۱۲ کشتی گیر، یک مدال کشتی ایران؛ نالان و لرزان

۷ وزن، ۷ شرکت کننده و فقط یک برنز. این اوصاف کشتی آزاد ایران در المپیک پکن بود که تازه پایان یافته است.
به جز مراد محمدی که تک مدال فوق را در ۶۰ کیلو برد، ما فقط یک کشتی گیر دیگر را در دیدارهای رده بندی حاضر داشتیم که فردین معصومی بود، ولی او نیز در آخرین مبارزه اش در وزن ۱۲۰ کیلو مغلوب موتالیموف قزاقستانی شد و بنابراین به رتبه پنجمی تنزل کرد. رتبه ۱۱ و ۱۰ یزدانی و ابراهیمی در ۸۴ و ۹۶ کیلو قابل ذکر نبود و جوکار در وزنی که بودایسا سایتی یف نابغه معروف کشتی روسیه یک بار دیگر قهرمان آن شد ( ۷۴ کیلو) فقط به رتبه نوزدهم رسید. عناوینی از این دست یک ناکامی بزرگ و قابل تعمق است و اهمیت و عمق آن زمانی بیشتر می شود که در نظر بگیریم نه در ورزش غریبه بلکه در ورزش سنتی کشورمان شکل گرفته و به همان میزان موضوع جدی تر و خطیرتر است.
لابد این دفاعیه برای کشتی آزاد متصور و رایج است که وقتی سایر ورزش ها هم در المپیک ۲۰۰۸ کاری از پیش نبرده اند، چرا باید از کشتی بیشتر انتقاد شود. با این حال بد نیست مسوولان امر به این نکته بذل توجه داشته باشند که کشتی همیشه منجی ورزش ما و عامل افتخارساز آن در صحنه های بزرگ مثل المپیک بوده و به تبع آن انتظارها و توقعات نیز از آن بیشتر است. اگر در چنین شرایطی کشتی هم نتواند آبروداری و ایران را صاحب افتخارات لازم در مسابقات جهانی و المپیک کند، بدیهی است که حرف و حدیث بیشتری هم به وجود می آید و نارضایتی ها فزونی می گیرد.
اگر ۷ وزن کشتی فرنگی را که ما ۵ نماینده در آن حاضر داشتیم، به حساب کشتی آزاد بیافزاییم می بینیم که به واقع از ۱۲ کشتی گیر اعزامی به المپیک پکن فقط یک مدال به دست آمده که تاسف آور است. بدتر این که در سال های اخیر و به خصوص یک سال منتهی به المپیک بارها از زبان مسوولان درجه اول فدراسیون کشتی شنیدیم که به حداقل ،۴ ۵ مدال در پکن می اندیشند و از یاد نبرده ایم که هدف فدراسیون قبل از مسابقات جهانی سال ۲۰۰۷ در باکو کسب ۱۴ مدال در ۱۴ وزن بود و به واقع چیزی هدف گرفته شده بود که حتی روسیه نیز انجام نداده است.
وقتی ما مثلا در پینگ پنگ و شنا و دوومیدانی و بسکتبال و تیراندازی کاری از پیش نبریم، باز به غرور ورزشی مان لطمه ای اساسی وارد نمی شود، زیرا همه می دانند که کلاس و سطح کار ما در این رشته ها متوسط و نازل است و در این ورزش ها هیچ گاه کاری جهانی نکرده و در برخی از آنها حتی جرقه هم نزده ایم. اما بحث کشتی فرق می کند و هر ناکامی آن تبعات بیشتری دارد و به قدری در این رشته ریشه دوانده و مدال و افتخار برده ایم که نمی توان پذیرفت نقشی درجه اول را در پیکارهای المپیکی آن ایفا نکنیم و متاسفانه این اتفاق در پکن روی داد.
حتی کشتی فرنگی ایران نیز در سال های اخیر محل شکل گیری نوعی تحول و رنسانس و بیداری بود و هم طلاهای متوالی حمید سوریان و هم درخشش های مقطعی طهماسبی و رضایی و هاشم زاده ایران را حتی به توفیق هایی مانند رتبه پنجم رقابت های جهانی کشتی فرنگی ۲۰۰۷ رسانده بود. با این حال در پکن نیز مقامی بالاتر از رتبه پنجمی سوریان در ۵۵ کیلو سهم مان نشد و اگر در کشتی آزاد به هر حال یک مدال بردیم، اینجا از این مدال نیز بی بهره ماندیم. توضیحات و توجیه های بعدی نیز چیزی را حل و رفع نکرده است. مسوول اول این ورزش در یکی از اظهارنظرهایش پس از اتمام المپیک ۲۰۰۸ گفته است که سطح کشتی ایران در همان سطح آسیا است و نباید انتظاری بیش از این از آن داشت، حال آن که نکته اینجاست که از قضا سطح کشتی ایران همیشه در هرم این ورزش در سطح جهان بوده است و از قاره خود بسیار فراتر رفته است. نگران کننده تر از این اظهارات، حرف هایی است که از زبان چند مربی نامدار و میانسال و یا بالنسبه جوان کشتی کشور شنیده ایم و بیش از آن که بار فنی داشته باشد، نوعی تسویه حساب با فدراسیون و کسانی بوده است که از به کارگیری این مربیان ابا داشته و در سال های اخیر از آنها سود نجسته اند.
مخالفان فدراسیون می گویند رویکرد به مربیان مسن در تیم ملی و کشتی آزاد و پرهیز از به کارگیری مربیان جوان تر(و به واقع گروه معترضان) از سبب های ناکامی در المپیک بیست ونهم بوده است و لابد آنها روی اتفاق مهم دو ماه منتهی به المپیک نیز که طی آن محمد طلایی به گونه ای کنار گذاشته و محسن فره وشی مسن تر جانشین وی در کادر مربیان ملی شد، بسیار مانور داده اند، اما به نظر می رسد که مشکل بزرگ کشتی ما و تیم های ملی آزاد و فرنگی آن نداشتن عنصر برنامه ریزی دقیق به فراخور نیازها و افتادن در دام حاشیه ها بوده باشد که طبعا بخشی از حواس ها را متوجه این قسمت از ماجرا و دور از کار فنی والا و موثر کرد.
به واقع فدراسیون کشتی ما در یک سال اخیر بیشتر سرگرم جوابگویی به معترضان بود و به دلیل نداشتن قاطعیت انتخاب فرد منتخب وزن ۹۶ کیلوی آزاد تا ۲۵ روز مانده به المپیک طول کشید وسرانجام کسی به پکن رفت که در کل یک سال اخیر حتی در دو سه تورنمنت مهم نیز امتحان پس نداده بود و بنابراین بدیهی بود که کم بیاورد و نشانی از جوانی نداشته باشد که با کسب مدال نقره رقابت های جهانی ۲۰۰۷ باکو یک پدیده جلوه کرده بود. این چنین بود که نالان و لرزان و شکست خورده به پایان مسابقه های کشتی المپیک پکن رسیدیم و حال باید مدت ها بحث کرد تا ایرادات و ضعف ها را شناخت و رفع نمود و رویارویی گروه های داخلی و موافقان و مخالفان فدراسیون را نظاره گر بود و اگر اینها ضعف در نوع اداره این ورزش و برخی ضعف ها در مدیریت کشتی را نشان ندهد، معلوم نیست که دلیل و علت چه چیز دیگری می تواند جلوه کند.

وحید رسولی

منبع : روزنامه جوان