ابوعبدالله محمد بن اسحاق بن محمد بن یحیی بن منده عبدی ابن منده اصفهانی

جنسیت: مرد
تولد و وفات: (۳۱۰ -۳۹۵) قمری
محل تولد: ایران - اصفهان - اصفهان
شهرت علمی و فرهنگی: حافظ ، محدث ، مورخ
در خانوادهٔ علم و حدیث به دنیا آمد از پدر و عموی پدرش بهره گرفت و در جوانی به نیشابور رفت و در طلب حدیث و علم سفرها کرد و در خراسان ، اصفهان ، نیشابور ، عراق ، حجاز ، مصر ، شام ، بخارا حدیث‌ها شنید. در نیشابور ابو حامد بن بلال و محمد بن حسین قطٌان را درک کرد و از ابوالعباس اصم هزار جزء نحو نوشت. در بغداد از اسماعیل صفٌار و ابوجعفر‌ابن‌البختری و در طرابلس از خیثمهٔ بن سلیمان و در شام از ابراهیم‌بن سنان قنطری و در حمص از حسن بن منصور امام و در مکه از ابوسعید بن اعرابی و در مصر از ابوطاهر مدینی و احمد‌بن بهزاد فارسی و در سرخس از عبدالله بن محمدبن حنبل و در مرو از محمدبن احمد بن محبوب حدیث شنید. و به گفتهٔ فرزندش عبدالرحمن حدود ۱۷۰۰ استاد دید و از ابن ابی حاتم و دیگران اجازه روایت گرفت. چون از سفر طولانی علمی‌اش بازگشت کتاب‌های فراوانی به همراه آورد. ابوعبداله حاکم و ابوعبدالله غنجار و ابوسعید ادریسی و تمام رازی و ابونعیم اصفهانی و ابن بندار رازی و بسیاری دیگر ازشاگردان وی می‌باشند. از آثارش: "فتح‌الباب فی‌الکنی و‌الالقاب"؛ "تارزیخ اصفهان"؛ "معرفهٔ‌الصحابه" یا"اسماء‌الصحابه"؛ "الناسخ‌ و‌المنسوخ"؛ "التوحید و معرفهٔ‌ اسماء‌الله عزٌ و جلٌ و صفاته" ، "الایمان".

منبع : مطالب ارسالی