یک پارادوکس در وادی بازیگری سینما

یکی از تفاوت‌های سینمای هنری و سینمای سوپراستارپرور تین ایجری در بحث بازیگران آن‌ها است؛ آن هم به شکل اهم.
در واقع سینمای ایران هرگاه به سمت هنری و خاص بودن پیش رفته، از نوعی بازیگران ناوارد با عنوان نابازیگر استفاده کرده است که به دنبال آن فروش جهانی یا موفقیت در جشنواره‌ها و فستیوال‌های گوناگون را رقم زده است. اما همین سینما اگر خواسته به فروش داخلی و گیشه بیندیشد، به سراغ ستاره‌ها رفته که ضامن بقایش هستند.
اتفاقی که این روزها برای سینمای ایران و درست چند روزی پس از گذشت جشنواره‌ی بیست و ششم فجر رخ داد، برنده شدن جایزه‌ی خرس نقره‌ای در جشنواره‌ی برلین است که توسط رضا ناجی صورت گرفت.
نویسنده این نوشتار آورده است: نکته‌ای که مرا واداشت تا درباره‌ی این رویداد مطلبی بنویسم، اولین حضور رضا ناجی در فیلمی از مجید مجیدی بود؛ آن هم در قالب یک نابازیگر. اما رفته رفته همان آقای مجیدی از ایشان در قالب بازیگر بازی گرفت و در آثاری مانند بچه‌های آسمان، پدر، باران، بید مجنون و ... بازی کرد.
خیلی ساده خواهیم دید که سینمای ما در مقیاس جهانی با یک پارادوکس بزرگ در وادی بازیگری روبروست؛ رضا ناجی که در ایران فقط در آثار مجیدی بازی می‌کند و قالبا نابازیگر شمرده یا با کمی اغماض بازیگر درجه‌ی ‌٣ محسوب می‌شود، در یک جشنواره‌ی معتبر جهانی به عنوان بازیگر برتر شناخته می‌گردد!
حال باید به یک کنکاش اساسی درباره‌ی تعریف مقوله‌ی بازیگری در سینمای ایران بپردازیم و به نتیجه‌ای برسیم که دست کم به بازیگری متعارف دنیا نزدیک شویم. نیز باید تکلیفمان را درباره‌ی بازیگر یا نابازیگر در ایران مشخص کنیم....
http://farshidgholipoor.blogfa.com

منبع : خبرگزاری ایسنا