ما همه مرده بودیم...

▪ نام فیلم: احضارشدگان
▪ کارگردان: آرش معیریان
▪ بازیگران: شهرام حقیقت دوست، مهدی سلوکی، زیبا بروفه، سحر ریحانی، شقایق ناظری، شهرام قائدی، فرهاد قائمیان، مهدی امینی خواه و ...
نویسنده فیلمنامه: حجت قاسمزاده اصل
● موسیقی: محمد مهدی گورنگی
▪ جوایز: جایزه بهترین فیلم بخش مسابقه دومین جشنواره فیلم پلیس
▪ نقد: علی رجبی
« عماد (شهرام حقیقت دوست) و امید (مهدی سلوکی) دو برادر هستند که بعد از مرگ پدر از یکدیگر فاصله گرفته اند. عماد که گرفتار مواد مخدر شده است و شرکتش در حال ورشکستی پیش برادر کوچکتر میرود تا سهم خود را از ارث پدری بگیرد. اما بر اثر توهم مواد مخدر و سوظن، برادر، زن برادر (زیبا بروفه) و نامزد خود (سحر ریحانی) را به قتل میرساند ... »
سینمای جنایی، دلهره و وحشت ژانری بسیار موفق و پولساز در سینمای جهان به شمار میآید. اما با نگاهی به تاریخ سینمای ایران به راحتی درمییابیم که ژانر دلهره در سینمای ما کمتر مورد اقبال کارگردانان و مخاطبان قرار گرفته است. شاید بتوان علت این کم کاری را در چند شاخصه همچون نبود فیلمنامه‌های قوی، عدم بازگشت سرمایه برای تهیه کننده و ذائقۀ تماشاگران داخلی جستجو کرد.
اما "احضارشدگان" اثری است که میتواند هر سه فاکتور فوق را به چالش بکشد.
حجت قاسم زاده فیلمنامه‌ای کم نقص را برای اثر ششم آرش معیریان نوشته است. داستان بر اساس توهم شخصیت اول فیلم پایه ریزی شده است، از سردخانه شروع و به سردخانه ختم میشود؛ از زمانی که همه مرده بودیم تا زمانی که همه زنده بودیم.
داستان حول محور مرگ میچرخد. خون، خانه‌ی دورافتاده، شخصیت غیرحقیقی دخترک، دود و شب همگی عناصری هستند که برای درک بهتر فضای فیلمی که قرار است مخاطب را با حس دلهره آشنا کند در قصه جای داده شده‌اند.
روابط بین شخصیت‌ها بسیار رمزآلود است. مخاطب که گیج شده نمیتواند بفهمد که چه کسی به دیگری خیانت کرده و چه کسی مستحق انتقام است. اما انتقام، سوژه‌ی نوینی در سینما نیست. بسیاری از کاراکترهای مثبت و منفی، قهرمان و ضد قهرمان، پس از این که چیزی را ازدست میدهند در پی انتقام از مسببین و عاملین آن، برمیآیند. نمونه‌ی بارز این سوژه را میتوانیم در چندگانه دکتر هانیبال که از تاثیرگذارترین آثار ژانر وحشت تاریخ سینمای جهان است، پیدا کنیم. در "طغیان هانیبال" بیننده پی میبرد، تمامی جنونی که از دکتر هانیبال در فیلمهای قبلی دیده، دلایلی روانی دارد و ریشه در گذشته‌های او دارد.
احضار شدگان دارای ساختار روایی خوبی است. مخاطب هیچگاه نمیتواند جلوتر از فیلم حرکت کند. داستان با پیشرفت خود فرضیات بیننده را به هم می‌زند و پشت سر هم به او اطلاعات جدید می‌دهد، اطلاعاتی که او را باز هم از اصل ماجرا دور میکند. بحران رمزآلودی تا لحظات آخر فیلم ادامه پیدا میکند و تنها کسی که به این روابط آشنا است و این روابط را باید موشکافی کند خود راوی داستان است. که البته این شیوه‌ی روایتی در آثار موفق هالیوودی کمتر مورد استفاده میشود و میتوان این را به عنوان نقطه ضعفی در فیلمنامه دانست. مخاطبی که به دنبال خط داستان حرکت میکند را میتوان با دادن چند سرنخ به اصل ماجرا رساند تا با برداشت خود از انتها و هر آنچه در دقایق نمایش فیلم گذشته از سالن سینما خارج شود.
قطعا این اصل که القای پیام فیلم به مخاطب نباید توی ذوق بیننده بزند همیشه پابرجاست. و صد البته این اصل در ابعادی وسیعتر در مورد فیلمهایی که مخاطب آنها قرار است قشر جوان جامعه باشد، صدق میکند. احضارشدگان با هیجان و دلهره‌ای که دارد مخاطب جوان را هدف خود قرار داده است. اما این فیلم در زیر پوسته‌ی جنایی‌اش میخواهد زاویه‌ی جدیدی از اعتیاد و قرصهای روانگردان و پیامدهای آن را به روی مخاطب بگشاید.
آرش معیریان که با فیلمهایی همچون "کما"، "چپ دست" و "شارلاتان" نشان داده گیشه خود را خوب میشناسد امیدوار است که با استفاده از اهرم هیجان و سرعت مخاطبان جوان را متقاعد کند تا به سینما بروند و فیلم را ببینند. اما فروش این فیلم در گرو تبلیغات قوی و سازنده برای این فیلم است. تبلیغاتی که خبری از آن نیست!

منبع : سایت الف