پنهان کاری ادامه دارد

● در باب تكراری و كهنه دوپینگ
وقتی زنگ پایان پنج دقیقه كشتی عباس جدیدی و ملوین داگلاس در فینال مسابقات جهانی تورنتوی كانادا به صدا درآمد، كمتر كسی فكر می كرد كه رجزخوانی ها و شادمانی عجیب و غریب جدیدی چه فرجام تلخی خواهد داشت.
چند روز بعد از مسابقات ۱۹۹۳ در تورنتو بود كه ناگهان خبر دوپینگ جدیدی همچون دشنه ای زهرآگین بر قلب ورزش ایران نشست و همه را در بهت و حیرت فروبرد. جدیدی دو سال در خانه نشست تا تاوان زورمندی كاذبش را بدهد و امتیاز منفی درج شده در پرونده ایران كمی از یادها برود.
آن روزها اگرچه جدیدی به كلی منكر استفاده از مواد غیرمجاز نیروزا شد و زیر بار پس دادن مدال نرفت، اما تلنگری كه فدراسیون جهانی به ورزش ایران زد بار معنایی زیادی به همراه داشت. از آن روزها و بعد از فروپاشی بلوك شرق در ورزش كه مولد بی همتای داروهای غیرمجاز ورزشی تلقی می شد، كمیته های جهانی مبارزه با دوپینگ تلاش فراوانی را آغاز كردند تا این لكه ننگ را از دامان ورزش پاك كنند و اجازه ندهند كه دنیای معصوم قهرمانان دوست داشتنی را عنكبوت حرص و طمع مدال بگیری در خود فرو ببرد.
این تلاش و كوشش با تجهیز امكانات شكل جهانی به خود گرفت و به زودی شعار مبارزه با دوپینگ سرمشق همه فدراسیون های جهانی قرار گرفت. در این میان اما هنوز مسئله مبارزه با دوپینگ در ایران آنچنان كه انتظار می رود شكل واقعی و جدی به خود نگرفته است. در حالی كه در بعضی از كشورها ورزشكاران دوپینگی را به خاطر لكه دار كردن حیثیت ملی در عرصه بین المللی به زندان می اندازند در ایران هنوز روش مناسبی برای تنبیه و مواخذه عوامل ارتكاب به دوپینگ تعریف نشده است.
در چند سال اخیر با وجود شایعات قوی و محكم درباره دوپینگ بعضی از ورزشكاران نام آور، پنهان كاری و لاپوشانی بعضی از نهادها مانع از خشك شدن ریشه این بلیه می شود و كار به جایی می رسد كه دوباره در میادین بین المللی افتضاحات بزرگی رقم بخورد. محرومیت نعیم سعداوی و فرشاد فلاحت زاده در مسابقات آسیایی و محرومیت دوساله حمید شفیعی مهاجم ذوب آهن به خاطر مسجل شدن استفاده از مواد نیروزا از سیاه ترین برگ های تاریخ فوتبال ایران بود.
نكته مهم اینجاست كه برخورد نكردن با عوامل تخلف و پنهان كاری و فاش نساختن نام ورزشكاران خاطی هیچ كمكی به وضعیت اسفبار فعلی نمی كند و به این ترتیب حاشیه امنیتی به وجود آمده راه را برای تخلف های بعدی هم باز نگه می دارد.
موضوع مهم این است كه دوپینگ علاوه بر به بار آوردن افتضاح و زیر سئوال بردن حیثیت ملی، خطر بالقوه جانی ورزشكاران نیز محسوب می شود و گاهی اوقات آنها را تا پای مرگ هم پیش می برد در حالی كه تعدادی از این ورزشكاران از چنین عواقبی بی اطلاع هستند. دوپینگ روح رقابت در ورزش را می كشد و فرصت ها را نابرابر می سازد، اما در اوضاع فعلی ورزش ایران ظاهراً نام بردن افراد خطاكار جایز شمرده نمی شود و نام ها به اسرار مگو تبدیل شده اند.
این روزها اخباری از دوپینگ قطعی تعدادی از بازیكنان یك تیم باشگاهی به گوش می رسد اما هنوز هیچ واكنشی در رد یا تایید این فاجعه ورزشی به وجود نیامده است. هیچ كس نمی پرسد كه اگر واقعاً این اتفاق رخ داده باشد باید چه كرد؟ پای شخص خطاكار به میان می آید یا كل افراد تیم؟ تكلیف تیم هایی كه در برابر بازیكنان متخلف این تیم شكست را پذیرفته اند و از نردبان موفقیت سقوط كرده اند چه می شود؟
به نظر می آید درباره روشن ساختن زوایای پنهان دوپینگ در ورزش ایران عزم و شجاعت بزرگی شبیه به آنچه كه در عزل و نصب بعضی از فدراسیون ها دیده می شود لازم است. دوپینگ به ریشه ورزش می زند و این تبر را باید شكست.

منبع : روزنامه شرق