چهارشنبه, ۱۲ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 1 May, 2024
مجله ویستا
نشانهها را جدی بگیرید
نگاهی به فیلم «زینب» ساخته علیرضا تواناسالهای زیادی نیست که سینمای کشور ما، گونه تازهای از سینما را با عنوان «سینمای معناگرا» در میان خود شناخته است
که از همان سالهای ابتدای پیدایش این پدیده نوظهور، شناسهها و مشخصات خاصی برای آن تعریف و منظور شد و با همان شاخصهها پیش رفت و در ذهن تماشاگر امروز سینمای ایران جا افتاد.
فیلمهای بسیاری در این ژانر ساخته شدند و تماشاگر ذوقزده سینما، کمابیش با آن ارتباط برقرار کرد و به استقبال فیلمهای معناگرا شتافت. از مهمترین تولیدات چنین فیلمهایی، میتوان به فیلمهای «هبوط»، «زیر نور ماه»، «یک بوس کوچولو»، «آرامش در میان مردگان»، «وقتی همه خواب بودند» و «خانهای روی آب» اشاره کرد که هرکدام با داستانی آمیخته به نشانههایی از مرگ، ابدیت، یقین یا شک در وجود پروردگار و گمراهی و هدایت، به داستانگویی و تصویرپردازی روی کرده بودند. برخی در این میان، توفیق اقبال عمومی یافتند و حتی از جانب منتقدین، آثاری مهم و جدی تلقی و تشویق شدند و برخی دیگر، نه توجه تماشاگر عام و خاص را به خود جلب کردند و نه منتقدین را راضی.
«زینب» نیز با چنین رویکردی ساخته شد ولی ناگفته پیداست هرگزداعیه معناگرا بودن را نداشته و ندارد، چرا که برخلاف داستان پررمز و راز فیلم، خود اثر عاری از هرگونه نماد و ایمانهای شعاری و امتحان پس داده است و اتفاقا از همین حیث است که زینب با دیگر نمونههای مشابه در تمایز است و باید این تفاوت مهم را جدی انگاشت و بیتفاوت از آن نگذشت؛ اینکه فیلمی با هدف بیان داستانی عارفانه، سادهترین شیوهها را برای به تصویر کشیدن نمادهای مورد نیاز به کار گیرد، طوری که در پایان، هم بیآنکه لقمه را وارونه به خورد مخاطب دهد، او را از آنچه طالب دیدن و شنیدنش بوده، سیراب کرده و به اصطلاح حرفش را زده و هم زیباترین نشانههای کاربردی بصری را به خدمت گرفته است و فیلم، گنگ و الکن از بیان صحیح بصری نیست.
اما دقت در این امر ضروری است که چنین فیلمی با هوشمندی خالق و نویسندهاش- علیرضا توانا- هرگز در دام شعارگرایی نمیافتد و به شدت از آن پرهیز میکند، مبادا که تماشاگرش از جلوه ظاهری حرفهای پیش از این گفته شده، خسته و بیحوصله باشد و دل به همراهی با اثر ندهد. اینجا کلام موجز و کوتاه است، با توضیحات اضافه سروکار نداریم و تکرار فقط منوط به کدهایی است که در خدمت فضای فیلم و آدمهایش باشد.اینجا هرچه هست، احساس نه بازیگرها که کاراکترهاست؛ صداست. نور است و نگاه. دوربین چیزی را میبیند که تماشاگر دوست دارد ببیند و تماشاگر در تماشای زینب، ناخواسته و بیانتخاب چه زیبابین است. درست همانند خود زینب (روناک یونسی) که در پی دیدن زیباییها و نادیدنیهاست، پیش از آنکه این نعمت بیهمتای الهی را از دست بدهد.
زینب فیلمی است درباره شناخت انسان و درک او از هستی و عشق. برخلاف آنچه سروشکل فیلم نشان میدهد، داستان فیلم زینب اصلا پیچیده نیست که دلنشین و ساده و روان است؛شخصیتهای فیلم نیز هیچکدام شکل و شمایل عجیب و غریبی ندارند. دقت کنید به این نکته که در طول فیلم، هیچ یک از شخصیتها منفی نیستند؛ همه انسانهای خوب، پاک، منزه و مقدسند. انسانها اینجا، همه انسانهایی معمولی هستند، با لباسهایی ساده و بیریا؛ عادیترین انسانهایی که در هر جای دنیا امکان حضور و زندگی دارند. از همین انسانهای به ظاهر معمولی، کارهای عجیب و غریب سر نمیزند و در پی معجزه نیستند؛ گویی که بزرگترین معجزه، خود انسان است و نه شفای او. معجزه حقیقی، هدایت انسان است به سوی نور.
احمدرضا حجارزاده
منبع : همشهری آنلاین
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
خرید بلیط هواپیما
روز معلم ایران رهبر انقلاب معلمان دولت سیزدهم نیکا شاکرمی مجلس شورای اسلامی مجلس شهید مطهری خلیج فارس دولت حجاب
تهران هواشناسی پلیس شهرداری تهران سیل آموزش و پرورش قوه قضاییه بارش باران فضای مجازی سلامت سازمان هواشناسی دستگیری
خودرو قیمت خودرو حقوق بازنشستگان قیمت دلار دلار ایران خودرو قیمت طلا بانک مرکزی سایپا بازار خودرو کارگران تورم
تلویزیون سینما رادیو سریال رضا عطاران فیلم سینمای ایران دفاع مقدس موسیقی تئاتر نون خ رسانه ملی
دانشگاه علوم پزشکی مکزیک
رژیم صهیونیستی غزه اسرائیل فلسطین آمریکا جنگ غزه نوار غزه روسیه چین حماس عربستان یمن
استقلال پرسپولیس فوتبال سپاهان تراکتور رئال مادرید بایرن مونیخ باشگاه استقلال لیگ قهرمانان اروپا لیگ برتر باشگاه پرسپولیس لیگ برتر فوتبال ایران
همراه اول دبی واکسن تبلیغات اپل ناسا وزیر ارتباطات گوگل پهپاد
خودکشی کبد چرب میوه کاهش وزن دیابت بیمه داروخانه ویتامین طول عمر بارداری