چرا انتخابات، چرا حضور، چرا میرحسین موسوی

انتخاب، اصلی ترین شاخصه ممتاز انسان در نسبت با سایر موجودات جهان هستی است چرا که شاخصه های دیگر همچون عقلانیت، عدالت طلبی، آزادی خواهی و ارزشمداری و دانش دوستی و در نهایت آرمانگرایی، همگی در پرتو قدرت اختیار و انتخاب انسان معنا و مفهوم راستین پیدا می کند. سرآغاز همه آرزوهای انسانی در راستای رسیدن به وضعیت مطلوب فردی و اجتماعی، انتخاب است. از این رو اگر انسان را موجودی انتخابگر بنامیم، بیراهه نرفته ایم و هر آنچه را که محدودیتی برای انتخاب و اختیار انسان ایجاد می کند می توان ضد انسانی قلمداد کرد. مسئول بودن انسان و پاسخگو بودن وی نیز از قدرت انتخاب انسان نشات می گیرد. شاخصه انسان امروز و در پی آن جهان امروز احترام به حق انتخاب افراد است. تجلی و نمود چنین حقی در بعد اجتماعی و سیاسی در حضور مردم و مشارکت آگاهانه آنها را در انتخابات می باشد تا کسانی در صدد حاکمیت بنشینند که مبتنی بر اراده و خواست اکثریت مردم جامعه تصمیم گیری و تصمیم سازی کنند تا سیاست های کلان در جامعه، محصول اراده های تک تک افراد آن جامعه باشد و نه حاصل تصمیم یک فرد. به عبارت دیگر مبتنی برخرد جمعی باشد نه خرد فردی، به این دلیل که جامعه امروز و جهان امروز پیچیده تر از آن است که بتوان با تکیه بر خرد یک فرد یا حتی یک گروه خاص آن را به شکل بهینه اداره کرد. از سوی دیگر هر چقدر وضعیت زیست اجتماعی، سیاسی و فرهنگی یک جامعه بحرانی باشد ضرورت مشارکت مردم و حضور گسترده آنان در انتخابات و استفاده بیشینه از حق انتخاب خویش هم بیشتر می شود. امروز، هیچ فرد آگاه و صاحب درکی سرشار بودن جامعه ایران را از مشکلات و بحران های عدیده، چه در سطح داخلی و چه در سطح خارجی انکار نمی کند. ایران امروز به ویژه پس از مدیریت دولت نهم دچار بحران ها و مشکلات زیادی است شکاف میان دولت و ملت در ابعاد فرهنگی، سیاسی واقتصادی مشهود است و این شکاف بی اعتمادی متن جامعه را به حاکمیت دو چندان کرده است و نگرانی های زیادی را هم از سوی نخبگان و فرهیختگان جامعه و هم از سوی اقشار مختلف اجتماع برانگیخته است. ارائه آمارهای متفاوت از سوی نمادهای گوناگون، سیاسی شدن فرهنگ، فقر علمی در مدیریت کلان جامعه، گریز از قانون و قانون مداری، تعاریف یکسویه از فرهنگ و اقتصاد و دوری از نقدپذیری- که لازمه حاکمیت و مدیریت کلان در جامعه امروز است. نگرش تک بعدی بر مسائل و مشکلات جامعه، نگاه تقابل جویانه به جهان، انزوای نخبگان، نگرش امنیتی به دانش و دانشگاهیان و نیز فرهنگ، نادیده گرفتن تفاوت و تنوع در زیست اجتماعی ایران امروز و سپردن برخی کارهای بزرگ به افرادی کوچک، تفکرات غیر استراتژیک برای موضوعات استراتژیک و ... همه و همه بیانگر لزوم تغییر و حتی ضرورت تغییر در مدیریت کلان جامعه است و این تغییر حاصل نمی شود مگر اینکه برخیزیم و چاره ای سازیم و این امر تنها با حضور فراگیر همه اقشار مردم در انتخابات حاصل می شود.
● چرا میرحسین موسوی
شخصیتی است که می تواند به معنای حقیقی کلمه، ریاست جمهور مردم باشد و رضایت همگانی که اساس حاکمیت موفق در جهان امروز است راجلب کند. این را می شود از حمایت گروه های مختلف و اقشار متنوع و گاه حتی متفاوت جامعه ایران امروز از میرحسین موسوی به وضوح دریافت.
تجربه های موفق در سطح مدیریت کلان اجتماعی:
میرحسین ، توانمندی و ظرفیت والای خود در امر مدیریت کلان را در دوران بحرانی جنگ ۸ ساله تحمیلی به اثبات رسانده است به ویژه اگر به این نکته مهم توجه داشته باشیم که سخت ترین مرحله مدیریت یک جامعه، مدیریت در دوران بحران است و بیشترین نمود بحران در دوران جنگ می باشد ارزش راستین و اهمیت بنیادین مدیریت موسوی درعصر جنگ را در می یابیم چرا که با وجود شرایط جنگ، متن جامعه در آسایش و آرامش نسبی بود و افتخار تورم یک رقمی در اقتصاد ایران پس از انقلاب از آن موسوی است.
شناخت علمی و تحلیلی از مسائل جامعه ایران:
موسوی تنها کاندیدایی است که هم از درون قدرت- در دوران نخست وزیری - و هم از بیرون قدرت- در دوران بیست ساله - از مسائل و مشکلات جامعه ایران و تغییر و تحولات آن، شناخت جامعی کسب کرده است و این شناخت عمیق ایشان از جامعه در پیشبرد برنامه های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی ایشان بسیار مفید واقع خواهد شد.
باور راستین به استفاده از همه ظرفیت ها وتوانمندی های ایران برای غلبه بر مشکلات عدیده: موسوی در همه برنامه های خویش به صراحت و صداقت- که ویژگی بارز اوست استفاده از همه سلایق و گروه ها و نیز نخبگان جامعه در تصمیم گیری و تصمیم سازی های دولت خویش را اعلا م کرده است. پایبندی ایشان به اخلاق، تعهد ایشان نسبت به این گفته ها را تضمین می کند.
- نگرش علمی و چند بعدی بر مسائل جامعه:
موسوی بارها به صراحت، دوری از تخصص و علم گرایی و لزوم استفاده از کارشناسان و اساتید را نقد کرده است و ریشه بسیاری از مسائل حاضر را در گریز از علم و تخصص و به تبع آن از اندیشمندان و کارشناسان امور می داند و از جهتی همه برنامه های خویش را در ابعاد سیاسی، اقتصادی و فرهنگی بر پایه استفاده از نخبگان، فرهیختگان و متخصصان برچیده است.
- دولت را فرهنگی می خواهد و نه فرهنگ را دولتی:
این امر را در تئوری جامع و کارگشای موسوی از همان آغاز ورود به انتخابات شاهد هستیم، یعنی دولت فرهنگی و فرهنگ غیردولتی. چرا که به باور موسوی فرهنگ دولتی سرانجام به فرهنگ سفارشی و دستوری می انجامد و پاسخگوی تنوع فرهنگی جامعه ایرانی نخواهد بود. راز حمایت روشنفکران و هنرمندان با گرایشات مختلف سیاسی از موسوی را در همین ایده و نظریه موسوی می توان جست چرا که فرهنگ در فعالیت خلاقانه هنرمندان و روشنفکران و همه اقشار اجتماع در فضای آزاد و در درون جامعه مدنی تحقق پیدا می کند و صرفا با دستور و صدور آئین نامه نمی توان فرهنگ را ارتقا بخشید، بلکه شاهد افول فرهنگ و حاکمیت یاس بر فرهنگ سازان خواهیم بود.
- اصلاحات را در تقابل با انقلاب نمی بیند:
موسوی نه تنها اصلاحات را در تقابل با انقلاب نمی نگرد، بلکه لازمه رسیدن به آرمان های بزرگ انقلابی را که ملت هزینه های زیادی برای آن داده اند اصلاحات می داند. از دید او اصلاحات برای رسیدن به عدالت، آزادی و عزت مردم ایران ضرورت است.
- تکریم حقوق شهروندی:
تاکید موسوی از همان آغاز ورود به عرصه انتخابات، بر کرامت و عزت ایرانیان و مسوولیت حاکمیت در برابر حفظ این کرامت تک تک افراد جامعه بیانگر شان والای هر ایرانی در منظر او بدون در نظر گرفتن قومیت، زبان و مذاهب است. در درون همین چارچوب ذهنی مهندس موسوی است که می توان معنای واقعی پیام او که «امنیت دولت در سایه امنیت مردم است نه بالعکس» را درک کرد و اینکه وی می خواهد و باور دارد که می توان در ساختارهای جامعه امروزی اجازه بروز و ظهور فرهنگ های مختلف در درون جامعه ایران امروزی را داد.
- نگاه تعامل گرایانه به سیاست خارجی برای تامین منافع ملی:
موسوی ضمن نقد نگاه تقابل جویانه دولت نهم به نظام بین الملل خواهان آن است که با بهره گیری درست و خردمندانه از شرایط تاریخی کنونی، چهره ای جذاب و مثبت از دولت ایران ارائه دهد تا بتواند جایگاه تنزل یافته ایران امروز در نظام جهانی را ارتقا بخشد. موسوی در پی آن است که با حذف نگاه امنیتی بر تمامی مسائل خرد و کلان سیاسی، فضای پرتنش سیاسی حاکم امروز از بین برود تا با نهادینه شدن دموکراسی و مردم سالاری و نیز نهادینه شدن احزاب سیاسی و دیگر نهادهای جامعه مدنی، سیاسی را چه در بعد داخلی و چه در بعد خارجی به عرصه تعاملات مثبت و عقلانی بدل کند و از حاکمیت روش های عوامانه، غیرعقلایی و غیردموکراتیک که هم اکنون بخش مهمی از مردم و نخبگان را از عرصه سیاست به دور ساخته است اجتناب ورزد، به ویژه به خاطر نگاه علمی و چند بعدی که بر سیاست خارجی دارد، تلاش موسوی بر آن است که دستگاه تصمیم گیری و تصمیم سازی در این قلمرو را بر ساختاری عقلانی استوار سازد تا تصویری درست، واقع بینانه و روزآمد از نظام بین الملل و جایگاه ایران در آن را ترسیم کند.
نکات مذکور و شرایط حاکم بر سیاست داخلی و خارجی ایران و مشکلات عدیده ای که امروز با آن مواجه هستیم، تغییر را به ضرورت تبدیل کرده است و همچنان که در آغاز اشاره شد ابزار این تغییر ضروری، حضور گسترده در انتخابات و انتخابی آگاهانه و شایسته است. امید که با حضور سبز مردم و انتخاب سبزشان، نماد اندیشه سبز انتخاب شود.

منبع : روزنامه مردم سالاری