چه کسی به بودا شبیه تر است؟

قریب به ۲۶۰۰ سال است كه كودكان و نوجوانان بسیاری در جهان و به ویژه در مشرق زمین به هوای حلولِ روح بزرگِ شاهزاده شاكیامونی در جسمِ نحیف و كوچكشان، وسوسه می شوند و راهِ مراقبه را برمی گزینند تا شاید روزی «بودا» شوند. این وسوسه شیرین آنقدر برای انسان مشرقی و حتی در برخی مواقع انسانِ مغربی اغواكننده بوده است كه در برخی مواقع منشاء پیدایش فرقه هایی بزرگ در ادیان گشته است، چنان كه همه می دانند، دالایی لامای چهاردهم، همان لامایی است كه راهبان تبتی به امید حلولِ روحِ بودا در او، وی را از كودكی تحت آموزش های ویژه قرار دادند تا بتواند روزی رهبر بودائیان تبتی گردد و اكنون لامای پانزدهم كه نوجوانی چینی است به عنوان جانشین او تحت نظارت دولت مركزی چین در كنترل نیروهای امنیتی است؛ داستان جذاب فیلم بودای كوچك كه توسط برتولوچی كارگردان بزرگ هالیوود به یكی از فیلم های ماندگار در تاریخ سینما تبدیل شده است نیز حكایت از وسوسه حلولِ این روحِ سرگردانِ شرقی در كالبد یك كودك آمریكایی دارد كه در نوع خود بسیار تأمل برانگیز است. و اما این بار در جدیدترین ادعا، از نوع حلولِ روح بودا در جسم یك انسان، رام بهادر بامجان، نوجوان پانزده ساله ای از جنوب نپال، توانسته است با یك مراقبه شش ماهه، توجه و شگفتی دانشمندان علوم پزشكی را به خود جلب كند، و تیم های پزشكی و روانپزشكی بسیاری را به راتاناپوری (Ratanapuri) روستای دورافتاده ای در جنوب نپال سرازیر كرده است. رام بهادر پس از آنكه به همراه یك تورِ مذهبی عازم بیشه لومبینی، محل تولد بودا در جنوب نپال شد و از چند صومعه بودایی به همراه دوستانِ همكلاسی اش دیدن كرد تصمیم گرفت كه همچون بودا راهِ مراقبه را در پیش بگیرد و در این مسیر چنان پیشرفت كند كه روح بودا در او حلول نماید. به همین دلیل او پس از بازگشت از سفر زیارتی خود در زیر یك درخت بلوط، چله نشینی آغاز كرد و اكنون مدت شش ماه است كه بدون خوردن غذا و نوشیدن آب و بدون آنكه این محل را ترك كند به مراقبه و تفكر پرداخته است و با چشمانی بسته به خلسه فرو رفته است. این اطلاعات را خانم مایادوی تامنگ مادر او به خبرنگار بی بی سی داده است كه برای تهیه گزارش از این نوجوان به همراه یك تیم علمی از انگلستان عازم جنوب نپال شده است. دوستان رام بهادر معتقدند كه او شباهت های بسیاری به بودای بزرگ دارد از جمله آنكه حتی نام مادر او نیز هم نامِ مادرِ بودا، «مایادو» است. در این مدت شش ماهه جمعیتی بالغ بر هفت هزار نفر تاكنون از او دیدن كرده و او را در حال مراقبه دیده اند كه با چشمانی بسته بدون هیچ حركتی در زیر درخت بلوط نشسته است و تنها در ساعاتی معین از میوه های بلوط و شیره درخت می نوشد. كویرلا رئیس هیات علمی كه برای بررسی ادعای رام بهادر به روستای راتاناپوری رفته است به خبرنگار بی بی سی گفته كه آنها خود شاهد بوده اند كه رام بهادر در طول اقامت آنها در منطقه هرگز آب ننوشیده و غذا هم نخورده است كه این مسئله از نظر علمی جای شگفتی دارد. او همچنین اضافه كرده است كه بزرگترین مشكل گروه علمی این است كه نمی توانند از فاصله معینی به او نزدیك شده و حتی او را لمس كنند به همین دلیل مشاهدات آنها تنها به شكل غیرمستقیم ادامه دارد. طرفداران رام بهادر می گویند كه او تاكنون فقط یك بار در طول این شش ماه سخن گفته و آن هم با ماری بوده كه او را نیش زده است. پس از آن طرفداران او برای مراقبت بیشتر از این نوجوان ۱۵ ساله در حالِ مراقبه پرچم های مقدس بودایی را در اطراف او نصب كرده اند تا او را از گزند جانوران و دیوان در امان نگه دارند. رام بهادر بامجان تصمیم دارد تا همچون بودای بزرگ شش سال به همین حالت در زیر درخت بلوط بنشیند تا به روشنایی (enlightment) برسد و بتواند پس از آن همچون بودا، راه نیروانا را در پیش بگیرد. آكادمی سلطنتی علوم و تكنولوژی در نپال، ننوشیدن آب برای مدت شش ماه توسط این نوجوان را تایید كرده است و همین مسئله باعث باور بیشتر بودائیان به حمایت های بودا از رامای پانزده ساله شده است، باوری كه افراد بسیاری را برای زیارت او به این روستای دورافتاده كشانده است. موهای رام بهادر پانزده ساله در طول مدت این شش ماه كه از مراقبه اش می گذرد، به قدری رشد كرده كه اكنون روی چشمانش را پوشانده است و به هر حال چهره او را دیدنی كرده است؛ چه بودا در او رسوخ كرده باشد چه نكرده باشد.

مژگان ایلانلو

منبع : روزنامه شرق