ایماژیسم یا تصویرگرایی

مکتب ایماژیسم از جمله مکتب های ادبی است که گروهی از شاعران انگلستان و آمریکا در اوایل قرن بیستم بین سال های ۱۹۱۲-۱۹۱۷ آن را به وجود آوردند. نظریه های توماس ارنست هولم (۱۹۹۳- ۱۹۱۷) شاعر انگلیسی که ایجاز و تصویر خیال های دقیق و واضح را در شعر توصیه می کرد اساس این مکتب قرار گرفت، اما در عین حال شاعران پیرو این مکتب تحت تاثیر شاعران نمادگرایی فرانسوی بودند و از نظر فرم یا شکل به شعر آزاد و شعرهای چینی و هم چنین هایکوی ژاپنی با تصویرهای ساده و نافذش توجه داشتند.
پیروان این مکتب معتقد بودند که باید برای بیان مقصود، به جای بیان مستقیم، از تصویر خیال بهره گرفت. تصویرهای خیال باید دقیق و واضح و متوجه جزئیات باشد و بیشتر جنبه عینی و بصری داشته باشد. از همین جاست که ایماژیسم باتوجه به عینیت و ظواهر اشیا به امپرسیونیسم نزدیک می شود.
در شعر ایماژیست ها، تصویر ارزشی مستقل دارد، یعنی تنها خود تصویر مورد نظر است بی آنکه نکته یا رمزی در خود داشته باشد. زبان شاعران ایماژیست به زبان گفتاری بسیار نزدیک است. در این مکتب، انتخاب هر موضوعی برای شعر مجاز است و ایجاز و کوتاه بودن شعر و در عین حال صراحت و وضوح آن، از اصول مورد توجه شاعران است.
ایماژیست ها از بیان های کلیشه ای پرهیز داشتند و هدف آن ها انتخاب کلمه دقیق برای مفهوم موردنظر بود و از این طریق به ایجازی که بدان معتقد بودند، دست می یافتند. وزن در اشعار ایماژیست ها، نه از طریق توالی پایه های وزنی بلکه به وسیله توالی عبارت های آهنگین به وجود می آمد.
ایماژیسم تلاشی بود برای تجدید حیات شعر و ارزش های آن که بنا به عقیده ازرا پاوند (۱۸۸۵- ۱۹۷۲م) شاعر آمریکایی، با زبان سست و ساختار انتزاعی خود در اوایل قرن بیستم به کلی ماهیت خود را از دست داده بود.
بدین ترتیب ایماژیست ها کوششی برای تجدید حیات زبان شعر و مواد آن، یعنی کلمه و تصویر خیال به عمل آوردند و کوشش های آن ها بیشتر جنبه قیام برضد قراردادهای موجود در آن دوره را داشت.
ایماژیست ها، آثار خود را در نشریاتی که در شیکاگو و لندن، زیر نظر ازراپاوند و ریچارد آلدینگتون (۱۸۹۲-۱۹۶۲م) شاعر انگلیسی منتشر می شد، چاپ می کردند. ازراپاوند پس از مدتی از این مکتب کناره گرفت و ایمی لوئل (۱۸۷۴-۱۹۲۵م) شاعره آمریکایی، کار او را دنبال کرد و سه مجموعه به نام چند شاعر ایماژیست در فاصله سال های (۱۹۱۵-۱۹۱۷) منتشر کرد. جان گولد فلچر، هیلدا دولتیل، ویلیام کارلوس ویلیامز، اف.اس. فلینت و د.اچ.لارنس انگلیسی از جمله شاعران معروف ایماژیست هستند.
دوره رواج ایماژیسم بسیار محدود بود. از این جهت نمی توان آن را نهضتی کامل به شمار آورد، اما تقریبا تمامی شاعران مهم آمریکا و اروپا از اوایل قرن بیستم تاکنون از قبیل تی.اس. الیوت (۱۸۸۸-۱۹۶۵م) شاعر آمریکایی تبار انگلیسی، ویلیام باتلریتیس (۱۸۶۵-۱۹۳۹م) شاعر ایرلندی و والاس استونز (۱۸۷۹-۱۹۵۵م) و کارل سندبرگ (۱۸۷۸- ۱۹۶۷م) شاعران آمریکایی تحت تاثیر تجربیات ایماژیست ها بوده اند.

برگرفته از کتاب واژه نامه هنر شاعری

منبع : روزنامه خراسان