تاسوعای حسینی، شهادت حضرت ابوالفضل العباس (ع)

سخن از قیام پیامبران، امامان و مصلحان بزرگ تاریخ بسیار است كه در این میان حسین(ع) جایگاه ویژه ای دارد. او شاهد و وارث تاریخی است كه در آن جنایت و بیداد و نیرنگ و فریب به نهایت رسیده است. او می بیند كه اگر ساكت بماند همه چیز پایمال می شود. این است كه مراسم حج را نیمه كاره می گذارد و به سوی شهادت می رود. «تا به بشریت و به تاریخ بفهماند كه در حاكمیت جور، حج مفهومی ندارد. تا شعار عدالت اجتماعی و قیام مردم به قسط به اجرا در نیاید، تا استعدادهای خدایی انسان مجالی برای شكوفایی پیدا نكنند»، اسلام كه خود برای نجات انسان از اسارت و بردگی است وسیله ای می شود برای توجیه استبداد و استثمار و می بینیم كه در عاشورای سال ۶۱ هجری جبهه باطل نه به نام دفاع از ارزش های بی ارزش خویش كه به نام دفاع از اسلام، با همه نیرو و توان خود در مقابل حسین(ع) صف آرایی كرد. و یك بار دیگر سایه های شوم ابلیس، زر و زور و تزویر آشكارا با هم، هم پیمان شدند و فرزند پاك محمد(ص) ،علی(ع) و فاطمه(ع) را به عنوان كسی كه از دین خارج شده است محكوم و قتل او را توجیه شرعی می كنند. حسین(ع) در صحرای نینوا مردانه می ایستد و با خون خویش نهال آزادی و رهایی انسان و اسلام را آبیاری می كند و سپاه كفر به شكرانه این پیروزی جشن می گیرد، خیمه های حسین(ع) را به آتش می كشد و زنان و فرزندانش را به اسارت می برد.
برای بزرگداشت آن حماسه، مسلمانان و آزادگان در سالگرد حماسه سازان عاشورا به سوگ می نشینند.
● روز تاسوعا
روز نهم ماه محرم كه معروف به تاسوعا است، آخرین روزی بود كه امام حسین علیه السلام و یارانش شبانگاه آن را درك كرده بودند و این روز به شب عاشورا پیوند خورد. بدین جهت در نزد مسلمانان و محبان اهل بیت علیهم السلام از اهمیت بالایی برخوردار است . مسلمانان تاریخ ساز ایران اسلامی همچون بسیاری از مسلمانان سراسر گیتی، این روز را منتسب به غیرت ا... و ساقی دشت کربلا، حضرت ابوالفضل العباس (ع) میدانند، بسان روز عاشورا گرامی داشته و به سوگواری می پردازند.
تاسوعا بزرگداشت شهادت اسوه ایثار و ادب و دلاوری و وفا و حقگزاری عباس بن علی(ع) است و با گذشت بیش از هزار و سیصد سال ، هنوز تاریخ، روشن از كرامتهای اوست و نام او با وفا و ادب و مردانگی همراه است.
آن سردار فداكار با لبی تشنه و جگری سوخته، پا به فرات گذاشت، امّا جوانمردی و وفایش نگذاشت كه او آب بنوشد و امام و اهل ‏بیت و كودكان تشنه كام باشند. لب تشنه از فرات بیرون آمد تا آب را به كودكان برساند.
خود از آب ننوشید و فرات را تشنه لبهای خویش نهاد و برگشت و دستِ عطش فرات، دیگر هرگز به دامن وفای عباس نرسید. این ایثار را كجا می‏توان یافت و این همه فداكاری مگر در واژه میگنجد و با كلام قابل بیان است؟
دستان ابواالفضل(ع) قلم شد و این دستها برای آزادگان جهان علم گشت و عباس آموزگار بی بدیل فتوّت و مردانگی در تاریخ شد. و چه به حق او را غیرت ا... العظمیم نامیده اند.

منبع : واحد مرکزی خبر