بدترین هواداران فوتبال از هیتلر و موسولینی تا بن لادن

بدترین هواداران فوتبال واقعاً چه کسانی هستند. دست تان را روی قلب تان بگذارید و قسم بخورید که واقعاً فوتبال را می فهمید، سپس فکر کنید چه کسانی می توانند بدترین هوادار فوتبال باشند؟،سر التون جان میلیون ها پوند برای تیمی مثل واتفورد هزینه کرد اما وقتی دید نتیجه های تیم آن چیزی نیست که تصورش را می کرد، همه چیز در ذهنش وارونه شد.بدترین هواداران فوتبال را تایمز در قالب یک لیست ۵۰ تایی منتشر کرده که به نظر می رسد ۳۶ مورد آن برای خوانندگان ایران جذاب باشد.
▪ برنی اکلستون (چلسی)
از فرمول یک به سمت فوتبال کشیده شد، عاشق چلسی بود اما تصمیم گرفت کوئین پارک رنجرز را بخرد. این کار را کرد؛ «تنها دلیلی که باعث شد درگیر فوتبال بشوم این بود که شاید روزی باشگاه آرسنال در شرایطی گیر کند و که بتوانم آن را با قیمت مناسب بخرم و هدایت آن را تمام و کمال در اختیار بگیرم.»
▪ موریسی (میلوال)
سرپرست و خواننده ناسازگار و غیرقابل تحمل سابق گروه The Smith که در لس آنجلس داعیه هواداری میلوال را داشت.
▪ کلی جونز (لیدز یونایتد)
اگر فیلم و عکس های مراسم ازدواج وین رونی را دیده باشید، جونز را هم مشغول اجرای قطعات موسیقی دیده اید. رونی که عاشق راکرهای دلونی و مخصوصاً کلی جونز است و همه آلبوم هایش را دارد، او را برای مراسم ازدواجش دعوت کرد. فقط تنها مشکل جونز این است که به هیچ عنوان سواد فوتبالی ندارد.
▪ زوبال (منچستریونایتد)
یک شخصیت تلویزیونی که تا مدت ها هوادار لیورپول بود و زمانی که منچستر معروف شد و به موفقیت های بیشتری دست پیدا کرد، تصمیم گرفت هوادار منچستریونایتد شود. این دیگر افتضاح بزرگی است.
▪ وین رونی (اورتون)
در حقیقت وین آن روزها که طرفدار اورتون بود، مثل حالا اصلاً شناخته شده نبود. اما خب اورتون هم تیم مهمی نبود. ولی حالا هر هفته بازی های اورتون را می بیند و هنوز هم با اینکه پیراهن منچستر را می پوشد و به قول خودش روی این پیراهن تعصب خاصی دارد ولی نمی تواند اورتون را نادیده بگیرد و همیشه هم عادت دارد همان پیراهن آبی باشگاه را بپوشد «آبی و آبی برای همیشه»؛ شاید به این خاطر که اولین بار با این تی شرت معروف شد و سپس به منچستر پیوست.
▪ ریکی هاتون (منچسترسیتی)
«وقتی فکر می کنم مهم ترین چیز در زندگی ام چیست، می بینم که اول خانواده ام، سپس بوکس و بعد از آن منچسترسیتی و پس از آن گروه oasis.» خب در مورد گفته های هاتون هیچ نظری نمی توان داشت.
▪ مل بی (لیدزیونایتد)
خواننده گروه اسپایس گرنر چیز زیادی از فوتبال نمی داند، اما شاید یک هوادار واقعی باشد. کسی چه می داند.
▪ درک اسمالز (شرزبری تاون و وستهام یونایتد)
قبل از هر چیزی او را به عنوان نوازنده باس گروه Spinal Tap می شناسند. جالب اینکه او همیشه پیراهن شرزبری تاون را می پوشید، حتی در کنسرت ها، زمانی که در سال ۱۹۸۴ گروه برای کنسرت به تور امریکا رفت و بادیگاردها آنها را تحت الحمایه خود از فرودگاه به هتل می بردند، دوربین عکاس ها بیشتر روی تی شرت «درک» زوم بود. اما هیچ کس نفهمید با آمدن هری شیرر چه اتفاقی افتاد که او تصمیم گرفت هوادار وستهام شود.
▪ هیو گرانت (فولام)
مرد جذاب خوش تیپ و مورد توجه فیلم های سینمایی که طرفداران زیادی داشت. او معمولاً نتایج بازی های خسته کننده فولام را حدس می زند. کاری که چندان سخت نیست، آن هم با داشتن لاری سانچز،
▪ استاتوس کو (تاتنهام)
راکر سالخورده گروه Shaggy که نسبت به همه چیز خونسرد و بی خیال بود، در کافه محبوبش می نشست و آرام آرام قهوه اش را سر می کشید. چه چیزی می خواهید بدانید. او هیچ چیز هیجان انگیزی ندارد و نسبت به تیم فوتبال مورد علاقه اش هم هیچ گاه هیجان خاصی از خود نشان نداد.
▪ دی جی اسپونی (لیورپول)
طرفدار لیورپول بود، اما همیشه حال و هوای خودش را داشت و مشغول ضبط کردن ترک هایش بود.
▪ پیت دورتی (کوئینز پارک رنجرز)
یک بیکار حرفه یی که فقط وقتی مواد مخدر به اندازه کافی به بدنش می رسید حالش خوب بود، بقیه موارد او را با حالی نزار در گوشه خیابان می شد پیدا کرد. یک پول هدرده حسابی.
▪ راس کمپ (وستهام)
بیشتر از اینکه طرفدار فوتبال باشد به فیلمسازی و گپ زدن با تهیه کننده ها و کارگردان ها علاقه داشت.
▪ دیوید ملور (چلسی)
پیش از این هفته یی یک ستون درباره فوتبال در یک روزنامه می نوشت و گهگاه هم در برنامه Five Live رادیو بی بی سی حاضر می شد، اما همه اینها دلیل نمی شود که ما فراموش کنیم زمانی طرفدار فولام بوده و ناگهان تصمیم گرفت به عضویت هواداران چلسی دربیاید.
▪ بنیتو موسولینی (بولونیا)
دیکتاتور فاشیست ایتالیایی عاشق باشگاهی بود که در نزدیکی محل زندگی اش بود و البته کمک های زیادی به آنها برای موفق شدن در لیگ ایتالیا در فاصله سال های ۱۹۲۵ تا ۱۹۳۷ کرد. خب سران فوتبال ایتالیا از دست او راحتی نداشتند.
▪ تیم لاوجوی (چلسی)
این شخصیت تلویزیونی عادت داشت همه جا بگوید طرفدار واتفورد است، اما حالا هوادار چلسی است. البته یک کتاب هم با عنوان «لاوجوی در فوتبال» نوشت. در این کتاب ۳۸ تصویر از او چاپ شده که بیش از هشت تای آن در کنار نلسون ماندلا ایستاده است.
▪ دیوید بکام (تیم بسکتبال لس آنجلس لیکرز)
او هیچ وقت زمانی که در منچستر یونایتد بازی می کرد برای دیدن تیم راگبی در «منچستر جانستین» به «من آ ر نا» نرفت اما به محض اینکه به لس آنجلس نقل مکان کرد، وارد دار و دسته لیکرز شد و شروع به معاشرت با کوبی برایانت کرد.
▪ گوردون براون (ریث روورز)
نخست وزیر انگلیس در حالی که سعی دارد دنیا را نجات دهد، وقت خالی برای دنبال کردن مسابقات ریث روورز را هم پیدا می کند. صدراعظم سابق اکسچکر در زمان بچگی برای پر کردن خزانه باشگاه بیرون از «استارک پارک» ورزشگاه اختصاصی این تیم برنامه بازی های تیم را می فروخت. اینکه ریشاروورز هنوز وجود خارجی دارد، معجزه است.
▪ کریس دی برگ (لیورپول)
خواننده مزخرفی که یک تنه با خواندن یک آهنگ عاشقانه راجع به زنی در لباسی روشن، موسیقی دهه ۸۰ را نابود کرد. زودتر از موعد مقرر به «آنفیلد» نروید چون آن وقت می شنوید که آهنگ «دختر قرمزپوش» خوانده می شود؛ «اما من این زیبایی را کنار خودم درک نمی کردم. من زیبایی امشب تو را فراموش نمی کنم.» کیسه تهوع را دست به دست بچرخانید،
▪ سیلوستر استالونه (اورتون)
تصویر او روی جلد تمام تیم های انگلیسی رفت وقتی که در جریان تساوی یک- یک اورتون با ردینگ در ورزشگاه «گودیسون پارک» حاضر شد. این همان هفته یی است که راکی جدید او روی بورس رفت. حسن تصادفی در این داستان می بینید؟ شاید، شاید هم نه.
▪ آلن گرین (مکلز فیلد تاون و لینفلید)
گزارشگر آزاردهنده بی بی سی رادیویی بارها و بارها تکرار کرده که هوادار لیورپول است «گرینی»، ما همه می دانیم تو هوادار مکلز فیلد تاون و لینفیلد هستی. اصلاً چه کسی حق دارد راجع به این مساله بحث کند؟
▪ ایمی واینهاوس (استون ویلا)
«آنها دائم سعی می کنند کاری کنند تا من بروم بازی های تاتنهام را نگاه کنم و من دائم می گویم نه، نه، نه.» خواننده محبوب رسانه های جنجالی تنها دو ایستگاه مترو با ورزشگاه های «وایت هارت لین» تاتنها و «امارات» آرسنال فاصله دارد اما عکس هایی که از او گرفته شده نشان می دهد او در سمدون تاون با یکی از هواداران ویلا راه می رود و خوش وبش می کند. اما چرا ویلا؟
▪ التون جان (واتفورد)
او آدم پری است و یک هوادار واقعی است اما واقعاً چه کسی دوست دارد او طرفدار تیمش باشد؟ فکر نمی کنم کسی باشد.
▪ تام هنکس (استون ویلا)
بازیگر معتبر هالیوود طرفدار ویلا است چون از اسم آنها خوشش می آید به این دلیل که برای فیلمبرداری یکی از فیلم هایش سال گذشته به لندن سفر کرد. مارتین اونیل سرمربی استون ویلا در این باره می گوید؛ «او در فیلم نجات سرباز رایان درخشان بود. اینکه او بیاید و بازی هایمان را نگاه کند، برایمان افتخاری است.»
▪ مایکل جکسون (اکسترسیتی)
سلطان پاپ جهان سال ۲۰۰۲ در میان استقبال همگان به «سنت جیمز پارک» آمد تا برای محلی های شمال انگلیس راجع به صلح جهان و هارمونی حرف بزند. اوایل کار را به خاطر دوست صمیمی اش، یوری گلر، که آن موقع رئیس اکستر بود، انجام داد. اکستر فصل بعدش از لیگ فوتبال به دسته های پایین تر سقوط کرد و جکسون از آن موقع تا حالا به اکستر نیامده است.
▪ دیوید کامرون (استون ویلا)
یکی از رهبران حزب محافظه کار انگلیس ادعا می کند طرفدار ویلا است چون «اولین مسابقه یی که به ورزشگاه رفتم بازی استون ویلا بود و به همین دلیل طرفدار استون ویلا هستم.» البته دیو فراموش کرده بگوید که سر ویلیام داگ دیل، دایی اش او را به ورزشگاه برد؛ کسی که آن موقع رئیس باشگاه ویلا بود.
▪ شان بین (شفیلد یونایتد)
بازیگر تئاتر انگلیس و مدیر سابق شفیلد یونایتد همواره گفته که عاشق «تیغ ها» (لقب شفیلد) است. او سال گذشته به شکل عجیبی با نیل وارناک، سرمربی شفیلد، مشکل پیدا کرد. وارناک درباره او می گوید؛ «او در جلسه هیات مدیره اعلام کرد می خواهد نکته مهمی را به گوش اعضا برساند. وقتی همه منتظر حرف او بودیم، فقط گفت باید از شر کاپیتان تیم خلاص شویم همین.»
▪ پی یرس مورگان (آرسنال)
سردبیر سابق روزنامه هایی جنجالی چون «اخبار جهان» و «دیلی میرور» از هیچ فرصتی برای اینکه بگوید طرفدار آرسنال است، دریغ نمی کند اما در یکی از ستون های یکی از روزنامه های یکشنبه همه چیز را با نوشتن این جمله که «آرسنال دقیقاً از سال ۲۰۰۴ هیچ جامی نبرده حتی جام اتحادیه را» خراب کرد. آرسنال سال ۲۰۰۵ قهرمان جام حذفی شده بود.
▪ میت لوف (هارتل پول یونایتد)
آقای لوف به عنوان یک خواننده هیچ وقت در بازی های هارتل پول حاضر نشده اما پنج سال پیش به تی ساید نقل مکان کرد چون می خواست نزدیک ورزشگاه «ویکتوریا پارک» باشد. او در هیچ کدام از بازی های تیم به ورزشگاه نرفته است.
▪ زلیکو «آرکان» رازناتوویچ (ستاره سرخ بلگراد و اوبیلیچ)
شبه نظامی صرب که استاد کشتارجمعی و کشتارهای قومی قبل از مرگش در سال ۲۰۰۲ به خاطر کشتارهای جمعی و جنایات علیه بشریت در لیست سیاه سازمان ملل قرار داشت.
▪ رابی ویلیامز (پورت ویل)
خواننده انگلیسی که با خواندن آهنگ «بگذار سرگرمت کنم» تمرینات پیش فصل یک تیم فوتبال حرفه یی را زیر سوال برد.
▪ اسامه بن لادن (آرسنال)
در غاری جایی در پاکستان، تحت تعقیب ترین مرد دنیا رادیوی ترانزیستوری اش را راه می اندازد تا بفهمد آرسنال یک بار دیگر باخته. همین موقع است که فریاد می زند؛ «ونگر کثافت بی وفا، مرگ بر اسرائیل، مرگ بر تاتنهام،»
▪ نیک هورنبای (آرسنال)
رمان نویس انگلیسی. قبل از کتاب معروفش «تب زمین فوتبال» می توانستیم پول جایگاه را بدهیم و شاهد یک مسابقه فوتبال باشیم. بعد از چاپ این کتاب باید ۵۰ پوند بدهیم، کنار یک مشاور خانوادگی بنشینیم و ۴۰ پوند در ماه هم به شبکه اسکای بدهیم.
▪ جوگانت (کاونتری سیتی)
ما دوست نداریم وقتی آدمی روی زمین افتاده او را بکوبیم - گانت اخیراً از برنامه «تاک اسپورت» اخراج شده است - اما قطعاً دلتان نمی خواهد در یک مسابقه فوتبال کنارش بنشینید.
▪ راسل برند (وستهام)
کمدین مشهور انگلیسی جوری در «آپتون پارک» راه می رود که انگار آنجا متعلق به اوست. او در عین حال در روزنامه «گاردین» یک ستون حال به هم زن فوتبالی هم دارد.
▪ آدولف هیتلر (شالکه)
شاید هیتلر «اولدترافورد» را بمباران کرده باشد اما علت این کار این نبوده که هوادار منچسترسیتی بوده است. پیشوا هوادار شالکه بوده، تیمی که خنده دار است اگر بگوییم بین سال های ۱۹۳۳ تا ۱۹۴۵ (زمان دیکتاتوری او بر آلمان) هشت بار قهرمان این کشور شده است. ژوزف گوبلز وزیر فرهنگ و تبلیغات هیتلر در این باره می نویسد؛ «بردن یک مسابقه فوتبال برای مردم مهم تر از اشغال شدن شهری در شرق آلمان است.»

کاوه صلح کل نویسنده روزنامه تایمز
ترجمه؛ شیوا آباء -محمد والا یزدانی

منبع : روزنامه اعتماد