محمود حکیم شیرازی

جنسیت: مرد
نام پدر: محمدشفیع وصال
تخلص: حکیم
تولد و وفات: (۱۲۳۴ -۱۲۷۴) قمری
محل تولد: ایران - فارس - شیراز
شهرت علمی و فرهنگی: خطاط ، طبیب و شاعر
در جوانی زیرنظر پدر کسب کمالات کرد و در فنون ادبی مهارت یافت و به ‌‌تحصیل علم پرداخت. وی در ابتدا طوبی تخلص داشت و چون به‌‌ آموختن حکمت الهی و طب یونانی پرداخت ، حکیم تخلص کرد. محمود در شاعری نیز پیرو ناصرخسرو و سنایی بود. او به‌‌ رحمت علیشاه نعمت‌‌اللهی دست ارادت داد و به ‌‌سیر و سلوک پرداخت و رحمت علیشاه او را به ‌‌دامادی خود برگزید. حکیم در زمان سلطنت محمدشاه قاجار به‌‌ تهران آمد و با رضاقلیخان هدایت ، صاحب "مجمع‌‌الفصحا" ، محشور و مصاحب شد. سپس به‌‌ زادگاه خود برگشت و در سال ۱۲۶۶ق با احمد وقار ، برادر بزرگ خود ، به ‌‌هندوستان سفر کرد و در آنجا "دیوان" حافظ را به ‌‌خط خود نوشت که یک ‌‌سال بعد در بمبئی به‌‌ چاپ رسید. بعد از چندی به ‌‌شیراز رفت و همان‌‌جا درگذشت و در جوار آرامگاه پدر خود ، در مزار شاهچراغ به‌‌ خاک سپرده شد. از وی "دیوان" اشعاری به‌‌جای مانده است. از خطوط او: یک نسخه دورۀ کامل "روضهٔ‌‌الصفا" در یک مجلد؛ به‌‌قلم کتابت خفی عالی و با رقم: "... اناالعبدالمذنب محمود حکیم ابن مرحوم مغفور میرزا محمدشفیع متخلص به وصال شیرازی ... سنه هزار و دویست و شصت و شش"؛ یک نسخه "طریق‌‌التحقیق" ، به‌‌قلم کتابت خوش ، با رقم"اناالعبد حکیم‌‌بن وصال ۱۲۶۹"؛ یک مرقع "مناجات" خواجه عبدالله انصاری ، به‌‌قلم نیم‌‌دودانگ خوش ، با رقم: "العبدالمذنب حکیم‌‌بن وصال ... حرره فی سنه ۱۲۷۰". پنج اثر دیگر وی در "احوال و آثار خوشنویسان" ذکر شده است.

منبع : مطالب ارسالی