اهریمن ساکن: آخر زمان

● کارگردان: الکساندر ویت. فیلم‌نامه: پل دبلیو.اس.اندرسون. بازیگران: میلایووویچ، سینا گیلوری، اُدد فِر، توماس کرچمن، جارد هریس، سوفی واواسور. مدت: ۹۴ دقیقه.
ساختار این‌گونه فیلم‌ها، همیشه کهنه به‌نظر می‌رسد، خصوصاً وقتی بسیار سعی شده باشد فیلم بهتر از نسخهٔ اصلی از کار دربیاید. به این منظور، خطرات را بزرگ‌تر، شیطان را کینه‌توزتر و قهرمان بازی‌ها را قهرمانانه‌تر نشان می‌دهند. ولی به هر حال، زمانی فرا می‌رسد که تمام این برتری‌ها، که خواستهٔ خود فیلم‌ساز است، معنی‌اش را از دست می‌دهد. این فیلم که دنبالهٔ فیلم موفق قبلی اندرسون است، براساس یک بازی ویدئویی ساخته شده. البته او بعد از نوشتن متن فیلم، به سراغ فیلم بیگانه علیه غارتگر رفت و در واقع، ویت، دستیار کارگردان باتجربه‌اش، فیلم را کارگردانی کرد. در هر حال، همهٔ تلاش‌ها، از جمله اکشن بیشتر و یا پیچ و تاب‌های سینمائی هم، نتوانسته این واقعیت را پنهان کند که فیلم در جلب تماشاگر، به اندازهٔ فیلم اصلی موفق نیست.
خودِ اندرسون در فیلم اول، نشان داد که برای قبولاندن این دنیای دنیای غیرواقعی، و کنجکاو کردن ما به دنبالهٔ آن، حتی اگر کلیشه‌ای هم باشد، استعداد بیشتری دارد. ولی با این فیلم، که فقط روایتی تکراری است از آنچه که قبلاً هم دیده‌ایم، راه به جائی نمی‌برد.
در حالی‌که پلیس در تلاش برای حفظ نظم در راکون سیتی است، شهروندان وحشت‌زده از برابر ”نمرده‌“های گرسنه که از اقامت‌گاه زیرزمینی‌شان فرار کرده‌اند، می‌گریزند. مؤسسهٔ سری ”آمبرلا“ باعث و بانی این هرج و مرج و آشفتگی، شاهد و ناظر خونسرد این ماجرا است. بازماندهٔ اصلی این بازی خطرناک، آلیس (یووویچ)، می‌کوشد نجات یافته‌ها را به‌جای امنی برساند، غافل از اینکه، این‌بار درگیری او بیشتر جنبهٔ شخصی دارد.
تمام ماجرا در سطح همان بازی ویدئویی باقی‌مانده است، فقط با صحنه‌هائی نمایشی‌تر و با جذابیت کمتر. منطق، مثل همیشه، قربانی اصلی است و ما شاهد یک‌سری وقایع قابل پیش‌بینی هستیم که فقط برای تماشاگران جوان که با وجود محدودیت سنی، دزدانه به دیدن این فیلم‌ها می‌روند، اوج ماجراجوئی است.

منبع : مجله دنیای تصویر