انگیزه‌های شاعری و منابع الهام مولوی در دیوان شمس

شعر و اندیشه جلال‌الدین مولوی که افتخاری برای زبان و ادب فارسی و فارسی‌زبانان و ادب‌دوستان ایرانی است، در زیبائی همچون یوسفی است که با حسن روزافزونش، عالم و آدم را خیرهٔ خود کرده و نه تنها صد سال بعد از مرگ او خواهان و خواننده خواهد داشت، بلکه خلق عالم، شعر او را که مانند جمال یوسفی بافته و تافتهٔ خدای جمیل است، تا همیشه (صد قرن) خواهند خواند و تار و پود آن تا ابد کهنه و فرسوده نخواهد شد.
مولانا از معدود بزرگانی است که در عین توانائی فوق‌العاده در شاعری، و پرداختن بسیار به شعر، از شعر و شاعران، نقدها و ناله‌ها و شکایت‌هائی حکایت می‌کند که شنیدنی و خواندنی است؛ نکته‌ها و دقایقی که از دیگر شاعران و متفکران قدیم، کمتر شنیده و دیده شده است. از سوی دیگر، او از عارفان اهل جذبه و سکری است که در حال ناهوشیاری و شوریدگی‌های معنوی، سخنانی بر زبان می‌آورد که از حال و قال عادی و آگاهانه بیرون است، و در این اوقات و احوال است که ناب‌ترین و بی‌خودانه‌ترین شعرهای جهان از ذهن و ضمیرش به زبان و بیانش جاری می‌شود.

دکتر رضا روحانی

منبع : گوهر گویا