مسکن

امروزه اكثریت عشایر كردستان یكجانشین شده‌اند. شكل مسكن آنها نیز متناسب با وضعیت اسكان تغییر یافته است. در جوامع اسكان یافته عشایری به تناسب وضعیت مالی خانه‌ای ساخته می‌شود، ولی به طور معمول در خانه‌های روستایی اطاق‌های نشیمن و آغل‌ها در جوار یكدیگر قرار دارند و اكثراً از داخل اطاق نشیمن دری به اطاق دیگری بنام «دیوان خانه» كه مخصوص مهمانان می‌باشد،‌ باز می‌شود. اطاق‌نشیمن معمولاً بسته و فاقد هر نوع نورگیری است و در قسمتی از طاق، تنوری گذاشته شده كه حوائج نانوایی، پخت و پز، گرم كردن اتاق را رفع می‌كند. این اطاق همیشه مملو از دود تنور می‌باشد. اطاق مهمانان گاهی دارای یك نورگیر است و عشایر این اطاق را معمولاً به بهترین امكانات خود از قبیل فرش و یا رختخواب و احیاناً با جاگذاری وسائل منزل در طاقچه‌ها، تزئین می‌كنند و مجموع خانه‌های آن‌ها از دو یا سه اطاق تجاوز نمی‌كند. عشایر نیمه ساكن دو نوع مسكن زمستانه و تابستانه دارند. مسكن تابستانه عشایر مانند آلاچیق بسیار ساده است.
در هر صورت عشایر زندگی خود را جدا از احشام نمی‌دانند و به اندازه علاقه‌مندی به افراد خانواده، احشام را نیز با اهمیت می‌دانند. ساختمان‌ها معمولاً از خشت و گل و سنگ و تیرچوبی ساخته می‌شود.