ویکر پارک

▪ کارگردان: پل مک‌گیگان
▪ فیلم‌نامه: براندون بویس
▪ بازیگران: جاش هارتنت، رز بیرن، متیو لیلارد، دایان کروگر
▪ مدت: ۱۱۴ دقیقه.
چرا باید فیلم‌ هنرمندانه و خوش ظاهر فرانسوی آپارتمان را به‌صورت یک فیلم هنرمندانه و خوش‌ظاهر در آمریکا بازسازی کرد؟ و چرا باید روایت‌های جدید هالیوودی، فیلم‌های خوب اروپائی را نابود کنند؟ مشکل ویکر پارک این است که خیلی شبیه فیلم اصلی ساخته شده. برای فیلمی که امتیازهای ویژه‌ای نیز دارد، این شروعی بی‌رحمانه است.
کارگردان انگلیسی در این فیلم نیز حس قوی زیبائی‌شناسانه و شخصیت‌پردازی مردانه، به اضافهٔ بازی گیرای هارتنت را، مثل فیلم گانگستر درجهٔ یک، به‌کار گرفته است. او در نقش متیو، با خواهر رئیس‌اش، نامزد است و روزی‌که به دنبال حلقهٔ ازدواج می‌گردد، به‌نظر می‌آید که عشق گمشده‌اش لیزا (کروگر) را در یک رستوران دیده و به‌دنبال آن، تلاش دیوانه‌وارش برای پیدا کردن لیزا آغاز می‌شود. تمام سرنخ‌ها به آلکس (بیرن) می‌رسد، بازیگری که دوست لیزا بوده و حالا با بهترین دوست متیو، لوک (لیلارد)، ارتباط دارد. او زنی شهر آشوب است که هر چه از دستش برآمده، برای جدا کردن متیو و لیزا انجام داده.
نسخهٔ فرانسوی فیلم هم، شیک و زیبا بود، ولی شخصیت‌هائی درون خود داشت که اینجا بیشتر به گروهی تئاتری شبیه هستند. در فیلم اصلی، آنچه به‌طور مشخص به یاد مانده است، طنز فیلم و پایان غیرمنتظره‌ٔ آن بود، نه پایانی چنین خوش و موفقیت‌آمیز. مشکل عمدهٔ فیلم، زن‌ها هستند؛ کروگر چنان رویائی و غیرواقعی است که شما درک نمی‌کنید چرا متیو آنقدر گرفتار او شدن. زن افسونگر هم، برخلاف نسخهٔ اصلی، در واقع وحشتناک نیست، فقط غمگین و تنهاست. به هر حال، این سؤال پیش می‌آید که آیا مک‌گیگان می‌تواند از پس این زن‌ها برآید؟ بله، او در این فیلم نشان می‌دهد که کلید راه‌یابی به قلب زنان، در کفش آنهاست. جدا از این مسئله، فیلم به طرز آشکاری مردانه است و زنان هم، نمادهای الگوهای کهنهٔ همیشگی هستند: فرشته و شیطان.

منبع : مجله دنیای تصویر