سرمایه‌گذاری در صنایع دستی اولین گام تا توسعه اقتصادی

رشد اقتصادی و دستیابی به توسعهاقتصادی‌همواره‌مهمترین دغدغه‌دولت‌ها در کشورهای در حال توسعه بوده و هست. مهمترین اهداف این دولت‌ها افزایش آمار تولید، رسیدن به اشتغال و در نتیجه کاهش بیکاری‌، کاهش و یا حداقل ثابت نگه داشتن نرخ تورم، توسعه صادرات و ارزآوری برای کشور است تا در نهایت بتوان به آرزوی برقراری عدالت اقتصادی در این جوامع دست یافت که البته رویایی است بس شیرین و در اکثر این کشورها دور از دسترس!
این اهداف تا حدی اهمیت دارد که دولت‌ها در راستای دست‌یابی به آنها ناگزیر از انتخاب خط مشی‌ها و سیاست‌هایی هستند که ضمن انطباق کامل با اوضاع اقتصادی کشور متبوع با کمترین هزینه‌ها بیشترین بهره‌وری را به دنبال داشته باشد.
نمی‌توان از نظر دور داشت که مشکلاتی نظیر کمبود و یا نبود سرمایه و منابع مالی داخلی گریبانگیر کشورهای در حال توسعه است و عدم حضور سرمایه‌گذاری خارجی به علل مختلف در این کشورها نیز بر سایر مشکلات افزوده می‌شود. بنابراین این دولت‌ها به فکر اتخاذ سیاست‌هایی هستند تا در آنها به کارگیری سرمایه کمتر به میزان اشتغال بیشتر و بهره‌وری بالاتر منجر شود; ضمن اینکه نیاز به تخصص و مهارت بالا نداشته و در نهایت بتوان با حداقل امکانات، حداکثر فایده را جست.
با توجه به اینکه ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست و اینکه یکی از سه قطب برتر صنایع دستی جهان به شمار می رود; می‌توان این مزیت را نسبت به سایر این گروه‌ها به فال نیک گرفت و از این مزیت به عنوان صنعتی مستقل و انحصاری برای دستیابی به اهداف توسعه، استفاده کرد.
صنایع دستی به عنوان هنری ملی این روزها مورد توجه است اما اینکه از آن به عنوان صنعتی سنتی و بومی استفاده شود هنوز مورد توجه قرار نگرفته است.
این صنعت با خصوصیاتی نظیر نیاز به سرمایه‌گذاری اندک، داشتن بهره‌وری بالا، استفاده از مهارت‌های بومی، ایجاد اشتغال و داشتن بازار ساده فروش می‌تواند اولین گزینه برای درآمدزایی در کشور مورد توجه برنامه‌ریزان قرار گیرد.
بازاری که تاکنون به علت‌های مختلف مورد بی‌مهری واقع شده و کمبود تبلیغات برای آن موجب شده تا هیچگاه جزو گزینه‌های اصلی برای افزایش زیربناهای اقتصادی و اختصاص بنگاه‌های زودبازده نباشد.
لذا با توجه به اینکه صنایع دستی اصلی‌ترین سند هویت تاریخی ملت ماست و نسبت به سایر صنایع ویژگی‌هایی نظیر قابلیت ایجاد توسعه در مناطق مختلف شهری، روستایی و عشایری و دسترسی آسان به مواد اولیه و آن هم بسیار ارزان آن را از سایر بخش‌ها متمایز می‌کند.
از آنجایی که ارزش افزوده بالا و قدرت اشتغال‌زایی از مزایای قابل توجه صنایع دستی است و این موارد همواره در راس دغدغه‌های مسئولان وزارت کار قرار داشته، می‌توان توجه خاص آنان رابرای تامل در این بخش بیش از پیش خواستار شد.
پس با ارجح دانستن صنعتی که حاصل ابتکار، ذوق و هنر صنعتگران و از افتخارات کشور است نسبت به سایر بخش‌ها که نیاز به سرمایه‌گذاری کلان نیز دارد، می‌توان گام‌های موثری برای دست‌یابی به رشد و توسعه اقتصادی برداشت.

منبع : روزنامه حیات نو