چگونه به کودکان بر اساس احساساتشان یاری دهیم؟

کودکان همچون بزرگسالان نیاز ذارند احساساتشان مورد پذیرش و احترام قرار گیرد. فرض کنید سر کارتان هستید کارفرما امروز از شما می‌خواهد کار دیگری را علاوه بر کار همیشگی انجام دهید و تا پایان وقت آن را تحویل دهید ، بر عکس امروز یک سری کارهای ضروری برای شما پیش می‌آید تا جایی که حتی وقت برای ناهار خوردن ندارید و شما آن را فراموش می‌کنید، پایان وقت هنگامی که شما با عده‌ای از همکارانتان آماده می‌شوید که به خانه بازگردید رئیس تان می‌رسد و کار از شما می‌خواهد ، شما می‌کوشید مشغله کاری امروز را برایش شرح دهید اما،او با صدایی بلند سر شما فریاد می زند :" این دلایل بدرد خودتان می خورد ، من به شما حقوق نمی‌دهم که راحت روی صندلی تان بنشینید."به محض اینکه می‌خواهید توضیح بیشتر و قانع کننده تری بدهید می‌گو ید: بس کنید.
همکاران وانمود می کنند چیزی نشنیده اند شما به آرامی وسایل خود را جمع می‌کنید و از اتاق خارج
می‌شوید ؛ در طول راه دوستی را می‌بینید و آنچه را بر شما گذشته برایش توضیح می‌دهید. دوست شما به هشت طریق می‌تواند شما را یاری دهد:
۱) انکار احساس :
دلیلی ندارد عصبانی شوی احتمالا خسته ای ، می‌خواهی کار را بدتر از بد کنی؟....
۲) پاسخ فیلسوفانه:
ببین زندگی همین است . همه چیز مطابق میل ما نیست ،تو باید یاد بگیری کارها را صحیح اداره کنی.
۳) اندز:
به نظر من فردا یک راست به دفتر مدیر برو و بگو .....اگر موقعیت شغلی خود را دوست داری بهتر....
۴) سوال:
بگو ببینم این کار‌ها چه بودند که تو کار رئیست را فراموش کردی؟...... در کل سوال پیچ کردن.
۵) دفاع از طرف مقابل :
اوه ، باز شانس آوردی که از کوره در نرفت و اخراجت نکرد......
۶) اظهار تعجب:
آه بیچاره ! خیلی وحشتناک است ...
۷) روانکاو آماتور :
هیچ می دانید دلیل واقعی پریشانی شما این است که کارفرما نقش پدر را برای شما بازی می کند و وشما هم مانند یک پسر از رنجاندن.....
۸) پاسخی از سر همدردی:
آه ،بله ، خیلی سخت است . انسان جلو چشم همه مورد این هجمه‌ها قرار بگیرد........
حال واکنش خود را در مقابل هر یک از این نمونه‌ها بررسی کنید. من هم در این باز بینی با شما شریک
می شوم ؛ وقتی ما آشفته وعصبی هستیم یا به نوعی لطمه روحی دیده ایم تنها چیزی که نمی‌خواهیم بشنویم پند و اندز ، پاسخهای فیلسوفانه ، روانشناسانه، و طرفداری از طرف مقابل است.
اظهار تأسف مرا مغموم تر می‌کند؛ سوأل پیچ کردن مرا از کوره در می برد. در این مواجهه با این موارد شما بیشتر حالت تدافعی بخود می‌گیرید .
اما در حالتی که کسی به حرف‌هایت گوش دهد و بگذارد درد‌های درونی ات را بازگو کنی و در مورد آنچه شما را می‌آزارد مطلع شود؛ شما کم کم از آشفتگی بیرون می‌آیید و آرام می‌شوید. کودکان نیز همین گونه اند ؛ اگر آنها گوشی برای حرف‌هایشان بیابند و جوابی از روی همدردی بشنوند
می‌توانند یاریگر خود باشند.
● کمک گرفتن از احساسات
در اینجا روش‌هایی برای کمک به کودکان با تکیه بر احساس آنها عرضه می شود:
۱) با دقت تمام و در آرامش به حرف‌هایش گوش کنید
۲) احساس آنها را با کلمه ای تصدیق کنید."اهان" ، " صحیح..." ، " متوجه هستم "، "خیلی متأسفم".
۳) به احساسات او نامی بدهید ." از دست دادن یک دوست خوب مثل اون قمری خیلی سخته"
۴) آرزویش را بطور خیالی برآورده کنید." کاشکی می تونستم قمری تو رو زنده کنم "
▪ مثال:
ـ کودک : ‌یک کسی مداد قرمز منو دزدیده .
ـ مادر :آه؟
ـ کودک:وقتی می رفتم حموم رو میزم گذاشتمش و کسی اونو برداشته !؟
ـ مادر : آهان.....؟
ـ کودک : این سومین بار است که من مدادمو گم می کنم ....
ـ مادر :اوه....؟!
ـ کودک :آهان فهمیدم .! بعد از این هر بار می خوام از اتاق برم بیرون مدادمو تو کشو میزم قایم میکنم..
ـ مادر : آفرین عزیزم.

منبع:کتاب به بچه ها گفتن ، از بچه ها شنیدن "آدل فابر"
ترجمه :فاطمه عباسی

منبع : سایت سیمرغ