بستنی برفی

در روزگاران قدیم که هنوز خبری از انواع و اقسام بستنی های رنگارنگ نبود مردم در منطقه گرگان، دشت و یا استان گلستان فعلی در خانه های خود بستنی درست می کردند. یکی از فرصت هایی که آنها می توانستند به راحتی بستنی بسازند و از خوردن آن لذت ببرند فصل زمستان و زمان بارش برف بود.
بیشتر از یک قرن پیش، زمانی که خبری از بستنی های مختلف با طعم های کاکائو، نسکافه و توت فرنگی نبود، زمانی که کارخانجات مختلف ساخت بستنی وجود نداشت تا این خوردنی شیرین را در بسته بندی های پلاستیکی تولید کند مردم بستنی های سنتی می خوردند.
کسانی که عمرشان به آن روزها می رسد می گویند مردم در روزهایی که برف از آسمان می بارید بعد از مدتی بارش که آلودگی ها و ذرات غبار هوا به پایان می آمد برف های تمیز را برای درست کردن بستنی جمع می کردند.
برای این کار ظرفی را در فضای باز قرار می دادند تا از برف پر شود یا اگر گذاشتن ظرف هم فراموش می شد از جایی که به تمیز بودن برف آن کاملاً مطمئن بودند لایه ای برف برمی داشتند. برف جمع شده، درون یک کاسه بزرگ بلور ریخته می شد که از آن توده ای متراکم به دست می آمد که بستنی را تشکیل می داد.
خوردن این توده یخی و سرد زیرگرمای کرسی های قدیمی در حالی که درون ظرف بلوری قدیمی ریخته شده بود و درون یک سینی مسی بر روی کرسی قرار می گرفت، برای اهالی خانه لحظاتی دلچسب را فراهم می آورد.
خانم های خانه برای خوشمزه ساختن بستنی برفی زمستانی از شیرینی هم استفاده می کردند. چاشنی این بستنی طبیعی انواع شیره و مرباها مانند انجیر، انگور، به، سیب و یا حتی گلاب و شکر بود که با برف درون کاسه بلوری مخلوط می شد تا طعمی شیرین به این بستنی خانگی بدهد.
مشابه این بستنی برفی زمستانی که «برف تشو» نام داشت این روزها در کارخانجات تولید می شود، اما برف تشو این بستنی طبیعی را یک بار باید درست کرد و چشید تا تفاوت آن بستنی های یخی امروزی را فهمید.
علاوه بر برف تشو که از بارش های آسمانی تهیه می شد مردم در استان گلستان از بارش باران نیز استفاده می بردند و فصل بهار آب باران را جمع می کردند و به نیت شفا یافتن از امراض آن را می خوردند، آب این باران که به نیسان معروف بود در فصل بهار زمان بارندگی های شمال جمع می شد.
باران نیسان، بارانی است که براساس عقیده قدیمی ها ۲۳ روز بعد از نوروز و در ماه نیسان که از ماه های رومی گفته می شود پشت سر هم از آسمان می آید، آن روزها بعد از مدتی بارندگی و تمیز شدن هوا، با گذاشتن ظرف های تمیز زیر باران، آب آن جمع می شد و به درون شیشه ها انتقال می یافت.
آب این باران به همراه دعاها، ذکر خدا و یادآوری اینکه شفا نزد خداوند است به نیت سلامتی نوشیده می شد، اما این روزها انواع شربت ها و قرص ها، کم شدن بارش باران، آلودگی هوای شهرها و باران های اسیدی سبب شده کمتر کسی به آب نیسان اعتقاد داشته باشد. به قول سعدی علیه الرحمه :«چنان خشکسالی شد اندر دمشق که یاران فراموش کردند عشق»

منبع : روزنامه ایران