موانع مشارکت اجتماعی شهروندان تهرانی

● طرح مساله:
هدف اصلی این پژوهش، شناسایی دقیق میزان مشارکت اجتماعی، ابعاد، عمق و دامنه آن و موانع مشارکت از منظر علمی بوده است.
● روش:‌
در مقاله حاضر بر اساس پژوهشی پیمایشی سعی شده است که میزان مشارکت اجتماعی و اثر موانع مشارکت بر آن با ابزار پرسش نامه و با مصاحبه حضوری بررسی شود. در این پژوهش ۸۸۰ نفر از شهروندان ۱۸ سال به بالای شهر تهران با استفاده از فرمول نمونه گیری کوکران و به روش تصادفی سیستماتیک انتخاب شدند.
● یافته ها:
با توجه به نتایج به دست آمده میزان مشارکت اجتماعی رسمی یعنی مشارکت داوطلبانه در سازمان های غیردولتی و ... در میان شهروندان تهرانی مورد بررسی در مجموع کم و بیشتر مشارکت ها در زمینه فعالیت های اجتماعی غیر رسمی مثل کمک به فقرا، شرکت در هیات ها و ... است. همچنین این بررسی نشان داد که اکثر افراد مورد بررسی نابسامانی فردی و بی قدرتی را تجربه کرده و موانع زیادی را بر سر راه مشارکت اجتماعی می بینند.
● نتایج:
بر اساس نتایج به دست آمده مشخص شد که هر چه میزان بی قدرتی و بیگانگی و احساس نابسامانی فردی بیشتر باشد میزان مشارکت اجتماعی، یعنی مشارکت داوطلبانه آگاهانه هدف مند افراد در جامعه کمتر می شود و هم چنین وجود موانع، مخصوصا موانع خانوادگی، اقتصادی، اجتماعی و ارزیابی از این موانع از طرف افراد بر میزان مشارکت اجتماعی اثرگذار است.

لیلا یزدان پناه

منبع : پایگاه اطلاعات علمی