پینوکیو - PINOCCHIO

سال تولید : ۲۰۰۲
کشور تولیدکننده : ایتالیا، فرانسه و آلمان
محصول : جان لوییجی براسکی، نیکولتا براسکی، ماریو کوتونه و الدا فری
کارگردان : روبرتو بنینی
فیلمنامه‌نویس : وینچنتسو چرامی و بنینی، بر مبنای رمانی نوشتهٔ کارلو کولودی
فیلمبردار : دانته اسپینوتی
آهنگساز(موسیقی متن) : نیکلا پیووانی
هنرپیشگان : بنینی، برکین مایر، براسکی، گلن کلوز، کارلو جوفره، کیم روسی استوارت و پپه بارا
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۸ دقیقه


قطعه چوب‌ کاجی از گاری بیرون می‌افتد و به‌دست نجاری به نام ̎جپتو̎ (جوفره) می‌رسد و ̎جپتو̎ که در حسرت داشتن پسری است، عروسکی از آن می‌سازد. هنگامی که عروسک جان می‌گیرد (بنینی) و دردسر ایجاد می‌کند، ̎جپتو̎ را دستگیر می‌کنند و ̎پینوکیو̎ تنها می‌ماند. ̎پینوکیو̎ پس از دریافت هشداری جدی از پری مهربان (براسکی)، برای یافتن پدرش به جاده می‌زند و تبدیل به پسری واقعی می‌شود و مقداری هم میل ماجراجوئی به وجودش می‌افتد. طی راه، او با تعدادی از شخصیت‌های ماجرا آشنا می‌شود...
● بنینی به نقش ̎پینوکیو̎؟ براسکی دو قالب پری مهربان؟ اعتماد به نفس کارگردان برای بازی خود و همسرش در این دو نقش اساسی و تاریخی مثال‌زدنی، و حاصل کار البته احمقانه و غم‌انگیز است. این اقتباس ظاهراً وفادارانه و فانتزی از افسانهٔ پریان کولودی (که دست‌کم دو نسخهٔ خوب و متفاوت از آن ساخته شده: پینوکیوی والت دیزنی، ۱۹۴۰، و مجموعهٔ تلویزیونی ماجراهای پینوکیوی لوییجی کومنچینی، ۱۹۷۲) برداشتی کاملاً بی‌نکته، بدون تازگی و عاری از تخیل و شور از کار درآمده. با این‌که این پروژه دغدغهٔ یک عمر بنینی بوده (و مدت‌ها می‌خواست با فدریکو فیلنی آن را بسازد)، و به‌رغم وسواس و ولخرجی در طراحی صحنه و لباس‌ها (کار دانیلو دوناتی)، جلوه‌های ویژه و موسیقی، که باعث شده فیلم به یکی از پر خرج‌ترین محصولات سینمای ایتالیا در این سال‌ها تبدیل شود، اما در نهایت اثری ضعیف و تکراری است که بسیاری از تم‌ها، ایده‌ها، و جذابیت‌های متن اصلی (از جمله طنز خاص و واقع‌گرائیِ جالب کولودی) را هدر داده، و به تجربه‌ای غیرقابل تحمل و حوصله سربر تبدیل شده است. تنها نکته، فیلم‌برداری زیبای اسپینوتی است که چشم‌اندازهای توسکان را با دکورهای صحنه‌های داخلی پیوند داده است.