیکنان استقلال رفت تا از آنها دلجویی کند اما باز هم مورد فحاشی قرار گرفت. دیگر چه فرقی می کرد. او بازی را برده بود و حالا به آنهایی که اظهارنظر معروف هفته گذشته اش را چندان جدی نگرفته بودند، لبخند کنایه آمیزی می زد؛«تیم من دیگر نمی بازد.»
دایی در فوتبال ما بی همتا است. او همان طوری مربیگری می کند که در زمان بازیگری اش به میدان می رفت. اعتماد به نفس بی نظیر علی دایی و البته کم توجهی او نسبت به مسائل حاشیه ای در یکی دو سال اخیر از وی چهره ای کاملاً ویژه ساخته است. پس از پایان بازی سایپا برابر استقلال نتیجه ای روشن و تکراری اما خیلی ها را درخصوص شخصیت خاص علی دایی به فکر کردن وادار کرد. او عملیات تاکتیکی خاصی مقابل استقلال انجام نداد.
فقط اراده کرد که شاگردانش را در نیمه دوم برنده وارد زمین کند. او قبل از همه چیز برنده بود، حتی پیش از اینکه تیم اش گلی دریافت کند و یک- صفر عقب بیفتد. چه انگار هیچکس حین فحاشی هواداران استقلال فریاد درونی اسطوره را نشنید؛«آنها را می برم و به این لب ها مهر سکوت می زنم.»
حرص می خورد. از جایش بلند می شد. به کنارخط می آمد. مورد توهین قرار می گرفت اما عقب نشینی نمی کرد، می ایستاد. بر سر تیم اش فریاد می زد. آنقدر شاگردانش را به حمله واداشت که در نهایت به میل درونی اش دست پیدا کرد؛ برنده شدن». وقتی مدعی موضوعی می شود خیلی ها نسبت به ادعایش بی تفاوت نشان می دهند.
اگرچه این طرز تلقی به خصوص پس از قهرمان کردن سایپا در فصل ششم تا حدی دچار تغییر شد اما عمده موضع گیری ها همین است؛«بی تفاوتی». شهریار اما فکر می کند، حرف می زند و بعد در مرحله عمل همه را به تحسین وامی دارد. این بدون هیچ تعارفی واقعیت شخصیت علی دایی است. مردی که بعد از پا گرفتن نمایشنامه مضحک خرد جمعی به بدترین شکل ممکن از تیم ملی کنار گذاشته شد تا همه چیز تا ماه ها بر مدار صفر بچرخد. دایی در سرزمین قد کوتاهان جایی برای رشد نمی دید، بنابراین عطای تیمی که همین چند روز پیش حتی ورزشی های مجلس نیز درباره اش واکنش منفی از خود نشان دادند را به لقایش بخشید و تأکید کرد:«برای تیم ملی کشورم آرزوی موفقیت می کنم.»
دایی بعد از وداعی که به او تحمیل شد، آیا چهره منزوی نشان داد؟ نسبت او با انزوا اما همان اندازه مضحک است که اقدام عده ای در جهت تخریب اسطوره.
چه او این روزها درست مثال سال گذشته ضمن عبور از شهرت نه تنها هرگز در انزوا قرار نگرفته بلکه باب تازه ای را در جهت رسیدن به محبوبیت نزد افکار عمومی گشوده است.
آنجا که اشتباهات خود را می پذیرد و البته پس از به دست آوردن پیروزی مقابل ناصر حجازی می گوید: از او عذر می خواهم.بلافاصله حتی می توان به نمونه های دیگری نیز اشاره کرد. وقتی فصل گذشته به دنبال اظهارات تندش علیه مصطفی دنیزلی از سرمربی ترکیه ای رسماً عذرخواهی کرد. دایی حذف نمی شود. او شاید خیلی ها را با شخصیت ویژه اش حذف کند اما ...

منبع : روزنامه ایران ورزشی