درمان تیک

با توجه به شیوع تیک (۱۸-۱۲% کودکان مدرسه‌ای)، این اختلالات نوروسایکیاتریک نیازمند مداخله توسط پزشکانی است که با کودکان سروکار دارند. با افزایش دانش راجع به تیک و انواع آن، پیچیدگی پاتوژنیک، چالش‌های درمانی و بسیاری از مسائل راجع به این اختلالات در سالیان اخیر بازبینی و مورد تجدید نظر قرار گرفته است. عوامل متعددی چون اضطراب ممکن است در مسیر این بیماری تاثیرگذار باشند. در این مقاله مروری بر آخرین دست‌آورد‌های علمی در درمان این اختلالات می‌نمائیم. اولین روش، عدم توجه مستقیم به تیکها می‌باشد که توسط خانواده اعمال می‌گردد و در صورت پایدار و مزمن بودن می‌توان از روش‌های غیردارویی از جمله Habit Reversal Training (HRT) آموزش معکوس کردن عادت که شامل ۵ مرحله می‌باشد استفاده نمود:
▪ توصیف و تکرار تیک در آینه
▪ پیدا کردن جزئیات تیک توسط درمانگر
▪ تمرین شناسایی اولین علامت رخداد تیک
▪ آنالیز موقعیتی که تیک در آن رخ می‌دهد
▪ آموزش پاسخ فیزیکال عکس توسط بیمار ۱ تا ۳ دقیقه
با آموزش این روش به کودک، بیمار می‌تواند علائم را تحت کنترل خود درآورد. روش‌های دارویی در صورت عدم پاسخ به روش‌های غیردارویی استفاده می‌شود که شامل مصرف دارویی آنتاگونیست رسپتوردوپامین (هالوپریدول - پیموزاید - ریسپریدون - زیپراسیدون ) می‌باشد و داروهای دیگر که شامل کلونیدین، پرگولید و تزریق محلول رقیق شده توکسین بوتولینوم و همچنین مصرف نیکوتین جویدنی یا ترانس درمال در ترکیب با هالوپریدول می‌باشد.

دکتر نسرین امیری
فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان

منبع : هفته نامه پزشکی امروز