چالش مشترک ۲۷ کشور اتحادیه اروپا

انرژی و تأمین آن همواره تحت تأثیر نگاه های سیاسی تولید کنندگان و مصرف کنندگان آن بوده است به طوری که امروزه به یکی از تأثیرگذارترین مؤلفه ها و ابزارهای فشار در روابط بین المللی تبدیل شده است . بدین ترتیب هم اکنون این سؤال در ذهن رهبران سیاسی کشورهای عضو اتحادیه اروپا مطرح شده است که چگونه می توان انرژی کافی ، ارزان و با در نظر گرفتن قوانین محیط زیست را بدست آورد ؟ افزایش تقاضای انرژی، دسترسی محدود به سوخت های فسیلی و تغییرات آب و هوایی به عنوان ۳ عنصرکلی هستند که راه حل این مسأله را مشروط می کنند .
این شرایط ، رهبران اتحادیه را مجبور می کند تا نگرش های خود را از سطح ملی فراتر برده و این مسأله را با یک دید اروپایی و یا حتی جهانی نگاه کنند.
طبق پیش بینی های آژانس بین المللی انرژی ، تقاضا برای انرژی تا سال ۲۰۳۰ حدود ۵۲ درصد افزایش خواهد یافت و به موازات این، وابستگی اروپا به انرژی نیز بالا خواهد رفت . در حال حاضر این قاره ۴۸ درصد از نیاز خود به انرژی را از طریق واردات تأمین می کند که کارشناسان پیش بینی کرده اند این رقم تا ۲۰ سال آینده به ۶۷ درصد خواهد رسید .
همچنین اروپا حدود ۵۰ درصد از گاز مورد نیاز خود را از روسیه و الجزایر تأمین می کند که این رقم در کشوری مانند ایتالیا ۸۸ درصد است و طبق پیش بینی ها واردات گاز اتحادیه اروپا تا ۲۰ سال آینده از ۵۰ درصد کنونی به ۷۰ درصد خواهد رسید .
در این وضعیت، کشورهای عضو اتحادیه اروپا باید استراتژی مشترکی را اتخاذ کنند و این چالش با تصمیمات جداگانه هر یک از ۲۷ بازار مصرفی این اتحادیه نمی تواند با موفقیت رفع شود. این کشورها باید خود را به حد مذاکره با تولید کنندگان بزرگ و تأمین کنندگان مواد اولیه مصرفی بالا بکشند و دوباره در روابط خود با کشورهای تولید کننده تجدید نظر کنند . از سوی دیگر کارشناسان بر این باورند که در عین حال باید کشورهای اروپایی توجه خود را بیشتر به سمت انرژی های تجدیدپذیر و بویژه تا حد امکان انرژی هسته ای معطوف کنند .
سران اروپا می خواهند تا تأمین انرژی آنها تضمین شده و همچنین ارزان قیمت باشد و بدین خاطر به دنبال منابع دست اول و ایجاد یک بازار انرژی اروپایی هستند .
از سوی دیگر در بخش تولید انرژی برق نسبت به سایر بخش ها همچون کاغذ ، نفت، فولاد و اورانیوم کمتر سرمایه گذاری شده است . با این حال رشد این کشورها تنها در سایه سرمایه گذاری های فراملی تضمین می شود؛ پس برای رسیدن به این هدف حذف موانع سیاسی که مانع از گردش آزاد سرمایه ها می شود غیر قابل اجتناب است .
سرمایه گذاری در صنعت هسته ای و فناوری های جدید می تواند هزینه های تولید و وابستگی به مواد اولیه را بشدت کاهش دهد . به منظور جذب سرمایه گذاری های لازم، تلاش برای ایجاد یک نهاد مشترک ، شفاف و ثابت تعیین کننده است . در یک بازار پان اروپایی، رقابت ، مهمترین اهرم برای رسیدن به بهای پائین و استفاده بهینه از منابع محدود است. آزاد سازی بازارهای ملی می تواند محرکی برای رقابت باشد ، با این حال برای کسب نتایج بهتر، وجود بازارهای یکپارچه منطقه ای و در نهایت تحقق بازار اروپایی لازم به نظر می رسد .
فناوری های پاک ، توسعه منابع انرژی تجدیدپذیر، تحقیقات و نوآوری ها ابزارهایی تعیین کننده برای پیروزی در این نبرد هستند . اگر هیچ تدبیری اتخاذ نشود، برزیل، چین و هند که امروزه انتشار دهنده یک چهارم گاز کربنیک جهان هستند، در سال ۲۰۲۰ به اتفاق انتشار دهنده یک سوم گاز کربنیک جهان خواهند بود. هر سال چین، انتشار گازهای آلوده کننده خود را که مخالف با معاهده کیوتو است افزایش می دهد و این مسائل دلیل انتقال فناوری های بسیار پیشرفته به کشورهای در حال توسعه است که می تواند تکنولوژی های سنتی را پاک تر کرده و راه حل های تازه ای را برای تولید ، ذخیره و توزیع انرژی پیدا کند .
اما مثل همیشه سیاست کشورهای اروپایی به سختی با تحولات بازار انرژی همراهی می کند اما باز تکرار می کنیم که تنها کشورهای بزرگ صاحب انرژی در حد و اندازه ای هستند که بتوانند این معادله را حل کنند و برای مصرف کنندهای اروپایی انرژی مطمئن ، رقابتی و مطابق با استانداردهای محیط زیست را تأمین کنند.

فالویو کنتی‎/ منبع: فیگارو

منبع : روزنامه ایران