جبران خلیل جبران

چنانچه «هسته» باید نخست در دل خاك بشكافد تا راز دلش در آفتاب عریان شود شما نیز باید رنج «شكافتن» را تجربه كنید تا به «شكفتن» در رسید.
□□□
آن زمان كه خلافی به كردار انسان نشیند، سبكباران و واپس نشستگان هرگز دامنی نیالوده و نامه ای سپید به غنیمت نبرند.
□□□
كار، تجسم عشق است، لیكن شما را اگر توان آن نباشد كه كار خود به عشق درآمیزید و پیوسته بار وظیفه ای را بی رغبت به دوش می كشید، زنهار دست از كار بشویید و بر آستان معبدی نشینید و از آنان كه به شادی تلاش كنند، صدقه بستانید.
□□□
گاه چنان افتد كه روح شما در باد آواره شود، و هم بدان هنگام، تنها و سرگردان و بی پناه به ارتكاب خطایی دست یازید كه دیگران بیازارید و خود را نیز. پس كیفر این است تا به درگاه بخشایش و عطوفت به انتظار بنشینید و تا مدت زمانی بر شما در نگشایند.
□□□
دوست بدارید لیکن عشق را به زنجیر بدل نکنید.
□□□
آنچه امروز شما راست، یک روز به دیگری سپرده شود.
□□□
چیزی به تحفه نمی‌دهد عشق، مگر خویش را، نمی‌ستاید، مگر از خویشتن.
□□□
اگر در مورد شما بدی گفتند سکوت کنید.
□□□
دین تحقق کردار است و پهنه پندار.
□□□
همه اندوه و گمان، سودائی است که خود برگزیده‌اید نه تحمیل تقدیر.
□□□
به روزگار شیرین رفاقت، سفره خنده بگسترید و نان شادمانی قسمت کنید.
□□□
دوست جام نیازتان را پر می‌کند نه گودال بطالتتان را.
□□□
عشق را به جز تجلی خود، آرمانی نباشد
□□□
آنکه عمر به عبث می‌دهد در گذر همه فصل‌ها غریبه می‌گردد.
□□□
باشد که به منت‌های بی‌نیازی و سرخوشی نیز دل به نیایش دهید و ثناگوش حق شوید.
□□□
واقعیت بخشش، ایثار از خویشتن است.
□□□
آن زمان که با اندیشه خود عزم آشتی کنید، سخن آغاز می‌گردد.
□□□
دانش به تمامی بیهودگی است مگر به نام عشق، مگر عشق در میانه باشد.
□□□
آری شما خوبید بدان هنگام که روی به ایثار نمائید.
□□□
دوستی را به طلب هیچ مقصودی نخواهید، مگر اعتلاء روح.
□□□
جامه‌های شما زیبائی‌تان نهان تواند کرد اما زشتی‌تان را هرگز.
□□□
به رؤیاها ایمان بیاورید که دروازه‌های ابدیت‌اند.
□□□
کار با عشق چه باشد؟ بنیاد خانه‌ای همه را از نازک‌دلی و شور، تا که ماوای معشوق باشد.
□□□
زندگانی و مرگ یگانه‌اند همچون رودخانه و دریا.
□□□
زندگی نه واپس رود و نه در انتظار دیروز درنگ کند.
□□□
عشق ژرفای خود نمی‌شناسد مگر به وقت فراق.
□□□

منبع : مطالب ارسال شده