جام ملت های اروپا تفرقه در قاره متحد

با شنیدن نام قاره اروپا بی تامل نام اتحادیه اروپا نیز با آن شنیده می شود. اروپا قاره ایست با ویژگی های متفاوت. قاره ای که از بریتانیای ثروتمند تا آلبانی فقیر را در مرزهای خود جای داده است. از نروژ همسایه قطب شمال تا اسپانیا و یونان گرمسیر، از پاریس و لندن شلوغ تا وین خلوت، از جوامع سنتی رومانی تا جوامع مدرن آلمان و در دو دهه پیش از شوروی سوسیالیست و بلوک شرق تا ناتو و متحدان کاپیتالیست آمریکا. و جام ملت های اروپا در چنین جمیع اضدادی برپا می شود، شاید در هیچ قاره ای نمی توان این همه اضداد را داشت و متحد هم بود.
قاره ای که در بیشتر سرزمین هایش مردم با پول «یورو» خرید می کنند و حتی بسیاری از آن ها برای ورود اتباع خود به خاک یکدیگر روادید هم نمی خواهند هر چند که غربی ها و شمالی ها جنوبی ها و شرقی ها را کمتر در این مناسبات راه می دهند. اما این یک واقعیت است «اروپا قاره ایست متحد».
بد نیست بدانیم این اتحاد در حالی شکل می گیرد که تنها در چند دهه قبل هنگام جنگ جهانی دوم همگی اعضا ی این اتحادیه به خوبی از خجالت هم درآمده اند... آلمان و ایتالیا قاره سبز را با بمب افکن هایشان شخم زده اند.
و اینک این جام ملت های اروپاست جامی که اگر برزیل و آرژانتین میلیون ها سال پیش در حرکت لایه های زمین از این قاره جدا نمی شدند اکنون دیگر احتیاجی به برگزاری جام جهانی نبود. جام ملت ها فرصتی برای احیای ملیت هاست. ملیت هایی که در سایه اتحادیه اروپا دیگر کمتر نامشان آورده می شود. شاید همگی ما نام آندورا، جزایر فارو و سن مارینو را یک بار در سال بشنویم و آن زمانی است که آن ها با آلمان و ایتالیا و هلند در مقدماتی یورو یا جام جهانی بازی دارند.
شاید برای مسوولین ورزش سن مارینو خوردن ۱۳ گل از آلمان در یک بازی به اندازه مطرح شدن نامشان در اخبار ورزش دنیا اهمیت نداشته باشد. حال با هم ببینیم ۱۶ تیم حاضر در یورو ۲۰۰۸ هر کدام چه انگیزه ای دارند:
اسپانیا، آرژانتین اروپا می خواهد همه ناکامی های تاریخ را جبران کند و فراموش نماید که همواره آغازگر خوبی بوده اما پایانی دراماتیک داشته است.
روسیه همیشه می خواهد مطرح باشد و خاطره شوروی دهه ۶۰ و ۸۰ میلادی را زنده کند اما حسرتا که آن ها دیگر نه لئو یاشین را دارند نه داسایوف را.
هلندی ها ۲۰ سال است که رنگ هیچ جامی را به خود ندیده اند اما حریفانشان می دانند که اگر هلندی ها توپ را گل نکنند سکو نشینان نارنجی حتما توپ را درون دروازه قرار می دهند.
یونان یک هدف دارد اثبات اصالت فوتبال دفاعی. یورو ۲۰۰۴ را یادتان هست؟
سوئد همسایه طبقه آخر اروپا هیچ گاه کار مهمی انجام نداده و این برای تیمی که در تمام تورنمنت های بین المللی همیشه یک پای ثابت بوده است دلچسب نیست آن ها می خواهند یک بار هم که شده دور افتخار بزنند حتی اگر این مهم در این قرن دیگر تکرار نشود.
فرانسه بدون زیدان مساوی هیچ، این واقعیت را تماشاگران فرانسوی به خوبی می دانند. آن ها یک راه برای موفقیت دارند و آن این است که بروند از مستعمره سابقشان الجزایر زیدان دیگری بیاورند.
رومانی یک آرمان دارد و آن اینکه همان رومان هاگی و پوپسکیو باشد آیا موتو می تواند به تنهایی کافی باشد؟ تا حدود ۲۰ روز دیگر جوابتان را حتما می گیرید.
کرواسی بگیر و نگیر زیاد دارد آن ها از یورو ۹۶ تا جام جهانی ۲۰۰۶ حرکت منحنی وار داشته اند. اتریش هست که باشد شاید اگر میزبان نبودند بهترین تیم برای گرفتن تفاضل گل اتریش بود. اتریش باید در فوتبال هم واگنر و موتسارت خلق کند.
لهستان هنوز خواب دهه ۸۰ را می بیند، البته آن ها انرژی نهفته ای دارند که شاید اگر امکانات غربی ها را داشتند اکنون با وضعیت متفاوتی روبه رو بودند.
آلمان همسایه طبقه وسط، یا در دور اول حذف می شوند یا به جمع ۴ تیم نهایی می پیوندند. آنان با واژه متوسط بیگانه اند و این در عملکرد ۳ دهه اخیر آنها به خوبی دیده می شود.
سوئیس کاش می شد در فوتبال هم بی طرف بود و با ۳ مساوی و ۳ امتیاز حذف شد اگر امکانات فوتبال آن ها را به هر یک از کشورهای شرق اروپا بدهید در هر جام جهانی با شگفتی روبه رو می شوید.
پرتغالی ها می توانند آفرینندگان رویای یک نیمه شب تابستان باشند! وای به روزی که بخواهند حذف شوند .
ایتالیا تا فینال در حد یک حذف شده بازی می کند. آنها پادشاه نوسان در یک تورنمنت هستند.
▪ جمهوری چک; هنوز هم مردم چک رویای یورو ۹۶ را دارند. چک خیلی چیزها دارد جز شخصیت قهرمانی شاید ایتالیایی ها کمی به آن ها قرض دهند ...
▪ ترکیه; آن ها هر جور شده دوست دارند در این قاره باشند و برای این حضور هر هزینه ای را می دهند ترک ها دنبال اسطوره عثمانی شدن هستند تا قلب قاره سبز را فتح کنند.
یورو مسابقاتی استثنایی است، کیفیت شرکت کنندگان و تعداد آن ها رقابت برای رسیدن به این تورنمنت را گاهی سخت تر از رسیدن به جام جهانی می کند. قاره متحد در دل خود تفرقه های زیادی دارد و این جام بهترین مکان برای نمایش این تفرقه هاست تا بتوان بهتر پی به اتحاد آنان برد.
قاره متحد در این مسابقات همواره می خواهد قدرت فوتبال اش را به دنیا بفهماند تا تماشاگران جام های ملت های آفریقا و آسیا و آمریکا حسرت بخورند که چرا تیم آن ها در اروپا حضور ندارد.
با هر کیفیت یورو زیباست و دیدنی! شاید مدرسه ای باشد که در آن نظم، تکنیک و تاکتیک را در چند هفته به ما آسیایی ها نشان می دهند.
یورو را باید دید تا فاصله را احساس کنیم و تا فاصله را حس نکنیم برای برداشتن آن گام بر نخواهیم داشت.

نویسنده : کاوه ملک زاده

منبع : روزنامه مردم سالاری